Woensdag 7 oktober – Overtocht naar Heron Island
Na een goede nachtrust ontbijten we in het Motel en doen de jongens wat huiswerk. Wanneer we vragen naar een lokale winkel, biedt de eigenaar aan om met hem mee te rijden wanneer hij naar het postkantoor moet. Aafje en ik rijden met hem mee en kopen wat fruit, wortels en crackers in voor op het eiland. Rond een uur of 11 stappen we met zijn vijven in de taxi die ons naar de haven brengt. We hebben nog drie uur voor de boot vertrekt. Er is in Gladstone zelf niet veel te doen is ons verteld, maar gelukkig is er een groot speeltoestel in de schaduw, waar de kinderen lekker kunnen spelen terwijl wij in de schaduw genieten van het lekkere weer en het vooruitzicht van het eilandbezoek.

De twee uur durende overtocht naar het eiland begint gezellig. We spelen wat spelletjes en raken aan de praat met drie tieners die ook naar het eiland gaan. Het blijkt een schoolkamp te zijn! De jongens spelen poker en 21-en we kijken met plezier hoe het gepeeld wordt. Helaas waait het hard en is de zee vrij wild. Na een half uur voelen we ons allemaal verre van top. Aafje kruipt bij Alphons op schoot en valt snel in slaap. De rest van de overtocht hebben we de ogen dicht en houdt iedereen zich rustig in de hoop dat we er snel zijn.

Aangekomen op het eiland zijn we blij om met het hoofd in de frisse wind en de voeten op vaste grond te staan. Nog maar net op de steiger zien we een Cowtail Stingray uit het water springen! Wat een warm welkom! Gaaf hoor. We worden verwelkomd in het centrale gebouw waar gezellige zitjes en een bar zijn. Daarna zoeken we onze kamer op. Hier zien we dat er een tweepersoonsbed staat en twee eenpersoonsbedden, maar geen los bijgeplaatst bed zoals besproken. Na de ervaring dat de kinderen prima met zijn drieën in een groot tweepersoonsbed kunnen slapen (en gezien de ruimte die wel wat vol wordt als er nog een bed bij zou staan), besluiten we de twee losse bedden tegen elkaar te schuiven en op te maken als één groot bed. Daarna is het alweer tijd om te gaan eten. Alle magen zijn inmiddels weer wat gestabiliseerd en dus zoeken we het restaurant op.

Wanneer de kinderen gaan kijken naar het kinderbuffet komen ze eerst langs het dessert buffet, waar Floris denkt dat hij in Luilekkerland is aangekomen. Hij heeft al bijna een bordje gepakt om lekkere taartjes op te scheppen als ik zie dat hij het gewone buffet nog niet heeft gezien. Helaas Flor, dit is het dessert buffet, nog even wachten! Het kinderbuffet bestaat vandaag uit salade, chilli con carne met guacamole zure room/ tomaten saus/ tortilla chips etc. en de kinderen eten er lekker van. Fons en ik genieten van een a la carte gerecht (2 bereidingen van lamsvlees/ tonijn met salade). Daarna is het tijd voor een taartje (feest!).

Na het eten lopen we over het strand naar de kamer. In het schijnsel van de zaklamp zien we allemaal krabbetjes voor onze voeten wegschieten. “Hé dat zijn vast spookkrabbetjes”, zeggen de jongens. “Ze zijn transparant/wit, leven ’s nachts en bewegen zich zijdelings voort. Dat doen spookkrabbetjes ook.” (Dank je wel Freek Vonk!) In de kamer lezen de jongens nog wat voor we allemaal om 21.00uur moe in slaap vallen.

Donderdag 8 oktober – eiland verkennen & snorkelen
Na een wat onrustig nachtje, waarin we met regelmaat wakker worden van de geluiden van buiten (zee, vogels en ‘vroege vogels’ die gaan snorkelen), stappen we allemaal tegen 7.00uur uit bed. We willen graag wat activiteiten boeken en gezien de volle boot van gisteren en beperkte plaatsten bij de activiteiten, zijn we er graag vroeg bij. Na het ontbijtbuffet regelen we snorkelling gear. We willen ons ook graag inschrijven om met een speciale boot mee te gaan, welke is voorzien van een glazen vloer en glazen zijkanten, waardoor je onder water kan kijken zonder zelf nat te worden. Het lijkt ons een leuke ervaring, zeker voor Aafje voor wie het snorkelen waarschijnlijk nog iets te spannend is. Helaas vaart de boot vandaag niet uit vanwege de harde wind. En dus worden we op de lijst van morgen gezet. Verder schrijven Fons en ik ons in om weer een introductie duik te doen. Als de wind wat gaat liggen, gaat Fons morgen al.

