Zaterdag 31 oktober – op naar Mungo, Walls of China
100 dagen op pad! We zijn vandaag 100 dagen op pad met het gezin. Dat klinkt dan toch opeens wel als een lange tijd. Nu hebben we ook wel het gevoel dat we al heel lang weg zijn, mede door de vele indrukken en nieuwe dingen die we zien, maar tot nu toe vielen de ‘feitelijke cijfers’ voor het gevoel nog wel mee. 100 dagen; dat is dan bijna, maar net niet helemaal de helft. Gelukkig, we hebben nog veel te gaan.

Vandaag is het dan zo ver dat we naar Mungo National Park gaan. Dit is een van de plekken waar we zelf al eerder waren geweest en die we nu graag aan de kinderen willen laten zien. We hebben wel een tijdje getwijfeld of we dit zouden doen omdat je wel echt de Outback in gaat; het droge, afgelegen en woestijnachtige gebied, maar we hebben ons goed voorbereid en vinden het bijzonder genoeg om het nog eens te bezoeken. We vertrekken rond een uur of tien. Met een volle tank diesel (plus 20liter in de jerrycan), volle tank water (plus 10liter extra) en voldoende voedsel gaan we op pad. We waren gewaarschuwd; het pad is voor het grootste gedeelte gravel. Nu heb je gravelwegen en gravelwegen… deze weg hier lijkt wel op een wasbord!

Na een paar kilometer stoppen we om de potten en pannen op het bed te leggen, het bestek idem en het deurtje van de magnetron (jawel, kamperen met magnetron, wie had dat ooit van ons gedacht?) wordt vastgeplakt. Wat een geluid cq lawaai heb je op zo’n slechte gravelweg.

De route is prachtig. Eerst rijden we nog langs graanvelden, maar al vrij snel wordt het droog cq dorrig land. Her en der zien we een (verdwaalde?) koe lopen. Ook ligt er met regelmaat ‘road kill’ op de weg; wallabies, hazen en een vogel die onder de auto zijn gekomen. Er ligt ook een kalfje langs de weg, maar die zou ook wel eens door de droogte zijn omgekomen.

Na twee en een half uur arriveren we bij het informatie centrum van Mungo. Een mooi, informatief (onbemand) centrum waar een tentoonstelling over het gebied wordt gegeven. Er is ook een film over de ontstaansgeschiedenis van Mungo en de verschillende archeologische vondsten die er gedaan zijn. Rond Lake Mungo (nu een droge vlakte, maar 18.000 jaar geleden een groot meer) zijn o.a. de resten gevonden van de oudste Homo Sapiens buiten Afrika, gedateerd op ruim 40.000 jaar oud. De Mungo Lady en de vlak daarbij gevonden Mungo Man waren ceremonieel begraven, hetgeen af te leiden was uit de voorwerpen die bij hun lichamen werden gevonden. Dit wijst erop dat ruim 40.000 jaar geleden de Aboriginals hier al leefden een ontwikkeld volk waren met o.a. ceremoniële gebruiken. Deze vondsten in respectievelijk 1968 en 1974 zette Mungo op de kaart en ‘bewezen’ dat Aboriginals al veel eerder in Australië woonden dan gedacht; dit was in die tijd –helaas- een belangrijk (en voor sommigen schokkend) gegeven.

Een andere reden die Mungo bijzonder maakt, is dat aan de Oostkant van het meer zich een imposante duinenpartij bevindt, die –Joost mag weten waarom- de ‘Walls of China’ worden genoemd. Deze duinen zijn over duizenden jaren vooral westenwind gevormd. Echter, door het droogvallen van het meer slijten deze duinen nu onder invloed van wind en vooral de regen. De regen zorgt ervoor dat zand wegspoelt en allerlei aardlagen en alles wat erin zit eronder zichtbaar worden. Zo zijn Mungo Lady en Mungo Man ook gevonden; opeens lag daar een been of een deel van skelet na een fikse regenbui. Daarnaast zorgt deze vorm van erosie voor een prachtig gevormd landschap dat continu verandert. Nog steeds worden er allerlei archeologische vondsten gedaan. Met name resten van kampvuren en alles wat daarbij hoort (botresten van dieren, schelpen, zwartgeblakerde stenen, etc.). Begin jaren ’80 werd Mungo een World Heritage site.

