Donderdag & Vrijdag 23-24 juli 2015
En daar gingen we dan. Uitgezwaaid door vijf Hemsen, Lieke en Joanne vertrokken we om 13.07uur van het station Delden. Op Schiphol aangekomen, werden we verwelkomd door (schoon)ouder(s) en Arjen en Kristel met de meiden. Nog even vliegtuigen kijken en wat drinken op het Panorama Terras en toen was het tijd voor afscheid. Het gevoel dat we toen begonnen aan het avontuur waar we zo lang naar toe hadden gewerkt, was nog steeds niet ingedaald. Waarschijnlijk komt dat komende tijd ergens, wanneer we beseffen dat het toch echt veel langer is dan een reguliere vakantie (en we hier ook andere dingen zien en doen dan tijdens voorgaande zomervakanties).

De eerste vlucht ging goed, daarna hadden we precies een uur tussen aankomst in Londen en vertrek naar Johannesburg. Dat werd een sprintje trekken. Slurf door, gang in, roltrap af, lift in, 2 haltes met de tube, lift in, roltrap, laaaange gangen tot bij de douane. Hmm laten we de fast lane maar nemen, langs de lange rij met mensen, hop chop door de scanner. Uitgerekend nu moest er nog even een testje worden gedaan of de lenzenvloeistof van Alphons wel echt onschadelijk was en werd Pepijn gefouilleerd (volgende keer zonder schoenen erdoor) en weer verder. In de laatste lift kon Alphons niet meer mee, dus hij met de trap, wij rennen tot bij de gate waar we hem iets later zagen aankomen. Samen het vliegtuig in, waar we met verhit hoofd en voldaan gevoel in de stoelen ploften.

Hoera! Hier zijn niet alleen filmpjes (waar de kids zich zo op verheugd hadden) je kunt er ook spelletjes doen! Om 21.00uur hebben we voor Floris en Aafje het eten gevraagd. Al waren ze nog klaar wakker, het werd hoog tijd om met gevulde buik te gaan slapen. Leerpuntje; volgende lange vlucht wat eten meenemen. Onze gemakkelijke eters kunnen de haute cuisine van het vliegtuig niet erg waarderen (en daar kunnen we ons wel in verplaatsen). Iets later viel Aafje met slaapmasker op Anne’s schoot in slaap. Na een onrustig nachtje waarin Aafje slapend enigszins gefrustreerd tot de ontdekking kwam, dat ze haar gebruikelijke 180graden movements in het vliegtuig niet kon maken, en het Pepijns maag iets teveel van het goede werd, landden we rond een uur of 7 op Johannesburg. Met een slap kereltje aan de hand, wandelden we naar de douane waar we trots onze eerste stempel in het paspoort lieten zetten.

Een uurtje later reden we in onze witte Hyundai de oprit van Bag End B&B in Midrand op, een goede buitenwijk van Johannesburg. Hier werden we hartelijk ontvangen door eigenaresse Sonia. Vanaf het moment dat we aangaven graag wat Afrikaans te willen leren, sprak ze Afrikaans met ons. We bemerkten dat we het allemaal erg leuk vinden om een vreemde taal te leren, die eigenlijk helemaal niet zo vreemd blijkt te zijn. Thuis hadden we met hulp van Amy en Niels al wat woorden geleerd en hadden de jongens een lijstje woorden vertaald. Het is duidelijk dat de taal van ons Zeeuws/ Hollands afstamt, waardoor de strekking van de zin vaak wel redelijk duidelijk is. Zo niet, dan hebben we het Engels nog, wat door de meeste mensen hier wordt gesproken, om voor opheldering te zorgen. Het klinkt ons ook vaak grappig in de oren. Aafje begreep gelijk dat ‘skatje’ schatje betekent en wist trots deze titel nog een paar keer binnen te hengelen bij Sonia. (“Ze vindt me lief, hoor je dat?”).

Floris en Aafje waren verguld met het ontbijtje dat we hier kregen (yoghurt met muesli en andere cereals). Pepijns maag bleek de goede bedoelingen van de rooibos thee en grote aardbei die hij had gekregen toch nog niet te kunnen waarderen. Hij is ‘nar’ (ziek) in bed gedoken en ‘hij het toe drie uur geslaap’ (hij heeft toen drie uur geslapen). Waarschijnlijk speelde een combinatie van een korte nacht en het vrijkomen van alle spanningen, die zich hadden opgebouwd naar aanloop van de reis, hem parten. (P: “Nee, het was het worstje in het vliegtuig!”) Terwijl hij sliep en Anne met Aafje speelde, gingen Alphons en Floris ‘inkoopies’ (boodschappen) doen bij de plaatselijke supermarkt. De ‘krach’ (elektriciteit) die ’s middags was uitgevallen, kwam na een paar uur weer terug, waardoor we om 18.00uur niet in het donker hoefden te eten. Het is hier nog winter, wat betekent dat de zon rond 17.30uur ondergaat en om 18.00uur dus ook echt donker is. Hoewel het voor Nederlandse begrippen geen koud winterweer is (ca. 17graden), was het aan het eind van de middag wel lekker (en gezellig) om de open haard aan te steken (bij gebrek aan centrale verwarming).

