Woensdag 2 september – rit naar Hermanus via Cape Agulhas
De kinderen gaan dus vanochtend weer om 7.30u mee met de rondleiding; Annemarit gaat ook mee en Alphons pakt ondertussen de spullen in omdat we vandaag weer verder trekken richting het Westen. De rondleiding is wederom geslaagd maar wel wat kouder dan de vorige keer, dus een uitgebreid ontbijtje bij de open haard gaat er uitstekend in. Vanochtend laten we ons dus verwennen en wordt er omelet van struisvogelei gegeten, allerlei soorten jams en marmelades, vers gebakken brood en verschillende soorten worst en kaas. Wat een luxe.

Ons reisdoel van vandaag is Hermanus, ongeveer 2 uur rijden. We maken echter een ‘ommetje’ door eerst min of meer pal naar het zuiden te rijden en komen in een gebied die veel mensen links (of rechts…) laten liggen omdat het meestal wat uit de route ligt. Het is een prachtig gebied waar we doorheen rijden en de bestemming toch wel bijzonder: Cape Agulhas, het meest zuidelijke punt van (het vasteland van) Afrika. Agulhas betekent ‘naald’ in het Portugees en haar naam dankt zij haar Bartholemeu Dias, de Portugese zeevaarder die als eerste in 1488 de zuidkust van Zuid-Afrika slechtte; overigens geheel door toeval omdat een harde storm voor de kust van Namibië hem zodanig uit koers joeg naar het zuiden dat hij, toen hij weer naar het Oosten voer, dagenlang geen kust tegenkwam; zich realiserende dat hij nu wellicht eindelijk de ‘verborgen zeeroute’ naar het Oosten had gevonden, besloot hij Noordwaarts te zeilen en kwam toen land tegen in de buurt van Cape Agulhas. Vervolgens ging hij weer verder Oostwaarts en bij Cape Agulhas zelf zag hij –zo gaat het verhaal- zijn kompasnaald een paar graden draaien en realiseerde zich dat de kust nu het meest zuidelijke puntje had gehad, vandaar de naam ‘Naald’. Kaap de Goede Hoop had hij toen nog niet gezien, maar deze slechtte hij een paar maanden later op zijn terugreis naar Portugal. Omdat hij daar in heftige stormen kwam, noemde hij dit punt Cabo Tormentoso (Kaap van de heftige stormen), maar de Portugese spin doctors thuis gaven dit punt juist de naam van Cabo da boa Esperansa (Kaap de Goede Hoop) om toekomstige reizen via de zuidelijke route naar het Oosten te bemoedigen.

Cape Agulhas is werkelijk schitterend; de combinatie van helblauwe zee (soms met vleugje groen), beukende witte golven, bruin-grijze rotsformaties en groene heide (‘fynbos’) met kleurige bloemen, geeft de plek toch iets magisch. Enerzijds sta je naar de zee te staren en realiseer je je dat hierna alleen nog maar Antarctica komt, anderzijds draai je je om en kijk je zogezegd naar heel het continent Afrika. Dit is ook de officiële plek waar de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan bij elkaar komen. Naar het punt zelf is het een korte wandeling vanaf de parkeerplaats bij de vuurtoren. Tijdens de wandeling zijn er allerlei informatie borden over de dieren, de natuur en de oceanen; deze soort borden komen we wel vaker tegen op onze plekken langs de kust. Ze zijn erg informatief en leerzaam. Op één van de borden wordt bijvoorbeeld uitgelegd dat in de koude stroming vanuit de Atlantische Oceaan veel meer vissen leven dan in de warme stroming van de Indische Oceaan. Echter, de diversiteit is dan weer veel groter in de warme stroming; daardoor vind je bijvoorbeeld veel meer soorten schelpen aan de Oostelijke stranden van Zuid-Afrika dan aan de Westelijke.

We vervolgen onze route via plaatsen als Bredasdorp naar Hermanus. Het landschap is hier toch echt weer anders dan waar we gisteren waren. Rond een uur of 4 zijn we op plaats bestemming; een mooi huis op een steenworp van de zee in het rustige, oostelijke deel van Hermanus. Terwijl Annemarit en Pepijn het eten maken, wandelen Aafje, Floris en Alphons alvast even naar de zee. Het duurt maar even en dan zien we al de eerste tekenen van walvissen: een aantal spuiten water zijn in de verte te zien.

Donderdag 3 september – walvis spotten in Hermanus
Alphons staat deze ochtend op tijd en alleen op. De klucht met onze lekke band komt vanochtend ten einde; na dagen heen en weer bellen met 4 verschillende vestigingen van het verhuurbedrijf, mag de band toch gewoon gerepareerd worden. Er zit immers alleen een schroef in. Echter, omdat een aantal vestigingen erop stonden dat we of de auto moesten inruilen tegen een andere of dat we de band moesten vernieuwen (maar dan wel exact dezelfde band erop laten leggen), willen we geen risico lopen. En dus loop ik een paar minuten later de lokale vestiging van het verhuurbedrijf binnen om hen zelf de band te laten repareren. De persoon die helpt begrijpt ook niets van het gedoe, maar is vriendelijk, pakt de autosleutels en rijdt met de auto weg. Ik loop ondertussen naar de oude haven van Hermanus of althans waar de haven ooit geweest is. Daar is een mooi uitzichtpunt en als snel zie ik de eerste walvis, dit keer vlak bij de kust. Na ongeveer driekwartier ben ik terug bij het verhuurbedrijf; band was in 10min gerepareerd, hij ligt er alweer op en we hoeven niets te betalen.