De Walls of China waren vroeger voor iedereen toegankelijk maar nu kun je alleen onder begeleiding van een gids eroverheen lopen. Dit, omdat teveel mensen allerlei voorwerpen meenamen van de site en ook zaken kapot maakten. Overigens is er een mythe dat het meenemen van iets van waarde (steen, botten, etc.) van Mungo ongeluk brengt. In het informatiecentrum ligt een display met allerlei brieven van mensen die hun steen of artefact hebben teruggestuurd nadat hen wat ongelukkigs was overkomen… Er ligt zelfs een zakje met zand dat bij thuiskomst uit iemands schoen viel, opgeveegd werd en weer teruggestuurd met het verzoek dit uit te strooien waar het vandaan komt.

We vinden de enveloppen waar de camping- en parkbijdrage in gedaan moeten worden en regelen zo ons verblijf. Daarna gaan we naar de camping die hier vlakbij ligt. Een mooie camping met ruime plekken. Toilet is zoals verwacht ‘natuurlijk’ en het water is ongezuiverd regenwater, dus niet drinkbaar maar prima om de handen te wassen. Het is zoals voorspeld erg warm, ruim 35 graden, maar er staat een aangenaam briesje. Buiten onder de luifel, is het prima toeven en naast ons plaatsje is een picknicktafel. Helaas is dit ook woestijn en zijn er dus hordes vliegen, maar gelukkig hebben we een klamboe bij ons en al snel is de constructie gebouwd aan een boomtak en zitten we beschermd van vliegen aan de picknicktafel wat te drinken en/of huiswerk te doen.

We weten dat om 17.00u een rondleiding begint maar tegelijkertijd zien we een enorme onweersbui naderen. We besluiten toch weer naar het informatiecentrum te rijden (is maar 2km verderop) en te informeren naar de verschillende mogelijkheden en wat wijsheid is. De weersvoorspelling voor morgen is niet veel beter (eerder slechter) en dit lijkt een geïsoleerde bui te zijn. Dan gaan we nu toch mee! Echter, voor het zover is, barst de onweersbui los en even stort de regen met bakken uit de hemel en waait het hard. Het is vrij snel voorbij en het klaart ook snel op. De luchten zijn dreigend maar ook prachtig.

De gids heeft gewacht totdat de bui voorbij was en daarna vertrekt iedereen (naast ons zijn er nog drie auto’s met in totaal ca. 10 mensen die meegaan) in eigen auto en rijden we achter de gids aan naar de Walls of China. Dit is een rit van ongeveer 11km. Onderweg zien we meerdere shindleback lizards op de weg. Grappig om te zien; ze zien er wat dikkig uit en hebben maar een heel korte staart. Ook zitten er heel veel kangoeroes in de berm én op de weg. Op een gegeven moment staan er wel een stuk of acht op de weg, die niet aan de kant gaan voor de vier auto’s en dus blijven we rustig wachten. Even later gaan ze verder en kunnen we doorrijden.

De gids die ons rondleidt is een erg aardige man, “een échte Abonitjinal” zoals Aafje zegt. (“Waarom is hij Abonitjinal? Is zijn mama dat ook? En zijn kindjes?”). Hij heeft wat bushtucker food meegebracht; kleine banaantjes, die er inderdaad zo uitzien, maar binnenin een heel andere structuur hebben en smaken naar kokosnoot. Ook laat hij een rood vruchtje proeven, waarvan de pit werd gebruikt voor decoratieve doeleinden.

Er wordt ons ook verteld hoe de stam emu’s klaar maken: eerst wordt een kampvuur gemaakt. Daarnaast wordt een gat gegraven dat iets groter is dan het dier. Wanneer het vuur heel heet is, worden de hete kolen en het as in het gat gegooid. Dit wordt overdekt met emu veren. Hier komt de emu op, die weer wordt afgedekt met veren, as en tot slot zand. Dit geheel wordt ca. vier uur laten rusten waarna de emu is gegaard en lekker mals is. Ze noemen dit ‘hangi’.

Lopend op de Walls of China realiseren we ons al snel dat we juist geboft hebben met de regenbui. Niet alleen is het wat koeler geworden, maar alle voetsporen zijn ook uitgewist, waardoor het lijkt alsof er nog nooit eerder iemand hier heeft gelopen. Tot slot heeft ook deze regenbui weer wat zand weggespoeld, waardoor er weer wat schelpen zichtbaar zijn die vastzitten in de klei, en eerder bedekt waren met een dun laagje zand. En ook andere resten zijn weer zichtbaar geworden. Hij laat ons restanten van een kampvuur zien, vissenoren die ca. 30.000jaar oud zijn, schelpen, een soort steen dat uit termietheuvels wordt gehaald en fungeert als ‘tondeldoos’ etc.