Rond een uur of tien schuiven we aan bij de vogel-rondleiding over een deel van het eiland. We krijgen weer veel informatie en allerlei leuke weetjes over de vogels die het eiland aandoen. Heron Island is een koraaleiland van ca. 1,2km2 met 24 km2 aan omliggend rif. Het eiland wordt door veel land en zeevogels aangedaan, waaronder vogels die de winter op het Noordelijk Halfrond ontvluchten. In de zomermaanden komen er wel 200.000 vogels! Het is vrij dicht begroeid met Pisonia bomen. Van de bladeren van deze boom maken in september en oktober 70.000 tot 120.000 Noddys (34-40cm lang) hun nest. Hoewel deze Whtie Capped en Black Noddys juist deze bomen uitzoeken, geven de vruchten van de Pisonia een kleverig stofje af. Als dit stofje op de vleugels van de Noddys komt, kleven deze aan elkaar en sterven ze. Dit levert vervolgens weer voedingsstoffen op voor de zaden van de boom om te ontkiemen. Tot slot, het blijkt dat de Noddies het zout uit het gedronken zeewater filteren en vervolgens ‘lozen’ door hun koppie naar beneden te buigen, waarna het uit de ogen druppelt.

Verder wordt verteld over de Buff Banded Land Rail (vogels) die van elkaar niet kunnen zien of ze mannetje of vrouwtje zijn. (Pepijn heeft hier ook een stukje over geschreven op het weblog ivm de kinderboekenweek ‘ Raar maar Waar’.) Wanneer een mannetje wil paren, stapt hij op een vogel af en gaat hiervoor dansen. Is het een vrouwtje dat ook wil paren, dan danst ze mee. Is het echter een vrouwtje dat niet ‘in the mood’ is of een mannetje, dan zal zij/ hij dat laten zien door boos te pikken. Risky business dus. Deze vogels herkennen hun eigen jong ook pas na een paar dagen. Heel bijzonder dat de natuur die vaak zo genieus in elkaar zit op andere vlakken zo knullig, lijkt het wel, kan zijn.

En dan de Shearwater vogel. Die leeft het grootste deel van het jaar op zee. Zijn ogen zijn hierop aangepast door een soort polaroid lens, wat boven zee heel prettig is. Zoals Alphons het de kinderen uitlegde; ze vliegen met zonnebril op. Deze lens maakt het echter wel lastig om, wanneer hij rond zonsondergang op het eiland aankomt, zijn hol op de grond te vinden. Ze gebruiken dan de lichte, zand(wandel)paden als landingsbaan. Wat ze ook doen, wanneer hun hol niet vlakbij een wandelpad is, is het volgende; hij cirkelt rond om zijn holletje te vinden en wanneer hij dat heeft gevonden, dan stopt hij simpelweg met vliegen en valt zo naar beneden. Hierdoor gebeurt het met regelmaat dat ze een ‘aanvlieging’ hebben met de mensen op het eiland. De holletjes bevinden zich onder de grond en kunnen ca. 2m lang zijn. En daar zijn er gedurende de tijd dat ze hier paren dus wel 30.000 van… Deze vogels schijnen ook een vrij luide manier te hebben om met elkaar te communiceren, wat menig eilandbezoeker kriegel zou krijgen.

Na de wandeling gaan we naar het zwembadje om nog wat comfortabeler te worden met het snorkelen. Floris geeft aan nog wat te willen oefenen voor hij het rif op gaat, voor Aafje is het nieuw en voor Alphons en mij is het alweer een tijd geleden. Later in de middag, wanneer het vloed is, gaan we over het rif snorkelen. We zijn blij met de wetsuits, want de wind maakt dat het toch vrij fris is. De jongens zien veel verschillende soorten vissen, zeekomkommers en mooi koraal. Daarna zien Pepijn en ik een white tip reefshark. De haai was nog vrij jong, ca 1m lang, schat ik. Door de sterke stroming is het water vrij troebel en is het dier alweer snel weg voor we er op het gemak naar hebben kunnen kijken. Hij is banger van ons dan wij van hem. Hopelijk gaat de wind morgen wat liggen en hebben we verder zicht.

Tot slot gaat Alphons nog een keer met Pepijn snorkelen en zien ze vrijwel meteen een Pink Whipray. Verder hebben we allemaal mooie kleine visjes gezien. Bijzonder allemaal! En super gaaf om dit met de jongens te doen. Voor Aafje is het nog even een stap te ver. De golven die we aan de kant van het water zien, schrikken haar af. Prima, dat komt allemaal nog wel.