De rest is ondertussen ook opgestaan en de kinderen zijn al druk met schoolwerk. Wanneer dit klaar is, trekken we de schoenen aan en wandelen we langs de kust in de richting van Grotto beach; zodra we de zee zien, zien we ook de eerste walvissen; het zijn er minstens 3 bij elkaar, die met elkaar aan het spelen zijn, rondjes zwemmen, hun vinnen de lucht in steken, etc. Ze zijn vlak bij de kust! We staan in eerste instantie aan de grond genageld; het is een indrukwekkend schouwspel.

Langzaam maar zeker vervolgen we het pad langs de kust waarbij we eigenlijk langs de spelende walvissen lopen en nog iets dichterbij komen. We stoppen dan ook geregeld. Eenmaal bij Grotto beach, spelen we lekker op het strand; het eeuwige gevecht met de zee en de burcht van zand wordt weer opgepakt, schelpen worden gezocht.

Bij de wandeling terug naar huis worden we getrakteerd op ‘springende’ walvissen; iets verder weg dan waar we ze eerst zagen zijn 2 walvissen een wedstrijdje hoogspringen aan het doen, geweldig om te zien.

Vrijdag 4 september – wandeling bij De Kelders naar Klipgat caves
Vandaag rijden we een klein half uurtje naar het plaatsje De Kelders vlakbij Gansbaai. De Kelders en Gansbaai liggen aan dezelfde baai als Hermanus; bij De Kelders ligt Walker Bay Nature Reserve. We parkeren de auto aan de kust in het centrum van De Kelders en haken in op de wandeling langs de kust richting het natuurreservaat. In het natuurreservaat liggen namelijk aan de kust de Klipgat Caves; dit zijn één van de vele grotten die hier langs de kust te vinden zijn en die door de inheemse bevolking duizenden jaren zijn gebruikt. De Klipgat Caves zijn met name beschermd omdat er veel en bijzondere archeologische vondsten zijn gedaan. Zo zijn er bijvoorbeeld resten van mensen (Homo Sapiens achtige) gevonden die 80.000 jaar oud zijn; in die tijd leefden bij ons nog alleen maar de Neanderthalers. Wat ook interessant is bij deze grotten is dat ze pas sinds het einde van de laatste ijstijd van zo’n 10.000 jaar geleden direct aan de zeekust liggen; daarvoor lag de zeekust zo’n 5km verderop. Aan de samenstelling van de overblijfselen in de grotten is dit goed te zien, doordat er opeens veel meer schelpen e.d. opduiken op de afvalberg in de grot, het zogenaamde ‘midden’, omdat dit vaak het midden van de grot vormt en eromheen de bewoning plaatsvindt.

Het is een zonovergoten prachtige dag en de uitzichten zijn formidabel. We staan vaak stil om te genieten. De tocht voert ons direct langs en over de rotsige kust, waarbij we vaak zien dat we over rotsen zijn heengelopen waaronder zich een soort grot bevindt. We komen ook nog een schildpad tegen in deze toch wat lastige omgeving voor het beestje. Het is een pittige wandeling, maar iedereen houdt goed vol. Op een gegeven moment zien we de Klipgat caves onder ons opduiken (we zien informatieborden in een grot); nu nog de vraag hoe er te komen. Alhoewel we inmiddels in het natuurreservaat zijn, is de bewegwijzering niet optimaal. Het pad voert eerst over de grotten heen en vervolgens vinden we trappen naar beneden. Deze brengen ons helemaal op het strand; daarna lopen we over keien, enigszins op gevoel in de goede richting, maar na een tijdje lijkt dat toch niet echt de bedoeling. We besluiten geen risico te nemen en terug te lopen naar het strand en daar eerst een boterham te eten en te spelen.

Tijdens het spelen op het strand valt Alphons’ oog op een grot die zich in de richting van de Klipgat caves bevindt en hij ziet dat hij als het ware door de grot heen kan kijken. We besluiten nog eens de keien op te gaan en meer naar die grot te lopen. Dat blijkt inderdaad het te volgen pad te zijn; na iets omhoog klimmen, liggen er opeens wat houten vlonders op de bodem van de grot, die aan het einde inderdaad een opening blijkt te hebben waar je doorheen moet gaan om vervolgens na nog een kleine grot in de Klipgat Caves uitkomt. Missie volbracht!

De grotten worden verkend en de informatieborden weer van top tot teen gelezen. Toch erg leuk om ze niet alleen van een afstand gezien te hebben, maar even op de plek te hebben rondgelopen waar duizenden jaren mensen hebben geleefd, gejaagd, gegeten.

Deze pittige wandeling verdiend wel een beloning en op de terugweg, vlak voordat we bij de auto zijn, zien we een gezellig terrasje met mooi uitzicht op de eerste verdieping van een huis; het blijkt een gewoon woonhuis te zijn met een café-vergunning en waarvan de eigenaar het gezellig vindt om mensen over de vloer te krijgen. We genieten van een lekker ijsje en milkshake.

’s Avonds wordt er flink geskypet met familie en vrienden; we hebben totnutoe niet echt goede internetverbindingen gehad en ook dit keer is er alleen een goed wifi signaal als we helemaal achter in ons tuintje zitten tegen het huis van de eigenaar zelf, waar we te gast zijn. Zo kan het dus gebeuren dat je aan het skypen bent en je jezelf moet bijlichten met een zaklamp want anders ziet de andere zijde nog steeds niets! Was erg gezellig en toch ook wel fijn om weer even bij te kletsen.