Maandag 17 augustus – rit Addo, St Francis Bay
Vandaag rijden we van Addo naar Thatchwood House, St Francis Bay. Het lijkt een mooie route, al zien we er door het druilerige weer niet heel veel van. Vlakbij St Francis Bay ligt Jeffrey’s Bay. Een plaatsje dat bekend staat om zijn super golven. Een walhalla voor surf-dudes. Wij rijden er ook even langs om te kijken of het stage-adres van Niels en Amy nog rechtop staat. En jawel, het makelaarskantoor is er nog. Leuk om, na de verhalen gehoord te hebben, even rond te lopen door dit plaatsje. We gaan een lunchroom binnen om een kopje koffie te drinken en genieten van een smoothie / koffie. In de openhaard staat een gietijzeren pan met suddervlees te borrelen. Gezellig hoor.

Verderop in de straat gaan we langs bij Mister Biltong. We zijn inmiddels fervente biltong eters. Biltong is gedroogd vlees, vaak in reepjes gesneden. Wanneer Nederlanders chipjes of bitterballen ed eten, wordt hier biltong op tafel gezet. Wij hebben het inmiddels standaard in de tas voor iets lekkers tijdens een wandeling of autorit. Jawel, het reduceren van de suikers gaat heel goed hier. De Biltong man & woman zijn erg hartelijk. Aan de wand hangen opgezette kudus en Aafje mag ze even aaien (staand voor het bordje ‘niet aankomen’). Vervolgens rijden we naar een warenhuis om nieuwe wandelschoenen voor Pepijn te kopen. Gelukkig vinden we gelijk een Bever-achtige zaak met goede schoenen.

Tijdens de vlucht van Durban naar Port Elisabeth lijken we een enorme sprong te hebben gemaakt in welvaartsniveau. Afgelopen dagen zijn we al een aantal steden en plaatsjes doorgekomen waar veel grote huizen staan, met regelmaat zelfs voorzien van een zwembad. De grote hekken en stroomdraden ontbreken steeds vaker en worden vervangen door alarminstallaties in het huis. Het ziet er aan de buitenkant hierdoor wat vriendelijker uit. De hoeveelheid zwerfvuil is hier ook een stuk minder. Het valt ons op dat vrijwel elke tuin voorzien is van een ‘braaiplek’. Grappig, toen we destijds in Twente op huizentocht waren, viel het ons ook op dat elke tuin een BBQ had. Misschien zegt dat nu meer iets over ons, dan over Twente en Zuid Afrika… Waar we afgelopen jaren de BBQ alleen bij mooi weer tevoorschijn haalden, beginnen we er nu toch warm voor te lopen om iets van een stenen haard oid in de tuin te plaatsen. Wie weet?

Thatchwood Lodge is weer een super leuke accommodatie. De kinderen slapen op zolder, met zijn drieën onder het rieten dak. De eigenaren zijn Nederlands en Zuid Afrikaans en wederom erg vriendelijk. Ze vertellen dat er elke avond een stekelvarken in de tuin zit en de kinderen zijn vastbesloten om ’s avonds te komen kijken. Omdat thuis in Nederland de scholen weer zijn begonnen, zijn we solidair en doen de kinderen nog wat schoolwerk.

Aangezien we hier niet zelf kunnen koken, eten we in een restaurantje. We besluiten naar een Italiaan te gaan (die zit hier zowaar!). De kinderen genieten van hun pizza en Alphons en ik van een lekker stukje ‘scaloppine’ (dun gesneden varkensvlees). Bij thuiskomst mogen Pepijn en Floris nog even een kort spelletje scrabble spelen in afwachting van de komst van het stekelvarken. Helaas, het mag niet baten. Na een half uurtje is het toch echt bedtijd en gaan we onverrichte zaken naar de bedjes toe.