Na een snelle foto van de zonsondergang te hebben genomen, springen we onder de douche. In het restaurant is vanavond voor iedereen buffet. Na lamskoteletjes, rijst en salade voor ons alle vijf te hebben opgeschept komen we er achter dat het kinderbuffet een stukje verderop stond: frietjes en pizza. De kinderen hebben het niet in de gaten en genieten lekker van wat ze op het bord hebben.

PS. Zelf hebben we geen foto’s onder water genomen. De onderwaterfoto’s van vissen die we hier laten zien, zijn van het internet om een indruk te geven van de genoemde exemplaren.

Vrijdag 9 oktober – Snorkelen, introductieduik Fons & wandelen
De wekker gaat iets na 6 uur vanochtend; rond half zeven is het hoogtij en we willen graag even snorkelen. Bovendien is dit het enige tijdstip dat je in het haventje kunt snorkelen, daarna varen er (duik)bootjes ed en is het derhalve niet veilig om te snorkelen. Dit gebied staat bekend om de aanwezigheid van schildpadden, roggen en ook haaien. Dus, iedereen zijn gear aan en op naar de haven. Om beurten snorkelen Annemarit en Alphons met de kinderen; Aafje vindt het nog wat spannend en blijft met één van ons op het strand. De wind is helaas niet gaan liggen en alleen maar sterker geworden, waardoor het water wat troebel is en er ook aardig wat golfslag is. Toch zien we een aantal grote roggen, onder andere twee Pink Whiprays die zich voor onze ogen ingraven in het zand en rustig gaan liggen wachten totdat hun prooi voorbij komt. Ook zwemmen we door een grote school kleine, zilverachtige visjes heen; je bevindt je echt in een andere wereld.

Alphons stopt iets eerder en gaat alvast richting ontbijt, want om 8.30u begint zijn ‘Discover Scuba Diving’ cursus. We hebben dit beiden al een keer eerder gedaan toen we op Lady Elliot eiland waren, ruim 14 jaar geleden. Allebei vonden we dat toen erg bijzonder maar toch ook wel spannend. Ik (Alphons) had onder andere slechte ervaring met mijn duikbril waar continu water in kwam en het ‘clearen’ (het water eruit blazen door op de bovenkant van je bril te drukken terwijl je je hoofd naar boven buigt en door je neus uitademt) ging niet echt lekker (op 10-12meter diepte, toch niet echt fijn). Dit is dus ook een beetje een kans om die ervaring voorgoed recht te zetten en wellicht ooit een PADI cursus te gaan doen. De cursus heeft een kort theoretisch gedeelte met een kleine toets waarna je naar het zwembad gaat waar je de basiszaken gaat oefenen; o.a. het genoemde ‘clearen’, maar ook het per ongeluk verliezen van je mondstuk, dat weer terugpakken, indoen en vervolgens het watervrij maken zodat je weer normaal kunt ademen; het oefenen van het feit dat je geen lucht meer krijgt en je aan de reserve beademing moet bij één van je mededuikers; en nog een paar basis-/veiligheidshandelingen. Fijn om dat eerst in het zwembad te doen.

Alles gaat uitstekend en ook het clearen gaat wonderwel zonder enig probleem (dat ik daar ooit moeite mee heb gehad, denk ik al snel…). Nu is het tijd voor een echte duik, maar vanwege de harde wind is het even spannend of dat vandaag nog gaat lukken, omdat het wellicht niet veilig is om met de boot erop uit te gaan. Na een half uurtje wachten blijkt dat de duik doorgaat. Spannend, maar ook erg leuk. Met de 2 andere cursisten en 2 van de dag ervoor, alsook een 6-tal gecertificeerde duikers vaart de boot uit naar de Heron Bommie, kennelijk een plek die in de top-10 mooiste duikplekken ter wereld voorkomt (niet gecheckt, maar met weinig referentie vind ik alles mooi!).

