Donderdag 6 augustus – rit Makhasa, Saint Lucia
Het is weer tijd om weg te gaan. Wat was het leuk bij Makhasa!! Een heel bijzondere ervaring. Voor het ontbijt gaan Floris en Aafje nog even met Kate (manager) een rondje lopen, op zoek naar sporen in de buurt van de lodge. Ze komen heel trots terug met een wervelschijf van een dier (waarschijnlijk van een impala). Gisteren had Aafje al een onderkaak van een nyala gevonden. Helaas mogen we het niet meenemen, alles hoort in het reservaat te blijven. Dan maar een mooie foto!
Na een lekker ontbijtje nemen we afscheid. Aafje geeft een tekening aan Dupe, de ranger die over een paar dagen aan een nieuwe baan begint. We hadden heel leuk contact met hem. We rijden naar Saint Lucia en merken onderweg op dat we vrij weinig en eenzijdige landbouw zien. Tot nu toe hebben we veel boomplantages gezien, waarschijnlijk voor papierproductie. Verder hebben we afgelopen twee weken veel koeien gezien en zien we in de streek bij Hluhluwe grote velden vol ananassen. Nu is het nog winter en sowieso niet veel te zien, maar we zien ook geen velden die eruit zien dat ze nog verbouwd zullen worden.
Aangezien er al geruime tijd geen regen is gevallen, is het overal ontzettend droog. We zien drooggevallen rivieren en horen ook dat er vanwege de droogte niet voldoende water en gras is voor alle dieren in het reservaat waar Makhasa in ligt. Daarom worden er van de neushoorns en Afrikaanse buffels geen vrouwtjes binnen gebracht, al is dat eigenlijk wel wenselijk voor de samenstelling. Gezien de winter zijn er nog weinig bloemen te zien. Een van de weinige bloemen die we wel zien, zijn rode bloemen die aan kale bomen groeien. Een opmerkelijk gezicht; bomen zonder een enkel blad, maar wel vol met rode bloemen. Eens kijken of we er achter kunnen komen hoe die boom heet.
Saint Lucia is het eerste toeristische stadje dat we aandoen. Er wonen ca. 600 inwoners (’s zomers aangevuld met duizenden toeristen), 800 nijlpaarden en een 1200 krokodillen. Tussen zonsondergang en –opkomst lopen de nijlpaarden door het stadje. Dan komen ze het gras uit de tuinen en perken eten… Je ziet dan ook overal waarschuwingen.
Het huisje waar we nu zitten, is schoon en prima. Het is wel fijn dat er buiten een overkapping is, want de ruimte binnen is beperkt en de tafel daar is niet groot genoeg voor ons vijven. Buiten gelukkig wel. We maken even een ommetje, halen boodschappen voor het avondeten en rijden dan nog even naar het strand. Het valt op hoe schoon het strand is (in tegenstelling tot in Nederland). We zien een visser staan en gaan even bij hem kijken. We hebben Floris beloofd dit ergens op de reis zelf ook nog te gaan doen, maar deze locatie, waar de haaien vlak langs de kust zwemmen, laten we aan ons voorbij gaan. Dus blijft het bij een praatje met de visser. Ook leuk. ’s Avonds gaan we nog even op het balkon kijken of er al nijlpaarden in de tuin staan, maar dat is helaas niet het geval. ;-D
Vrijdag 7 augustus – wandeling Saint Lucia
Het is hier echt vrij toeristisch, zelfs nu het winter is. En wie kom je dan tegen? Juist, Nederlanders. Er zijn hier 4 huisjes, waarvan er op dit moment 3 door Nederlanders worden gebruikt. Leuk voor de kinderen, vooral Floris geniet er wel van om even te buurten. Hij zit dan ook op de eerste dag al samen te kaarten.
Vandaag maken we een wandeling door een bosgebied waar veel vogels zouden zitten. We spotten er een aantal. We horen de kleurrijke loerie, maar zien hem helaas niet. Het lukt Alphons wel de hornbill in het vizier te krijgen; toevalligerwijs zitten we ook nog eens aan de Hornbill road. Weten we gelijk waar die naam vandaan komt. We lopen verder naar de monding van de rivier en zien (op veilige afstand) een krokodil en een aantal nijlpaarden. Yes, gespot!