We wandelen rond en her en der stoppen we, zodat hij weer dingen kan aanwijzen. Het is eigenlijk een soort openluchtmuseum in optima forma. Her en der haalt hij onder een struik voorwerpen vandaan om te laten zien en lopen we langs restanten van een kampvuur, waar wombat- en kangoeroebotten liggen. Ook zien we ergens iets wat een stukje mensen schedel zou kunnen zijn.

Hoewel archeologen graag nog meer botten onderzoeken, hebben de ‘Elders’ (stamhoofden; van de 3 stammen die in Mungo komen en die feitelijk Mungo als een verzamelplek gebruiken) besloten dat er genoeg onderzoek is gedaan en dat de doden verder met rust moeten worden gelaten. Vanuit deze gedachten komen Mungo Lady en Mungo Man binnenkort weer terug naar Mungo en zullen de Elders bepalen wat er dan met hen gaat gebeuren.

We wandelen over de duinen en het lijkt alsof we in de Sahara zijn (althans zo stellen we ons dat zo voor). In de verte zien we ook twee emu’s over de zandduinen lopen. Prachtig! Wanneer we helemaal boven op de zandduinen zijn aangekomen, zingt de gids wat lokale liedjes op de gitaar. Aangezien ze in het Engels zijn, vragen we of hij ook een liedje in zijn eigen taal kan zingen. Dat kan, yes!

Zondag 1 november – Mungo wandelingen, rustdag
Het is redelijk afgekoeld vannacht, maar het warmt vanochtend ook snel weer op. We willen graag nog een wandeling doen, dus we staan toch op tijd op om niet in de grootste hitte te wandelen. Het is een helderblauwe lucht als we opstaan. Na het ontbijt rijden we naar het informatiecentrum van waaruit de ‘Foreshore walk’ begint, een wandeling langs de westkust en duinen van Lake Mungo.

‘Gewapend’ met petten, zonnebrillen en zonnebrand gaan we van start. Zelfs zo vroeg op de ochend is het al 27 graden. Dankzij een briesje is het echter goed te doen. Het is een leuke wandeling, met veel informatieborden. Onderweg zien we weer veel kleurrijke vogels, kangoeroes en sporen van emu’s, kangoeroes en wallabies.

Met de gisteravond opgedane kennis weten we een oude campsite van Aboriginals te herkennen, waar we overblijfselen van stenen werktuigen zien. Op oude bodem van het meer groeit vooral Black bluebush; een plant die goed tegen zout kan. Bij het verdampen van het meer is veel zout achtergelaten en terechtgekomen in de bodem (ondanks dat het een zoetwater meer was). In de duinen staan juist weer bomen, waaronder de White Cypress Pines en Mallee Eucalyptus.

Rond 11u zijn we terug op de camping en drinken we ‘koffie’, dwz veel, erg koud water. Inmiddels is het 32 graden en zien we alweer onweersbuien aankomen. Wat een goede keuze om gisteren al de rondleiding te doen!

Daarna doen we het lekker rustig aan. Er wordt gelezen in de camper en er wordt schoolwerk gedaan; uiteraard is er tijd om spelletjes te spelen, terwijl we de ene na de andere bui op het dak horen neer komen. Voordeel van de buien is dat de temperatuur wat daalt en er een briesje waait. Tijdens het eten vermaakt Aafje ons met een optreden als stewardess.

Na het avondeten gaan de jongens nog even met Fons een wandeling doen, vanaf de camping. Aafje helpt ondertussen met afwassen, waarna het tijd voor haar is om de tanden te poetsen. Wanneer ze al even op bed ligt en ik in de veronderstelling ben dat ze in slaap is gevallen, roept ze plots “Kijk mam, daar zijn drie kangoeroes!” En ja wel, iets verderop staan twee grote kangoeroes met een Joey (kleintje in de buidel). Aafje was ondanks het korte nachtje ervoor kennelijk toch niet zo moe en lag lekker door het raampje van het slaapcompartiment naar buiten te turen…

Wanneer de lucht mooi roze, paars, blauw kleurt komen de jongens terug. Ze hebben de Grassland Nature Walk gelopen en daarna nog een korte wandeling naar een uitzichtpunt. Leuk om te zien dat ze graag wandelen (bij voorkeur wanneer het niet te warm is ;-D ) en ook zo van de natuur kunnen genieten. Ze komen terug met verhalen over gespotte kangoeroes, sporen van een echidna en verschillende soorten bomen. Ook zijn er twee botten gevonden van een kangoeroe, waarbij het leuk was om te zien dat het eerste een kogelgewricht was en het tweede het bijbehorende kommetje. Daarna is het ook voor hen, en even later voor ons, tijd om te gaan slapen. Het was weer een top dag!