Even later liggen we in een redelijk woeste zee, wat mij betreft gaan we snel naar beneden, want ik word er aardig zeeziek van. Langs een touw dalen we af naar ongeveer 12m diepte, alwaar ik weer water in mijn bril heb; wel verdorie, het zal toch niet… De instructeur gebaart naar mijn bril en ik vat dat op als teken dat ik moet clearen. Dat doe ik netjes, maar het wordt niet beter; een lichte paniek begint nu toch wel te komen en net op het moment dat ik gebaar wel naar boven te willen, maakt de instructeur duidelijk dat daar niets van inkomt! Hij gebaart rustig op de bodem te gaan zitten op de knieën, komt naar me naar toe, pakt mijn bril vast en zet die goed op mijn gezicht; hij bleek half over mijn neus heen te zitten. Nu zit ik dus met een bril die volledig gevuld is met water, de ultieme test! Ik clear… perfect, nog een keertje (voor de zekerheid 😉 ), helemaal OK! Ik ben er klaar voor.

Het is een fantastische duik, een waanzinnige ervaring. Je begeeft in een wereld waar je niet alleen voor je kijkt, maar ook onder je, boven je, naast je, schuin achter je. En het is een prachtig gekleurde wereld; overal visjes, koraal, ontzettend mooi. Al heel snel zien we de eerste schildpadden; ze zijn op dit moment hier in de buurt om te paren en over een paar weken zullen de vrouwtjes hun eitjes gaan leggen op Heron Island. Zulke mooie, gracieuze dieren. De één zit rustig op het koraal en laat zich bekijken, met de ander zwemmen we een stukje mee. Dan komt er een white-tip reef shark voorbij; rustig zwemt hij langs ons heen. In totaal zien we 5 schildpadden en 2 haaien. Daarnaast ook nog een Giant Grouper en uiteraard een hele berg, kleurrijke vissen en koraal. Aan het einde van de duik kan ik me al niet meer de hoeveelheid diverse soorten vissen herinneren die we gezien hebben; het zijn er veel en in alle kleuren van de regenboog. Diep onder de indruk en dolgelukkig kom ik na 35min duiken weer boven; dat smaakt naar meer!

A Threadfin Butterflyfish at Lord Howe Island, New South Wales, 2008.

Terwijl Fons aan het duiken is, is het hier eb. Een goede tijd om over het rif te gaan lopen met de kinderen. We nemen van die kokers mee met een perspex bodem; ideaal om te zien wat er onder het oppervlak te zien is. Naast veel zeekomkommers zien we koraal en een grote, mooie schelp (D20cm) met een fluweelachtige, fel blauwe binnenkant (zie collage boven).

Verder vermaken Floris en Aafje zich in het zwembad en troeft Pepijn mij af met schaken. Vroeger heb ik nooit geschaakt, maar ik moet toegeven dat ik het toch wel erg leuk vind om het van Pepijn te leren. Aafje komt af en toe even uit het water om ook een paar zetten te doen. Ze houdt, zoals ze zegt, erg van ‘schakelen’. Daarna schaken de kinderen nog en wordt er wat pool gespeeld.

Wanneer Alphons terug is van zijn duik vieren we dat met een stuk pizza. Daarna doen we onder begeleiding van een gids een wandeling over het eiland. Deze keer gaat het niet over de vogels, maar over het eiland zelf; een kort verhaal over het onderzoekscentrum van de Universiteit van Queensland dat hier zit, planten, opbouw etc. Wederom heel interessant. Het blijkt dat het regenwater op een natuurlijke manier wordt opgeslagen onder een deel van het eiland en hier op het zoutwater drijft. Waar dat is, kun je aan de beplanting precies zien; oa veel Pisonia bomen. Buiten dit gebied heb je andere beplanting. Evenals we in Zuid Afrika gezien hebben bij St Lucia, zijn hier ook planten die eigenlijk niet tegen het zoutwater kunnen en dit oplossen door al het zout uit het water te filteren en naar een blad te leiden dat wordt opgeofferd. Elke groepje bladeren heeft dan ook een geel blad dat te zijner tijd afsterft en afvalt. Een van deze planten heeft halve bloemen. De naam is me ontschoten, maar de rondleidster had er een mooi verhaal bij over een prinses die van haar geliefde werd gescheiden, waarna de plant alleen halve bloemen meer voortbracht.

Ook zien we weer bomen die wortels hebben die helemaal vanaf de takken naar beneden gaan. Zoals verteld ontstaan die wanneer de boom schuin groeit (bijv. doordat de wind vooral vanuit één richting komt). Aangezien de wortels die hij op dat moment heeft vrij kort zijn, wordt er een stof aangemaakt waardoor er vanuit een hoger deel van de stam, of vanuit de takken wortels ontstaan die de boom ‘stutten’ (zie laatste foto hierboven).

