Vrijdag 2 oktober – mount Warning en rit naar Brisbane
We staan op tijd op; we willen vandaag niet alleen in Brisbane aankomen, maar ook een stuk Mt Warning oplopen. Het is een prachtige dag en na het ontbijt dat we weer fijn buiten opeten, pakken we de spullen snel op en rijden we een paar kilometer verder door het nationale park in (is deze weg wel bedoeld voor campers?? De takken hangen erg laag en af en toe is er slechts een 1-baans weg die wel een paar honderd meter lang is en waarvan je aan het begin het einde nog niet kunt overzien…) om bij de parkeerplaats te eindigen waar de wandeling echt begint. We zijn niet de enigen… later komen we ook Australiërs tegen die dit “hun Mt Everest” noemen. Hadden we toch nog eerder moeten opstaan. Nou ja, we beginnen gewoon en zien wel waar we eindigen.
Al na een half uur begint Aafje te sputteren. Moe, geen zin, tutterdetut. Ik zet haar op de schouders en we spreken af dat ze bij de grote boom een stukje verderop weer zelf gaat lopen. En als ze dan nog geen zin heeft om te wandelen, moeten we die maar even maken. “Ok”, zegt ze. Zodra we bij de grote boom komen, zegt ze: “Ok mam, we zijn bij de grote boom. Zullen we dan nu een zin maken?”. De wandelingen gaan meestal heel goed, maar vandaag hebben we wat afleiding nodig. En dus passeren vervolgens verschillende verhalen uit het 100x Annie boek (dank je wel AAJAT!) de revue. Dat is het voordeel van het opnieuw en opnieuw lezen van verhalen; je kent ze op een gegeven moment echt uit je hoofd en kunt ze dus op dergelijke momenten zo uit de mouw schudden.
Het is een prachtige omgeving en heerlijk om zo te wandelen. De jongens lopen voorop en willen graag doorlopen naar de top. Voor Aafje zijn de stappen op een gegeven moment echter wel iets te groot, waardoor het meer klimmen en klauteren wordt dan lopen en dus ook vermoeiender. We hebben inmiddels ruim 2,5km de berg opgelopen en besluiten dat Alphons met de jongens verder naar boven gaat, en Aafje en ik naar beneden. We zijn inmiddels al verder gekomen dan ik had gedacht en al afdalend begin ik enorme trek te krijgen. Aangezien we in eerste instantie niet de intentie hadden om zo’n lange wandeling te maken, hebben de jongens geen brood bij zich. Naast water hebben ze alleen een paar appels in de rugzak. Aaf en ik eten gelijk wat brood. We maken daarna boterhammen klaar voor de jongens en gaan weer naar het beginpunt van de wandeling waar al snel twee jonge meiden nog aan de wandeling beginnen. We omschrijven hoe de jongens eruit zien en vragen of ze het brood willen meenemen en aan hen willen geven als ze ze tegenkomen. Gelukkig doen ze dat. Aafje en ik zoeken vervolgens een plekje om een spelletje te spelen.
De jongens komen heel enthousiast terug van de wandeling en hebben er enorm van genoten. Het laatste stuk naar de top was een ware klim met een ijzeren ketting als hulpmiddel, zo steil was het. Het uitzicht was mooi; rondom uitzicht zelfs tot aan de zee. Je kon ook mooi de rand zien van de oorspronkelijke vulkaan; er ligt nl een soort bergketen in ringvorm rondom Mt Warning, een gedeelte daarvan ligt in zee en vormen waarschijnlijk de riffen waar James Cook andere kapiteins voor wilde waarschuwen. Alphons had wel een dubbel gevoel bij de beklimming: Mt Warning en met name de top is een heilige plaats voor de Aboriginals en daar wordt ook op gewezen. Enerzijds lees je, blijf er uit respect niet overnachten; anderzijds lees je, beklim hem niet uit respect. Er waren toch wel behoorlijk veel mensen die de berg beklommen. Anyway, volgende keer misschien toch maar voorbij laten gaan voor de zekerheid. Bij het eten van de boterhammen die ze onderweg hadden gekregen van de meiden, hebben ze weer een Land mullet van dichtbij gezien.
Wanneer we weer compleet zijn, beginnen we aan de laatste rit richting Brisbane. Hier zullen we nog drie nachten op een camping staan voor we de camper inleveren. Het is een kleine 2 uur rijden maar het is behoorlijk druk op de weg. Uiteindelijk maar met een kwartier vertraging komen we aan op onze camping die redelijk dicht bij het centrum ligt. Het is ook hier heerlijk weer en warm, dus we eten lekker buiten.
Inmiddels zijn we twee weken in Australië. We hebben weer een ritme te pakken. Tegelijkertijd lijkt het alsof we extra dagen in de week hebben, want het voelt alsof we er al veel, veel langer zijn.