Zondag 26 juli – Midrand
Vandaag voelde Pepijn zich weer helemaal de oude. Zijn gebakken eitje met spek ging er in als zoete koek en hij heeft weer praats voor tien (een goede graadmeter ;-D). Na het ontbijt laat hij Sonia het dagboek zien dat hij op zijn verrassingsfeestje van zijn vriend(inn)en heeft gekregen. Een van de opdrachtjes die hij heeft gekregen is om Bobitti te eten en te vertellen wat hij daarvan vond. Sonia stelt voor dat we die avond samen met haar en haar man eten en dat zij dan Bobotti voor ons maak. Hoe leuk is dat! We rijden we naar de Cradle of Humankind, een Unesco World heritage gebied. In dit gebied zijn buitengewoon veel homonide fossielen gevonden, sommige gedateerd tot wel 3miljoen jaar geleden. Als eerste bezoeken we daar de Sterkfontein Caves, waar we een rondleiding door de grotten krijgen van een archeologie student met mooie humor; het kost moeite de kinderen continu op de hoogte te houden van de grappen, want dit Engels is nog wat te moeilijk en gaat nog iets te snel voor de jongens. In deze grot is onder andere “Little Foot” gevonden, een compleet skelet met tanden van een Australipothecus Africanus (als ik het goed spel); in ieder geval erg oud –zo’n 2.1miljoen jaar geschat- en heel bijzonder omdat het skelet compleet is en dat is totnutoe nog nergens anders gebeurd voor een fossiel uit die tijd of ouder. Daarnaast zijn er nog vele andere fossielen gevonden, oa een complete schedel (Mrs Nel genaamd, maar het schijnt door de vondst van een heup in de buurt toch een man te zijn…). We leren er veel, oa dat de meeste fossielen alleen maar in de grot terecht zijn gekomen doordat ze erin gevallen zijn door een van de vele openingen en vervolgens alleen maar bewaard zijn gebleven doordat er een laag aarde overheen is gekomen (door hetzelfde gat), die op haar beurt weer over vele jaren versteend is geraakt door het geduldige gedrup van kalkrijk water. Na het verlaten van de grot lopen we langs een beeld van een prominent archeoloog. Er wordt verteld dat het wrijven aan zijn hand ons wijsheid zou brengen, en het wrijven aan de neus zou geluk opleveren. De jongens en Annemarit kozen voor de handen, Alphons voor de neus. We zullen van alles voorzien zijn ;-D. Vervolgens hebben we het exhibition centre van het Cradle of Humankind zelf bezocht in Maropeng (een kleine 10km verderop), waar je een reis door de tijd maakt van het ontstaan van de aarde en het leven op aarde. Dit gebeurt op verschillende manieren; allereerst is er een korte boottocht door de beginfase van het ontstaan van de aarde (vuur, water, regen, vrieskou, onweer, etc.). Daarna komen we in een grote hal met allerlei, veelal interactieve, uitstallingen waarin het ontstaan van de mensheid wordt uitgelegd. Ook komen uitgestorven rassen aan bod en een stuk over hoe we nu met de aarde omgaan en dat dat wel wat vriendelijker mag. Ondanks dat de hoofden behoorlijk vol zitten met informatie van de dag, geven de jongens aan toch wat schoolwerk te willen doen. Pepijn pakt zijn natuurles en die gaat over… juist: fossielen. Een inkoppertje! Daarna worden we beloond met een door Sonia en Nic (de eigenaren van het huis waar we verblijven) gekookte Bobotie. In een van de vele gesprekken die de kinderen hadden met Sonia en Nic kwam oa ter sprake dat Pepijn wat opdrachten heeft meegekregen van zijn vriendjes en dat een daarvan was om Bobotie te eten. Hierop bood Sonia spontaan aan om dat voor ons te koken. Dat deed ze gemakkelijk omdat uiteindelijk bleek dat Nic gekookt heeft! Samen met Sonia en Nic eten we de Bobotie. Nic haalt een speciale wijn (Kanonkop) uit zijn voorraad om deze laatste avond in Midrand extra bijzonder te maken. Iedereen smult van de Bobotie, heerlijk. Overigens blijkt tijdens de maaltijd waarbij we alleen maar in Afrikaans/Nederlands met elkaar praten dat Bobotie eigenlijk een gerecht uit Maleisië is, dat in 17^e eeuw via de (VOC) handel in Zuid Afrika terecht is gekomen.