Dinsdag 18 augustus – wandeling St Francis Bay, Cape St Francis
We gaan wandelen! Vanuit de haven kunnen we naar de vuurtoren in Cape St Francis lopen. Dit is het op één na zuidelijkste puntje van Afrika. De zon schijnt, er staat een lekker briesje. We nemen eerst een kijkje in de haven waar het een drukte van belang is. Het ijs om de te vangen vissen in koel te houden, wordt overgeschept in de boten. De laatste boten die vroeg in de ochtend zijn uitgevaren, arriveren weer in de haven. Dit plaatsje is bekend om zijn calamari vangst. Je ziet het ook aan de boten dat er op inktvissen wordt gevist, want er hangen allemaal lampjes aan die de vissen lokken. Leuk om te zien.

Het is een heerlijke wandeling door een prachtig gebied. De duinen staan vol met heideplanten, mossen en struikgewassen en allerlei groene en grijs-groene tinten. Paarse, gele en witte bloemen groot en klein. Super mooi.

Al snel ontdekken we heel mooie schelpen en het wordt een ware treasure hunt. We zijn eksters in optima forma en rapen allerlei mooie dingen op. Schelpen met prachtige kleuren, patronen en vormen, sponzen en krabben. Wanneer we een spons zien die deels rood, deels grijs is, besef ik me dat de kleur die ik als natuurlijk aannam (grijzig/ bruin) de kleur is van een dode spons. Wanneer hij nog leeft blijkt hij prachtig rood te kunnen zijn.

We vinden ook kapotte schelpen die heel mooi de opbouw van de schelpen laat zien met lamellen en honingraadachtige structuren. De kinderen klauteren over de rotsen en we vinden een soort zeesterren, visjes en mega veel paarse zee-egels in de watertjes tussen de rotsen. Grappig om te zien dat de zee egels die er levend vooral paars uitzien (de stekels), groen zijn als ze dood zijn. Wanneer ze hun stekels hebben verloren, komt er een groen ‘skelet’ tevoorschijn. Verder vinden we allemaal krabbetjes en een (helaas dode) egel vis.

Er wordt naarstig gezocht naar de Pansy shell (een platte, witte schelp met de vorm van een bloem erop), maar die weten we helaas niet op te sporen. Later horen we dat we daar in Knysna meer kans op hebben. Dan proberen we het daar tzt weer. Halverwege komt een mevrouw naar ons toe, die met haar kleindochter loopt. Ze heeft mooie schelpen geraapt en biedt aan dat onze kinderen elk er eentje van mogen uitkiezen. Hoe lief!

De wandeling blijkt een stuk langer te zijn dan de ca. 4km die ons verteld was. Uiteindelijk lopen we ca. 11 km tot we bij de vuurtoren zijn. Aafje wordt de laatste kilometer op de schouders gedragen, voor haar is de wandelkoek op. Het is heerlijk om te zien dat de kinderen er zo van genieten om langs de waterlijn te lopen, over de rotsen te klauteren en de waterpoeltjes af te speuren naar (schelp)dieren. We maken een filmpje van twee schelpdieren (soort slakjes) die rondkruipen en het zand in duiken.

Bij de vuurtoren smeren we een broodje en wordt er lekker gespeeld. We zoeken een kortere weg naar huis en gaan weer op pad. Voor Aafje is het echt genoeg geweest. De stukjes die ze loopt worden steeds korter en het dragen op de schouder wordt steeds langer. Wanneer ik last van mijn knie begin te krijgen besluiten we dat ik met de kinderen blijf waar we op dat moment zijn en dat Alphons naar St Francis Bay terug loopt om de auto te halen.

Thuisgekomen duiken we onder de douche voor we een restaurantje opzoeken. Een visrestaurant. Natuurlijk bestellen we de lokale specialiteit: calamari kopjes, kleine calamari en de tubes . Super lekker! Het lijkt in de verste weg niet op de soms taaie calamari ringen die we in Nederland wel eens hebben gegeten. Ook de kinderen eten de vingers er bij op. Wanneer er twee tafels verder Happy Birthday is gezongen voor een van de dames die daar zitten, staat Pepijn op om haar te feliciteren. Dat valt in goede aarde en ze knopen gelijk een gesprekje aan. Even later vragen ze of ze de kinderen op een ijsje mogen trakteren. “De jongeheer; zo hoffelijk! Hij het haar geluk gewenst met haar verjaarsdag.” Pepijn straalt van oor tot oor en wanneer we het eten op hebben, genieten ze alle drie van een ijs coupe.