Voor zover bekend is dit eiland nooit bewoond geweest door Aboriginals. Veel van de planten die hier staan, groeien ook op het vaste land van Australië en werden daar wel door hen gebruikt. Het mooie is dat het vaak om vrijwel elk onderdeel van een boom/ plant gaat. Bast en sap uit de stam, bladeren, bloemen en vruchten. Door de delen te verwarmen, malen, weken etc. waren er talrijke toepassingen gevonden. Super. Soms werden er heel wat handelingen verricht voor er iets bruikbaars uit kwam. De vraag die dan gelijk opkomt is; hoe is men daar achter gekomen? Generaties en generaties die in hart en nieren dichtbij de natuur leven.

Op het strand zien we vulkanisch materiaal liggen dat afkomstig is van een vulkaan die 300km van Nieuw Zeeland af ligt. Het ligt er vol mee. Ooit hier gekomen met springvloed. We wandelen terug over het strand en gaan op weg naar huis nog even langs het haventje waar Aafje, Floris en Fons een enorme schildpad zien en ook een white-tip reef haai.

Pepijn en ik (Annemarit) gaan aan het eind van de middag snorkelen bij Sharks Bay. Wanneer we aankomen bij het strand zien we al gelijk een paar roggen en schildpadden en we weten niet hoe snel we het water in moeten komen. Vooraf spreken we nog iemand die vertelt dat een stukje verderop een hele groep roggen liggen. We besluiten eerst de andere kant op te gaan, de schildpad achterna. Wanneer we die verder niet vinden (ze zwemmen vrij hard) gaan we op zoek naar de roggen. Doordat ze grotendeels bedekt zijn met zand, worden we toch nog verrast wanneer we ze plotseling voor ons op de grond zien liggen. Het water is niet heel erg diep en ik durf er dan ook niet overheen te zwemmen. En dus keren we om. Wanneer we weer uit het water zijn, zien we een schildpad langs zwemmen. Hij steekt steeds zijn kopje op. Wat gaaf om te zien!

Zaterdag 10 oktober – Snorkelen, opfrisduik Annemarit, bezoek onderzoekscentrum
6.30h; an early rise again! Je zou bijna vergeten dat we vakantie hebben als je de wekker ’s ochtends hoort gaan. En vakantie is het wel, want er wordt hier op het eiland geen huiswerk gedaan. We lopen met zijn alle naar Sharks Bay waar Alphons en Pepijn gaan snorkelen. Het is vandaag om 7.10uur vloed, wat betekent dat je tussen ca. 5.10 en 9.10uur kunt snorkelen. Buiten die tijd is het te ondiep en zou je bijvoorbeeld het koraal kunnen beschadigen. Wanneer we bij het water aankomen, zien we gelijk al een schildpad en een sting ray zwemmen! Wauw! Prachtig.

Even later komt er weer een grote schildpad voorbij die steeds zijn kopje boven water steekt om zich te oriënteren (althans zo interpreteren wij het). Het is het begin van het paar seizoen en er komen steeds meer schildpadden naar het eiland. Normaliter leggen ze pas over een paar weken eieren, maar wanneer er mensen langs komen die vertellen dat ze sporen van een schildpad hebben gezien en anderen mensen die vertellen dat ze een paar dagen geleden twee parende schildpadden hebben gezien, lijkt het er toch wel op dat de eerste eieren al in het zand zijn gelegd. We lopen verder en ja hoor! Zou dit het spoor zijn? Het leidt vanuit het water tot iets onder het punt waar het strand overgaat in bos. Daar lijkt het spoor te stoppen, maar wanneer we goed kijken gaat het iets verderop weer door, terug naar zee. Gaaf! We bewonderen het spoor en komen niet te dicht bij het punt waar de eieren verstopt lijken te zijn.

Pepijn laat geen gelegenheid voorbij gaan om te snorkelen. En dus vergezelt hij Alphons. Aafje, Floris en ik lopen langs de waterkant en speuren de zee af naar dieren. Wanneer wij al teruggelopen zijn om alvast te ontbijten (ivm mijn duikinstructie die zo begint) en Pepijn en Alphons het strand bijna verlaten, zien ze een groep van wel vier schildpadden. Zoals Pepijn vertelde; ”Ze waren aan het paren, want de een zat op de hakkepak (rug) bij de ander.”