Maandag 27 juli – van Midrand naar Drakensbergen
Vandaag onze eerste reisdag in Zuid Afrika, een dag waarin we weer veel indrukken hebben opgedaan. Op zoveel vlakken is het zo anders dan Europa. Langs de wegen zie je mensen lopen, die zich daar schijnbaar heel comfortabel bij voelen, ook al rijden de auto’s er met 120 km/uur langs. Op de meest onverwachte plekken wordt de snelweg overgestoken. Iets waar de mensen zowel een portie lef als ook een behoorlijke dosis geduld voor moeten meebrengen. Het is ons soms helemaal niet duidelijk waar ze vandaag komen, wanneer er in de omtrek nergens iets van bebouwing te zien is, noch waar ze naar toe gaan. Vandaag reden we ook weer langs een enorme krottenwijk. Iets waar we wel aan moeten wennen. Honderden, zo niet duizenden krotten, ter grootte van een tuinhuisje, gemaakt van (golf)platen ea materiaal. Her en der een lijntje wasgoed en een ton (voor opslag/ afval?). ’s Avonds hebben we het er over aan tafel. Hoe zou de binnenkant van zo’n krot eruit zien? Hoeveel mensen wonen er en waar wassen, koken en slapen ze? Waar gaan ze naar de toilet? Wat doen deze mensen de hele dag? Heel praktische vragen. We zien mensen op verkeerspunten kranten en snuisterijen verkopen en soms bedelen. Bij parkeerplaatsen lopen mannen rond om je een plek aan te wijzen (terwijl die er in overvloed zijn), of om je te helpen om het vak weer uit te rijden (terwijl Alphons dat op zich best aardig kan ;-D). Ze dragen daarbij vaak kleding van de winkel of het museum, zullen daar wel in dienst zijn en hopen op een fooi. Hoe ga je daar mee om? In bebouwd gebied is veel zwerfafval te zien, wat me wel een beetje zeer doet om te zien. Net na het passeren van een van de krottenwijken passeren we een groot billboard waarop de nieuwste iPhone 6 wordt aangeprezen. Hoe groot kan het contrast zijn?! Het landschap vinden we prachtig. Soms is het vrij plat, dan weer glooiend. Het is nu winter, wat betekent dat het niet veel regent. Ondanks de zachte temperatuur (momenteel tussen de 17 – 27 graden; ’s nachts overigens wel rond vriespunt), zijn veel bomen blad- of bloem’loos’ en zijn de velden begroeid met geel gras. Her en der worden stukken gras verbrand. We vragen ons af of dat stroken zijn die een eventueel vuur moeten stoppen van verdere verspreiding, of dat het gebeurt om het land vruchtbaarder te maken. Wordt nog onderzocht. ;-D In het landschap zien we geregeld heuvels die aan de bovenkant plat zijn. Er lijken wel een heleboel Tafelbergen te zijn. De rit naar Winterton, ca. 400km, leggen we voorspoedig af, mede dankzij de goede tolweg. Onderweg stoppen we even om de benen te strekken. Het is nog even aftasten waar je veilig kunt stoppen, dus staan de voelsprieten op scherp. Het duurt even voor je het gevoel van het land in de vingers krijgt. Tot nu toe nemen we daarom altijd het zekere voor het onzekere, gezien het imago van Zuid Afrika, dat niet overal uitblinkt in veiligheid. Ons nieuwe onderkomen is een klein, zelfvoorzienend huisje bij Rose Cottage. Een lange kamer, waarbij in het voorste gedeelte een stapelbed staat en een tot bed gemaakte bank. In het achterste gedeelte staat een tweepersoonsbed en kachel. Klein badkamertje erbij en piepklein keukentje met voor ieder precies een lepel, vork, bord etc. Prima, komende dagen zal er dus geen opgespaarde vaat zijn. Gelukkig kunnen we ’s avonds een gordijn dichtdoen dat het voorste deel van de ruimte afscheidt van de rest, waardoor wij nog wat kunnen lezen, foto’s kunnen uitzoeken (om het overzichtelijk te houden) en aan het verslag kunnen werken. Pepijn geniet ervan om nog even op te mogen blijven, wanneer Aafje en Floris al zijn gaan slapen. Kopje thee en boekje erbij en genieten maar.