Op het strand spelen de kinderen heerlijk bij het water. Aafje graaft allerlei kuilen, Floris zoekt gelijk de vissers op en daagt daarna samen met Pepijn de golven uit om hun voeten nat te maken en rent vervolgens hard weg. Het strand blijft heerlijk!
Bij het kuilen graven zien we zwartigheid tussen het zand. Dit blijkt het titanium te zijn, waarover we hadden gelezen. Tot voor kort werd dit door bedrijven uit het zand gefilterd. Inmiddels is dat niet meer toegestaan, aangezien dit titanium van groot belang is voor de voortplanting van schildpadden. Het geslacht van de schildpadden wordt namelijk bepaald door de temperatuur van het ei. Het titanium zorgt voor warmere eieren. Wanneer het titanium uit het zand wordt gehaald, zullen er met name eieren met lagere temperatuur uitkomen en dat zijn alleen jongetjes. We hadden er al over gelezen, leuk om het titanium nu ook te zien.
Terug bij het huisje, gaat Alphons met Aafje boodschappen doen. Ik ga met de jongens op een speciale plek huiswerk doen; op een terrasje op poten in het bos. Ze doen twee vakken, spelen even tussen de vakken door en daarna is het tijd voor thee en wat lekkers. Weer top gedaan, jongens! Het volgen van de lessen gaat erg goed. Natuurlijk wordt er wel eens gemopperd, maar dat is dan ook zo weer voorbij. Het voordeel van één op één lessen, is dat we het op elk willekeurig moment kunnen doen en het op het kind kunnen afstemmen. Zo heeft Pepijn voor dit jaar een heleboel spreekwoorden en gezegden op het lesprogramma staan. Aangezien we het allemaal wel leuk vinden om met taal te stoeien, bespreken we deze af en toe tijdens het eten. Floris heeft af en toe moeite met de veelvuldige herhaling van rekensommen. Aangezien hij het snel in de smiezen heeft, doen we daarom niet alle sommen en doen regelmatig sommen mondeling. Op die manier wordt het wel behandeld, maar gaat hij er sneller doorheen, wat de frustratie vermindert.
We staan op tijd op, maar aangezien iedereen hongerig is, duurt het toch eventjes voor we in de auto zitten voor de korte rit naar de toegangspoort van wederom een World heritage park: iSimangaliso Wetlands Park. Dit park is enorm groot en strekt zich uit over ruim 200km langs de kust vanaf St Lucia tot bijna aan Mozambique. Er hoort ook een groot deel off shore kustlijn en rif bij.
De bedoeling van vandaag is dus om maar een klein deel te bezoeken. We gaan rondrijden en daar waar mogelijk een kleine wandeling doen. Genieten van de natuur en wellicht wat wild zien. We rijden rustig de route richting Cape Vidal en maken ondertussen vele stops en detours over onverharde wegen. We genieten. Het landschap is weer helemaal anders dan we tot nu toe gezien hebben; het gebied waar we rijden is feitelijk een stuk duingebied wat ingeklemd ligt tussen de Indische Oceaan enerzijds en het St Lucia meer aan de andere kant. Het is erg afwisselend met ook een stel rode zand duinen, dan weer wat moerasbossen en open vlaktes. Helaas laat de droogte zich ook hier zien; een groot deel van het meer ligt droog en we zien zelfs reigers en andere vogels min of meer in het midden staan van het stuk meer waar we op uitkijken. Heel veel vogels vinden hier hun plek; prachtige blauw gekleurde exemplaren, loerie’s, reigers, een visarend, gele vogeltjes, het komt allemaal voorbij.
Daarnaast zien we weer een groot aantal prachtige, wilde dieren; Pepijn spot al vrijwel meteen na de ingang een knobbelzwijn; Floris vindt snel daarna een kudu en zo gaat het verder; gnoes, verschillende soorten apen, nyala’s, impala, red duiker, nijlpaarden. We zien uiteindelijk wel 20 neushoorns, waaronder een echt kleintje. Ook staan we oog in oog met de Afrikaanse Buffel, wat een machtig beest (en humeurig…)!