Vanochtend heb ik mijn opfrisduik. Heel fijn om na 14 jaar alles weer rustig te kunnen oefenen in het zwembad. Het moment dat je met je hoofd helemaal onder water bent en volledig afhankelijk bent van je duikuitrusting blijft spannend. Het ademen gaat ook wat zwaarder. Maar goed, de oefeningen gaan heel goed en we hebben mazzel; de boot vaart om 11.00uur uit met ons groepje aan boord. Op dezelfde plek als waar Fons gisteren het water in was gegaan, stappen ook wij het water in. Even heb ik een onrustig moment wanneer ik bij het afdalen mijn oren niet kan ploppen. Mijn mond is gortdroog. Het idee om weer aan boord te gaan en het duiken voor gezien te houden, schiet door mijn hoofd, maar is ook vrij snel weer weg, wanneer ik me realiseer dat ik mijn oren kan ploppen zonder te slikken. We dalen weer verder af en vanaf dat moment kan ik de knop omzetten en er vol van genieten.

Wat gaaf toch! Net als Fons ben ik volledig flabbergasted van wat ik onder water zie. Uit een soort veiligheidsgevoel houdt ik de hele tijd mijn mondstuk vast, en dat is maar goed ook, anders zou mijn mond bij wijze van spreke nog openvallen van wat ik zie. Wat een super, super gave, kleurrijke wereld. Koraal in verschillende kleuren en diverse vormen en heeeel veel vissen. Geel met zwart, blauw, licht gekleurde vissen in allerlei kleuren, een groenige vis met fel blauwe stippen etc. Mooi hoor. En het fascinerende is, dat die vissen helemaal niet bang zijn voor vier duikers die toch behoorlijk groot voor ze zijn. Hoe komt dat? Zijn deze vissen inmiddels vertrouwd met mensen? Zijn ze alleen bang voor wezens die eerder hun soortgenoten hebben aangevallen? Of heeft het met geur, geluid etc te maken? Geen idee, maar wel leuk om eens uit te zoeken. De duik is helaas alweer voorbij voor ik er erg in heb. Zoals dat gaat met leuke dingen; time flies when you’re having fun! Nog onder de indruk van wat ik heb mogen zien en toch ook met zekere trots dat ik mijn initiële paniekmomentje heb overwonnen, zit ik op de terugweg te stralen op de boot.

Terwijl ik de duikinstructie en duik heb, zijn de kinderen in het zwembad aan het spelen. Daarna gaan ze op excursie naar het onderzoekscentrum hier op het eiland samen met Alphons. Er was vandaag ook een heel leuk Junior Ranger programma voor kinderen tussen 6 – 12 jaar. Helaas is het Engels voor de kinderen niet voldoende om hier zonder vertaler aan mee te doen. Idealiter zou een van ons met ze mee gaan en de ander met Aafje zwemmen, maar dat kan vandaag niet aangezien Annemarit aan het duiken is. Dus mee op de “Onderzoekswalk”, een prima alternatief!

De wandeling wordt geleid door een van de onderzoekers. De University of Queensland heeft reeds sinds de jaren ’30 een onderzoekspost op Heron Island. In eerste instantie puur bedoeld voor het onderzoek naar en de bescherming van de schildpadden die hier broeden en voeden. Voor die tijd werd dit eiland juist gebruikt als ‘bron’ van schildpadden voor de schildpadden soep. Inmiddels is het centrum flink gegroeid en biedt het plaats aan maximaal 140 onderzoekers tegelijkertijd. Dit gebeurt overigens zelden. Meeste onderzoekers bereiden hun experiment of data-verzamelen voor op het vaste land en komen dan voor een paar dagen of weken tot maximaal een paar maanden naar Heron Island om hun experiment te doen. Velen komen elk jaar terug voor herhalings- of voortgangsonderzoek.

De faciliteiten zijn niet al te oud en dat is te danken aan een flinke brand die ongeveer 10 jaar geleden woedde en die ongeveer alles verwoestte behalve de keuken- en toiletfaciliteiten. In de tijd dat de nieuwbouw nog niet gereed was, kampeerden de onderzoekers op de site en konden ze wel gewoon in de keuken en toilet terecht. Inmiddels hypermoderne faciliteiten en met een subsidie van de overheid ligt er zelfs een dedicated glasvezelverbinding naar het vasteland (die ze niet mogen delen met het resort en dus hebben de toeristen geen internet, wat overigens helemaal prima is!).

Inmiddels ook een verbreding van de onderzoeksvelden. Er wordt oa ook uitgebreid onderzoek gedaan naar de invloed van de klimaatsverandering op het Great Barrier Reef en het koraal in het bijzonder. Inmiddels is bekend dat als er geen verandering van gedrag van de mens is en de uitstoot van CO2 gelijk blijft, het koraal over 50 jaar vervangen is door algen. Door toename van CO2 in de lucht, neemt de zee meer CO2 op waardoor deze langzaamaan steeds zuurder wordt en het voor het koraal en schelpdieren moeilijker wordt kalk te ‘consumeren’ en te groeien.