Floris gaf aan wat schoolwerk te willen doen. Zodoende zat hij, al hadden wij bedacht dat vandaag een bijkom-dag was, nog een lesje rekenwerk te doen. Pepijn nam als radiowoordvoerder een interview af bij Alphons, huidige kampioen kunstkapsel-kapper, en kon daarmee weer een taalopdracht afstrepen. Om 7.00uur lag Aafje op bed, de rest volgde spoedig. Morgen het eerste uitje!

Zaterdag 25 juli
Na een goede nacht worden we vanochtend wakker van de wekker en nieuwe vogelgeluiden. Thuis horen en zien we ook veel vogels, hier zijn er heel andere die ook weer andere geluiden maken. Super leuk om te zien. Pepijn; “Er is een vogel in de tuin die lijkt op een specht, maar de snavel van een kolibrie heeft en een lange staart.” Het ontbijt krijgen we in een heel sfeervolle kamer, bij het gezellig knapperende haardvuur. Geen cv heeft wel wat ;-D. Al snel merken we een ‘agedis’ (hagedis) op die tussen de takken in de openhaard zijn plekje had gevonden en nu wegvlucht van de grootste hitte. Iets verder blijft hij zitten, om zich op veilige afstand op te warmen. Helaas gaat het nog niet goed met Pepijn en gaat hij snel weer in bed liggen. Alphons gaat met Aafje en Floris naar een kleine edelstenenmijn in de buurt. Hier is voor de kinderen een grote edelstenen bak gemaakt waar ze tegen betaling een emmertje mogen vullen met wat ze maar vinden; er zouden ook diamanten te vinden zijn, zeiden ze. Na een half uurtje zoeken en sorteren wordt de buit in een zakje gedaan; geen diamanten, maar wel amethysten, Afrikaanse Jade, Amazoniten, Kristalkwarts en nog een hoop andere. Er is tevens een klein speeltuintje, waar flink gebruik van wordt gemaakt. Annemarit houdt ondertussen Pepijn gezelschap en leest hem een boek voor. Heerlijk om hier nu alle tijd en gelegenheid voor te hebben. Na 2,5 uur op bed, is hij weer iets opgekalefaterd en citeert hij het volgende stukje.

Een stukje van Pepijn
Het is hier heel erg leuk, ondanks dat ik ziek ben. Er is hier een heel lieve mevrouw; Sonia. Zij praat tegen ons Zuid Afrikaans en wij praten Nederlands terug. En er is hier een heel leuke hond: chocy. Eigenlijk heet hij Chocolat, maar wij mogen chocy zeggen (spreek uit tsjokky). Het is een kleine teckel en hij zit voortdurend op de bank, waar hij eigenlijk niet mag zitten. Er zijn hier ook schapen. De buren hebben veel kippen. De haan ging pas om 8.00uur kraaien en de kippen als gekken krijsen. Dat is wel een beetje laat voor een haan, maar ik kon hierdoor wel lang slapen. We hebben vannacht wel 12 uur geslapen. Ik voel me al bijna beter. Ik krijg voortdurend lepeltjes O.R.S., dat is een soort zout/zoet water, waardoor ik meer vocht vasthoud. Floris en Aafje zijn met papa naar een speeltuin in de buurt, ik lig nog op bed. Morgen gaan we ons uitje doen. Naar de plaats die ook wel gezien wordt als de wieg van de mensheid: The Cradle of Humankind. Ik hoop dat ik er veel van leer.

Nu Pepijn zich toch wat beter voelt en zelfs een boterham bij de lunch op heeft, besluiten we om toch nog een klein uitstapje te doen. Een kleine 20 minuten rijden, net buiten Pretoria ligt het Voortrekkersmonument; een groot, vrij bombastisch monument om de “grote trek” en het ontstaan van Zuid Afrika tijden in de 19^e eeuw te herdenken. Het monument huisvest tevens een museum en leert ons veel over deze roerige tijden. In eerste instantie gingen we met wat gemengde gevoelens naar dit monument; het gaat immers over de blanke pioniers en migranten die land veroverden op de inheemse bevolking en daarbij niet zachtzinnig of met veel respect te werk gingen. Echter, dit was een wezenlijk onderdeel van de geschiedenis van dit land en leert ons dus veel over hoe het allemaal tot stand is gekomen. Overal is een duidelijk link naar Nederland te vinden; namen van mensen, Zeeuwse klederdracht, vlaggen van de verschillende staten en republieken die werden uitgeroepen en uiteindelijk zelfs nog in de Zuid-Afrikaanse vlag zelf. Het monument wordt omgeven door een klein nature reserve en na een paar minuten… jawel, onze eerste kudu is gespot!