Bij het uitkijkpunt Catalina Bay blijven we lang rondturen, zowel met blote oog als met de verrekijker; er liggen krokodillen op het droge, nijlpaarden vermaken zich in het water, een visarend cirkelt continu rond (gaat hij een duikvlucht maken??), er zijn talloze vogels en opeens loopt er warempel een varaan langs de rand van het moeras. Annemarit ziet plots ook een walvis, maar die is helaas weg op het moment dat de rest komt kijken.
Halverwege eten we een boterhammetje op het strand bij Cape Vidal; lekker uitwaaien en spelen met zand en water; de zee is woester dan bij ons (logisch) en dat maakt toch nog steeds indruk; je kunt er uren naar staren. Rond een uur of 4 zijn we moe en verzadigd weer bij ons huisje terug. Wat een heerlijke, mooie dag weer! We sluiten hem af met een feestelijk maal: Kaiserschmarren, het is tenslotte winter hier! Het gaat wel met een beetje kunst en vliegwerk; we hebben geen weegschaal en ook geen mixer dus het vergt wat inschatten en 20minuten kloppen met een vork voor de eiwitten schuimig zijn geklopt. Maar, het is gelukt en het resultaat is heerlijk!
Vandaag was een ontspandagje. ’s Ochtends hebben we na het ontbijt lekker buiten aan tafel gezeten. Aafje en Floris waren een mandela aan het kleuren, Pepijn zat lekker te kletsen (en later te rekenen), Alphons las de laatste hoofdstukken van zijn J.A. Olsen en ik pakte het klusje aan waar ik al een paar dagen niet naar uitkeek: twee broeken met een kapotte knie naaien. Maar goed, het is nu gebeurd; check.
In het dorp hadden we mensen gezien die harde vruchten versieren door in de schil te krassen. Dat leek ons ook wel wat. En dus hebben we, toen we de vruchten gisteren aan de boom zagen hangen, er een paar geplukt en zijn we hier vandaag mee aan de slag gegaan. De kinderen vonden het allemaal erg leuk om te doen. De vrucht, die nu nog niet rijp is, zit in een nootachtige schil die keihard is. Met het zakmes hebben we een hoedje van de schil kunnen zagen (zo hard is hij), de vrucht kunnen uithollen en de schil versierd. Pepijn was er het liefst de hele avond doorgegaan. Wij zeggen; krulletje achter de handvaardigheid les van deze week ;-D.
Aan het eind van de dag stappen we in een boot voor de ‘Hippo & Croc-tour’. We treffen wederom een heel vriendelijke gids die ons veel verteld, dit keer over de dieren, bomen, het iSimagaliso Park. We zien al snel een aantal krokodillen en veel nijlpaarden. Op een gegeven moment horen we een enorme brul van een nijlpaard. Het is het haangekraai onder de nijlpaarden, waarmee de goegemeente wakker gemaakt wordt. We zien ook prachtige vogels, waaronder de Giant Kingfisher, die het water in kan duiken om een vis te vangen, zonder dat hierbij ook maar een spetter de lucht in gaat. Erg leuk, ook gezien de link met Biomimicry; de vorm van deze snavel is toegepast bij een hoge snelheidstrein in Azië. Door het nabootsen van deze snavel wordt er minder geluidsoverlast veroorzaakt wanneer de trein een tunnel ingaat en uitkomt. Ik had er over gelezen, super leuk om het dier nu in het echt te zien. Net als de termietheuvels trouwens (inspiratie voor airconditioning systemen), die zie je heel veel in Zuid Afrika.
We zien ook de Goliath Heron, Sadle-billed Stork (mooi gekleurde kop!), de Hamerkop en White Stork. En we zien mangrove bomen die een heel slim mechanisme hebben om van het zout uit het water te filteren. Kennelijk wordt hier één tak opgeofferd, waar al het zout uit het opgenomen water naar toe wordt geleid. De rest van de boom voedt zich met ontzout water. Op ten duur sterft deze tak af en is een volgende tak aan de beurt. Leuk om weer zoveel nieuws te hebben gezien en gehoord.