Daarnaast onderzoeken ze hier de tweede grote bedreiging voor het zeemilieu en het koraal in het bijzonder en dat is plastic. Zoals inmiddels wel bekend drijven er op de oceanen wereldwijd enorme eilanden plastic, gezamenlijk de ‘plastic soup’ genaamd. De grote stukken plastic zijn nog niet eens het grootste probleem maar vooral de kleine en opgeloste stukjes plastic. Via vissen en vogels komt dit in de voedselketen terecht en ook het koraal ‘slikt’ de minuscuul kleine deeltjes in waardoor het hun slokdarm en darmkanaal verstopt (koraal is een dier). Aangezien de voortplanting van koraal ook via de slokdarm gebeurt (zaad en eitjes worden uitgespuugd) leidt een verstopping al snel tot langzaam uitsterven, als het al niet direct tot afsterven leidt omdat het koraal niks meer binnenkrijgt.

Naast het plastic afval (plastic zakken e.d.) die in de oceanen terechtkomen en langzaam oplossen, is één van de grootste veroorzakers van minuscuul kleine deeltjes plastic in het water de cosmetica industrie. In veel bodylotions, bodyscrubs en dergelijke zitten plastic bolletjes verwerkt. Deze bolletjes komen via bijvoorbeeld het douchewater in het riool en vervolgens in zee. Inmiddels vindt men helaas in vrijwel elke pinguïn die men op de zuidpool onderzoekt deze bolletjes in hun maag. Hier is een simpele oplossing voor: gebruik geen bodyscrub uit de winkel meer maar pak gewoon wat zand, zout, gemalen koffie of iets dergelijks; heeft zelfde effect en sterft er in ieder geval geen pinguïn of koraal. Deze plastic bolletjes hebben namelijk daarnaast ook de vervelende eigenschap dat ze makkelijk allerlei andere stoffen aan zich binden zoals PCBs, DDTs etc. en daarmee worden het een soort plastic gifbommen.

Na deze minder vrolijke berichten, gelukkig ook een hoop leuke dingen en positief nieuws. In de zogenaamde ‘touch tank’ lagen allemaal koraal en dieren die de kinderen mochten oppakken. Onder andere zeesterren en zeekomkommers. Ook naar deze dieren wordt onderzoek gedaan en zo heeft men recent bijvoorbeeld ontdekt dat de zeekomkommer een eiwit produceert die gebruikt kan worden in de strijd tegen sommige soorten kankers. Er was zelfs een soort kanker waarbij dit speciale eiwit binnen 5 minuten 95% van de kankercellen in een gezwel gedood had en dat zonder bijwerkingen, althans zo lijkt het op dit moment. Op dit moment wordt het ook getest bij diverse soorten borstkanker. En zo eindigde de interessante wandeling met een mooie positieve noot.

Aafje is de hele dag druk in het zwembad. Ze voelt zich steeds comfortabeler in het water en lijkt allerlei oefeningen te doen, waardoor haar vertrouwen zienderogen groeit. Aan het eind van de dag springt ze vanaf de kant in het water, in Alphons zijn armen. Alphons; “Aaf, kom je vanaf de kant in mijn armen springen?” “Nee, dat durf ik niet.” “O, ok prima. Maar toen je twee jaar was heb je dat al wel eens gedaan.” (Dat was ook zo.) “Floris, Pepijn, toen ik twee was, heb ik al van de kant in papa’s armen gesprongen!” En ja hoor; PLONS! Tja, dan blijkt de drempel opeens weg te zijn. “Kijk, kijk, ik kan dat!” (Je hoort het haar zeggen he? ;-D)

Ons grietje heeft het erg naar haar zin op het eiland. Toch heeft ze ook een moment waarop ze heel stil is en een beetje sippig. Wanneer we haar vragen wat er is, zegt ze “Waarom moet ik nog zo veel leren? Ik wil ook snorkelen.” ’s Ochtends was ze net als de rest van ons met haar snorkelspullen mee naar het rif gegaan, zodat ze zelf kon ervaren of ze er al aan toe was om te snorkelen, maar dat was niet het geval. Toch wel een teleurstelling voor haar. Wij vinden dat deze reis in velerlei opzichten groeit. Zelf ziet ze dat niet altijd, maar ziet ze vooral wat de jongens kunnen en zij nog niet, zich niet realiserend dat ze 4 en 5,5jaar jonger is dan haar grote broers.