Bij het weggaan komen de mensen nog even naar ons toe en nodigen ze ons uit in Oyster Bay. Als we daar in de winkel (de enige die er is) vragen naar Frans en Gerry Holloway, kunnen ze zo zeggen waar ze wonen en kunnen we daar zo lang logeren als we willen. Wat een vriendelijkheid! Oké, ze hadden tijdens het eten niet droog gestaan, maar toch, het gebaar is leuk. De eigenaar van het restaurant vertelt ons na het uitlaten van de mensen dat het een voormalig eigenaar is van een grote game farm in het Noordoosten van Zuid-Afrika, die nu in alle rust van zijn pensioen geniet (zoals hij het verwoord: “je gaat in Oyster Bay wonen als je geen mensen wilt tegenkomen”). Ook de eigenaar van het restaurant is een en al hartelijkheid en geeft tips over leuke dingen om te doen in de omgeving.

Het was weer een top dag! Gezellig met zijn vijven, prachtige wandeling met veel moois in de natuur om van te genieten en veel vriendelijkheid op onze weg. Top!

Woensdag 19 augustus – rust en Jeffrey’s Bay
Rust en huiswerk, daar begonnen we vandaag mee. Terwijl Aafje verder werkt aan het bouwen van de lego caravan, verdiept Pepijn zich in Karel de Grote, Maarten Luther en de uitvinding van de boekdrukkunst. Floris houdt zich met taal bezig (“Mam, op school doen we altijd maar 10 woorden met dictee, geen 25!”). Daarna rijden we naar de kanaalwijk waar allemaal enorme vakantie villa’s staan. Bizar; je hoeft er niet eens ver voor te reizen om huizen van ca. 15m2 te vinden waar een hele familie in woont, en hier staan kasten van (2e!) huizen die praktisch de helft van het jaar leeg staan. Verklaarbaar, maar even goed bizar, dat de tegenstelling binnen beperkte afstand zo groot is. Het is een mooie wijk. We zoeken het water op waar de kinderen spelen terwijl wij een boterham smeren.

Daarna rijden we naar Jeffrey’s Bay. Het is een leuke route door een natuurpark, waar we een klein aantal wilde dieren zien. En een héél groot aantal koeien dat voor ons de weg oversteekt. In Jeffrey’s Bay gaan we even kijken bij Tapas, een strandtentje, waar het naar horen zeggen, erg leuk toeven is. Helaas kunnen we er nog niet terecht om iets te drinken. We mogen binnen wel even kijken. En wat zien we daar? Een verschoten foto met Niels en Amy (uit 1998)! Grappig hoor. Daarna naar het strand, zodat de kinderen weer met de golven kunnen spelen. Wanneer de golven Aafje in een onbewaakt ogenblik verrassen en ze languit in het water komt te liggen, besluiten we dat het feest ten einde is. Zwaar teleurgesteld stappen de jongens de auto weer in.

Ook vandaag zoeken we een eettentje op. Het wordt weer de Italiaan van twee avonden eerder. We genieten van een zeevruchten met pasta / rijst. We laten de kinderen ook een gerecht met aubergine proeven (zonder te vertellen wat het is) en juist Floris, die thuis verre van enthousiast is wanneer we aubergine eten, eet zijn vingers er bij op! Dat biedt mogelijkheden voor thuis ;-).

Thuisgekomen gaan we gelijk kijken of het stekelvarken al is geweest….. Nee! Het brood dat de eigenaar van de B&B heeft neergelegd, ligt er nog. Voor Aafje is het helaas bedtijd, maar de jongens pakken scrabble erbij en gaan op grote afstand lekker spelen. In de hoop deze avond dan toch eindelijk het dier in levende lijve te zien. Het wordt 20.00uur, 20.30uur, 21.00uur… en dan moet Flor toch echt naar bed. Een uur later is het dier er nog niet. Pepijn die vanavond extra lang mag opblijven, baalt als een stekker. Grapjes dat de porcupine vanavond bij zijn vriendinnetje eet of nog uitbuikt van de maaltijd van gisteren, vallen niet in goede aarde. Relativeren is nog een uitdaging. Helaas, het is nu toch echt tijd om te gaan slapen..