Dinsdag 28 juli – Drakensbergen, Winterton
Vandaag zijn we naar het Spioenkop natuurreservaat geweest, dat een paar km verderop ligt. Zie hier het verslag van Floris.

Stukje Floris
Gisteren gingen we naar het Spioenkop natuurreservaat en daar zagen we een knobbelzwijn. En heel veel giraffen en een giraf was heel dicht bij onze auto en daar hebben we heel veel foto’s van gemaakt (en die zijn heel mooi) en we hebben ook twee neushoorns en zebra’s gezien en daar hebben we ook foto’s van gemaakt. We hebben het Wildebeest gezien en daar hebben we ook foto’s van gemaakt. In het reservaat was een groot stuwmeer waar mensen aan het vissen waren. Met deze mensen hebben we gepraat en ik mocht ook even vissen maar ik heb niks gevangen.

Spioenkop is overigens ook de lokatie van een van de bloedigste confrontaties tijdens de Boerenoorlog in 1899 waarbij aan beide zijden grote verliezen werden geleden zonder veel terreinwinst. Interessant detail is ook nog dat er drie zeer bekende mensen in allerlei hoedanigheden meededen aan deze slag, te weten Winston Churchill, Louk Botha (eerste premier van het verenigde Zuid Afrika in 1910) en Mahatma Ghandi. We zijn het park nog maar net in, of we treffen een paard half op het pad. Alphons stopt de auto en we verwachten min of meer dat het paard opzij zal gaan. Maar dat is hij niet van plan. Even later staat hij midden op het pad, kijkt ons recht aan en krijgt hij gezelschap van een ander. Achter ons gaan twee andere paarden staan. Hmm… Voor mijn gevoel staan we er wel een kwartier, in werkelijkheid zal dat het vast niet zijn geweest. Hoe dan ook, wanneer een van de paarden achter ons aan de auto begint te knabbelen (en naar wat later blijkt ook wat van onze witte lak proeft), besluit Alphons heel voorzichtig via de berm langs de paarden voor ons te rijden. Dat lukt en we gaan verder. De kinderen vinden het gelukkig grappig. Het blijkt een prachtig park te zijn en tot onze grote verrassing zien we veel dieren. We staan oa oog in oog met een neushoorn, giraffes, zebra’s, impala’s, knobbelzwijn en wildebeesten. En we spotten nog een paar mooie vogels. Hoe bijzonder is dit! Om zo maar in de natuurlijke habitat van deze dieren te mogen rondrijden. Heel gaaf. We passeren een giraffe op een paar meter afstand en kunnen prachtige foto’s van hem nemen. Het is leuk om te merken dat de jongens ook veel weten van dieren. (Dank je wel ‘Freek in het wild’ ;-D ). Als we een open stuk bij het stuwmeer zien, waar iemand aan het vissen is, rijden we er naar toe om de boterham op te eten. Floris wil heel graag bij het vissen kijken, en zo raken we met de meneer aan de praat. Hij haalt een kleine hengel voor hem en we zien dat hij dat anders doet dan dat wij dat doen. Leuk! Helaas voor Floris is het op een gegeven moment tijd om verder te gaan. Geen vangst, maar wel even leuk contact gehad met deze Zuid Afrikaan.