Wanneer we weer bij onze kamer zijn, vraag ik of ik een foto van de kinderen samen kan maken. Ze zitten lekker in hun vel en vinden het wetsuit eigenlijk best heel cool, dus voor we het weten ontstaat er een hele foto shoot. Hier komt slechts een fractie van de hele reeks. Wat een heerlijk stel toch!

Wanneer het eind van de middag weer vloed is, gaat Fons met de jongens voor een laatste keer snorkelen. Floris moet even een drempel over. Ondanks de eerste, goed verlopen snorkelexcursie, heeft hij nu angst voor haaien, niet kunnen ademen etc. Het is even dubben; helpen we hem over een drempel of moet hij gewoon naar zijn gevoel luisteren en dus niet gaan? Waar doen we goed aan? We besluiten deze keer voor het eerste te gaan. De eerste vijf minuten in het water loopt zijn bril steeds vol, wat de rust in zijn lijf geen goed doet. Wanneer blijkt dat de bril te strak staat en dit euvel is verholpen, gaat hij weer verder en snorkelen ze met zijn drieën de zonsondergang tegemoet. Vanaf dat moment kan ook Floris er van genieten. Op alle onderstaande foto’s staan ze met zijn drieën, zo ook op de onderste foto; drie kleine koppies onder de zonsondergang (midden vd foto). Hoe cool is dat ! Nummer drie die een hobbel heeft genomen. Chapeau Flor!

Alphons gaat nog even alleen verder en komt vrijwel meteen een rog tegen die net als een schildpad heel gracieus voorbij zwemt. Vervolgens zwemt hij over wel 6 van zulke roggen heen die op de bodem liggen ingegraven. Tenslotte, vlak voor hij het water uitkomt, zwemt er nog een schildpad voorbij. Het is ongelofelijk mooi. Dank je wel Heron Island, dieren en natuur dat we hier in deze omgeving kunnen rondkijken en van dit alles kunnen genieten. Een heel bijzondere ervaring.

Zondag 11 oktober – afscheid van het eiland & terug naar Gladstone
We staan weer rond 6.30u op en gaan nog een keertje over het eiland rondwandelen. Om te beginnen lopen we naar ‘Shark’s bay’ aan de Oostkust van het eiland, waar we gisteren zoveel schildpadden hebben gezien en Anne en Pepijn eerder zoveel roggen. Op weg ernaartoe lopen we door het bos ook nog even langs het punt waar we uitzicht hebben op het nest van een zee arend. Gisteren zaten ze er nog met z’n tweeën, vandaag zit alleen moeders op het nest. De spanwijdte van het mannetje is 1.8m en die van het vrouwtje wel 2,2m!

Bij Shark’s bay deze keer geen schildpadden maar wel een shuffle-nose ray, die op 2 meter afstand over de zandbodem heen ‘shufflet’ op zoek naar zijn lekkernijen. Deze rog, die bij eerste aanblik heel erg op een haai lijkt vanwege haar langgerekte vorm en opstaande vinnen, heeft een goede schutkleur met haar bruingrijze huid. Alle roggen en haaien die hier op het rif zwemmen zijn overigens ongevaarlijk (zolang je ze met rust laat, natuurlijk).

We lopen verder over het strand en zien nog een rog. Na het ontbijt gaan de kinderen alvast naar het haventje; dat is ook een hele goede plek gebleken omdat er altijd wel wat te zien is. Ook dit keer is het weer raak; een heel grote school silver eyed vissen, een paar trompetvissen, een papegaaivis, een schildpad en enkele roggen waaronder een enorme pink whipray. Ze genieten! Een mooi afscheid van het eiland. Ondertussen maken wij ons klaar voor vertrek.

Even voor 10.00u vertrekt de boot en de terugreis is gelukkig veel rustiger dan de heenreis. Er wordt een spelletje gespeeld en ook wat geluierd. Twee uur en een kwartier later komen we weer aan in Gladstone. Echt ‘glad’ worden we niet van Gladstone, het is een echt industriestadje en er is weinig te doen. We gaan dan ook al snel naar ons Motel waar we vannacht zullen slapen om morgen verder te reizen naar Melbourne.

De middag wordt gebruikt om schoolwerk te doen (Floris slaagt met vlag en wimpel voor de Aardrijkskunde toets) en om alle tassen weer gereed te maken voor de vliegreis. ’s Avonds op tijd naar bed; het voelt een beetje alsof we weer aan een nieuw deel van de reis beginnen.