Het regent! We worden wakker tijdens een enorme bui. Goed voor de omgeving, want we zien overal dat het eigenlijk te droog is. Het betekent wel dat we enigszins verregend bij het Zulu dorp dat we gaan bezoeken, aankomen. We worden rondgeleid door een vriendelijke mevrouw uit het dorp. De huizen variëren van steen, tot krotjes/ een kapotte caravan zonder ramen. Wat overal hetzelfde is, is de aanwezigheid van zwerfvuil.
Doordat het vandaag een feestdag is, kunnen we niet bij de lagere school binnen kijken. Er wordt verteld dat de klassen hier tussen de 70 en 100 kinderen op één docent hebben. Slechts ca. 25% van de 20.000 bewoners heeft een baan. Aangezien alleen de lagere school gratis is, zie je al snel een troosteloos beeld, voor kinderen die niet in aanmerking komen voor een schoolbeurs om na de basisschool verder te leren.
We bezoeken een Zulu geneeskundige in het hutje waar ze haar consulten geeft. Heel interessant om erover te horen en om deze plek te zien. We zien een slangenhuid, staart van een impala en andere dierlijke huiden/ onderdelen hangen. Gedroogde kruiden staan in potjes op de grond, naast de schaal met grassen die ze brandt om, zoals ze zegt, in trance te komen waardoor ze in contact komt met voorouders. Deze geneeskundige heeft ook contact met een regionaal ziekenhuis, waarbij patiënten door beide kanten worden doorverwezen. Even later lopen we langs een waterplek die voor de Zulu’s van grote waarde is. Hier houden de Zulu vrouwen een ritueel om een engel om regen te vragen.
En dan is het tijd voor een Zulu dans! Een groep jongens doet twee dansen voor ons. En wanneer dat is gebeurd, worden mensen uit de groep gevraagd om mee te doen. Pepijn is er wel voor de porren, al vindt hij het spannend. Schoorvoetend gaat Floris met Alphons en Aafje mee. Ik heb het fototoestel in de hand, helaas, helaas, foto’s zijn ook belangrijk, ik kan dus niet mee doen ;-). Een stukje van de dans wordt voorgedaan en daarna moet ieder het één voor één nadoen. Pepijn is heel dapper, doet lekker mee en gooit zijn benen in de lucht. Daarna swingt Alphons er op los. Ik vind ze er wel aanleg voor hebben, dus wie weet; ‘Pepijn en Alphons – Zulu dansers voor al uw feesten en partijen’? Aafje en Floris vinden het wat minder om zo in de belangstelling te staan en geven de beurt vriendelijk door.
Aan het einde van de wandeling komen we bij een man die ons meeneemt in zijn rondavel (rond huisje met rieten dak). Hier staat een tweepersoons bed, een eenpersoonsbed en twee kastjes die als keuken fungeren. Dit is zijn huis, de toilet is buiten. Op de grond staat een houten ‘ezel’, zoals hij die noemt, waarop hij matten maakt. We mogen allemaal even proberen. Helaas weinig tijd, de kinderen vonden het ook wel leuk en hadden zich hier prima een middagje mee kunnen vermaken. Wie weet maken we zelf thuis het ezeltje na en dergelijke matjes te vlechten.
Bij terugkomst doen we snel boodschappen en stappen we in de auto op weg naar het Mpila kamp in Hluhluwe – iMfolozi park. De omgeving wordt al snel wat troosteloos. Het lijkt alsof iemand van bovenaf allemaal kleine huisjes, krotjes en afval heeft uitgestrooid over de heuvel. Waarschijnlijk speelt het weer hier ook parten, het is grauwig en het miezert.
In het park aangekomen zien we weer een top huis; schoon en ruim genoeg voor ons vijven. Afgezien van olifanten kunnen alle dieren hier vrij rondlopen, dus blijven we na zonsondergang lekker binnen.
Een gedachte over “Saint Lucia”