Woensdag 29 juli – Drakensbergen, Winterton
De wandelschoenen gaan aan voor de eerste wandeling; in Monks Cowl. Een prachtig deel van Centraal Drakensbergen. Een leuke, korte wandeling van 2,5km door bos en weide naar een waterval. Daar aangekomen zijn de jongens teleurgesteld dat het een uitkijkpunt is, waarbij we van boven op de waterval kijken. Liever hadden ze onderaan gestaan en lekker met steentjes en water gespeeld. Na het eten van de boterham lopen we verder en nemen we toch een detour om beneden bij water te kunnen spelen. Daarna weer de pas er in en terug naar de auto. Bij de ingang van het park zitten een paar dames op de grond mooie manden en schalen van gras te maken en kralen sierraden. We gaan even kijken hoe ze het doen en wat ze gemaakt hebben. “Very, very beautiful”, zegt Floris tegen de dames, “Very special”, zegt Pepijn. Ik koop een klein kralen armbandje. Het is winter en erg rustig hier, veel omzet zullen ze momenteel niet hebben, maar goed, zo hebben ze vandaag in ieder geval iets verkocht. Vervolgens rijden we naar Drakensbergen Boys Choir. Wat was dat gaaf! Een ‘choir school’ voor jongens vanaf 8 jaar, waar elke dag 2,5uur aan zang wordt besteed. Elke woensdag geven ze een concert. Wat een prachtige stemmen! Voor de pauze zongen ze wat klassiekere stukken begeleid door een piano, ‘Circle of Love’ van Elton John en een Afrikaanse, a capella versie van het ‘Gloria’. Na de pauze werden allemaal Afrikaanse folkloreliederen gezongen. Hierbij was de nette outfit omgewisseld voor diverse outfits die allemaal Afrikaanse stammen/ volksgroepen representeerde. Super de super, we zaten op het puntje van onze stoel. Er werd ook lekker bij gedanst en muziek gemaakt op djembé en grote trommels. Verder werden er geluiden en muziek gemaakt mbt stokken, handklappen, kloppen op het lijf en de laarzen etc. Heel gaaf. Elke woensdag is het concert live via hun site te zien, dus zeker een aanrader om eens op te zoeken: http://web.dbchoir.co.za/index.php/livestream .

Donderdag 30 juli – Drakensbergen, Winterton
Vandaag starten we rustig op. Rond een uur of negen was de laatste wakker en had de rest al lekker liggen lezen. Gezien de beperkte garderobe was het na het ontbijt weer tijd voor een handwasje. De jongens hebben toen wat huiswerk gedaan. Aafje wil ook graag huiswerk doen (tja, je kunt natuurlijk niet achterblijven als je broers zich moeten ‘concentreren’) en oefent met de eerste cijfers. (“Jongens, jullie moeten me niet storen, ik moet me concenteren”) We hebben een kaartspelletje voor twee personen bedacht, waarbij Aafje de getallen benoemt en zegt welk getal het hoogste is. Ze vind dit erg leuk om te doen.

De kinderen mogen vandaag kiezen wat we gaan doen. Ze kiezen voor het bezoek aan een reptielenparkje, waar we begin van de middag aankomen. We krijgen een ontzettend leuke rondleiding. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat een reptielenpark niet zo mijn ding is, maar de eigenaar wist met zoveel liefde en kennis over de dieren te vertellen, dat ook ik er enthousiast vandaan kwam. De kinderen hebben diverse dieren mogen vasthouden en aaien, waaronder slangen, spinnen, een kameleon, salamander, hagedis, leguaan, alligator, schildpadjes met een doorsnede van 5 á 6 cm en ook een egel (‘krimpvarken’), marter en een Arabische vos, die door omstandigheden vanaf de geboorte hier was opgevangen. Heel bijzonder.

We werden samen met een leuk gezin uit Durban rondgeleid. Op een gegeven moment was Aafje aan het spelen met hun jongste zoontje (3/4 jr oud). Ze zaten op de knieën voor een glazen bak. Ze kijken naar een slang en kletsen een beetje tegen elkaar, zij in het Nederlands en hij in het Engels. Even later spelen ze buiten. Op een gegeven moment moeten de krachten kennelijk even gemeten worden en zegt hij : “I can run faster than you, because I’ve got black shoes!”. Aafje kijkt hem even aan en zegt dan “Als wij terugkomen van wereldreis ben ík al bijna 5 jaar!”. Zo, dat hebben we ook weer gehad. Even is het stil en dan rennen ze weer achter elkaar aan. Heel grappig. Kinderen begrijpen elkaar vaak wel, al spreken ze elkaars taal (in onze ogen) misschien niet.

Vanavond eten we in het restaurantje van Rose Cottage, om Alphons zijn verjaardag te vieren. Morgen is hij jarig, maar dan hebben we een reisdagje, dus hebben we vanavond al een feestje. Morgenochtend nog even langs de winkel voor iets lekkers voor onderweg.