Vrijdag 6 november – rit Canberra naar Shoalhaven Heads
En route, we gaan richting de kust. Een aantal dagen geleden werd er goed weer voorspeld voor komende dagen, maar dat is inmiddels veranderd. Gedurende het begin van de rit valt de regen met bakken uit de hemel. Verderop klaart het op en wordt de omgeving ook mooier. Sommige stukken doen ons denken aan Engeland en Schotland. Een glooiend landschap met weiden, waarbij te zien is dat er met grote regelmaat regen valt. We rijden over de Great Dividing Range en richting de Southern Highlands (dwz zuidelijk in de staat New South Wales).

Bij Moss Vale verlaten we de snelweg. Een camper is niet echt gebouwd om op een snelweg te rijden. In Australië mag je 110km/h op de snelweg, maar zo’n logge, vierkante bak heeft daar moeite mee en je hoort bijna de diesel in de tank wegspoelen, zo onzuinig rijdt hij dan. We hebben in Australië over het algemeen ook niet over snelwegen gereden, alleen af en toe is het wel de gemakkelijkste weg van A naar B. Als we op de snelweg rijden, rijden we meestal niet harder dan max 100km/u en vaak nog ietsje minder. Wel relaxt.

Via Moss Vale rijden we naar het zuidoosten over een fraaie landweg richting het plaatsje Kangaroo Valley. Nog voordat we daar zijn, stoppen we in Morton National Park om de Fitzroy falls te bekijken. Deze waterval was bij de Aboriginals al veel langer bekend, maar is ‘ontdekt’ rond 1820 en toen meneer Fitzroy hem bezocht rond 1850 besloot hij maar gewoon zijn naam eraan te geven en de Aboriginal naam van de watervallen te doen vergeten.

Het is een kleine wandeling naar het eerste uitkijkpunt en het uitzicht is bijzonder fraai. Naast een mooie, vrij hoge waterval heb je tevens een mooi uitzicht op de vallei en kloof erachter. De wanden van de kloof zijn vrij steil en rotsachtig; tegelijkertijd is er veel begroeiing. We lopen verder naar een volgend uitzichtpunt. Onderweg zijn er weer allerlei informatieborden over wat voor soort bomen, planten en dieren er hier leven en hoe de Aboriginals hier leefden. De kinderen zijn vaak erg enthousiast over deze borden en we lezen ze dan ook vrijwel altijd van A tot Z.

De kinderen krijgen de smaak te pakken en zien dat het pad nog verder gaat; we komen uit bij weer een ander uitzichtpunt en dit keer zien we 2 watervallen, die de Twin falls genoemd worden. Wij vinden dat het dan wel een twee-eïge tweeling moet zijn, want ze liggen aardig ver uit elkaar en hebben geen gelijkenissen (behalve dat er water naar beneden valt). Daarna lopen we nog een klein stukje verder naar een punt waar je echt boven aan het begin van een van de watervallen staat.

Inmiddels rammelen de magen behoorlijk, het is ook al ruim voorbij het middaguur. We lopen terug naar de camper, waar we boterhammen smeren. Daarna vervolgen we de route; deze kronkelt zich door highlands verder en geeft ons af en toe prachtige uitzichten.

Bij Kangaroo Valley stoppen we om een foto van de omgeving te maken en aan de overkant van de weg ligt een zaakje dat een groot bord buiten heeft hangen met ‘Worlds best pies’. Impulsief besluiten we er ons avondeten te halen. Het is een heel leuk zaakje dat ook allerlei chutneys, mosterd, tapenade ed verkoopt. Tempting…. We rijden verder in een omgeving die ons erg aan Oostenrijk en Zwitserland doet denken; groene weides, begroeide bergen, etc. Het klimaat in de vallei is ook anders dan aan de andere kant van de berg; in de vallei groeit er meer een zogenaamd ‘open forest’ en aan de andere kant van de berg rijden we weer door Rainforest.

Even verder rijden we over de Hampden bridge; dit is een hangbrug uit 1898 ontworpen door ene ingenieur De Burgh (als die ‘r’ nu net 1 letter opgeschoven stond was het helemaal grappig). Mooi staaltje techniek en de brug functioneert nog uitstekend. Wel is er maar 1 rijstrook en het systeem is gewoon om en om een kant eroverheen. Wel is het zo dat je nooit met 2 vrachtwagens of meer eroverheen kunt. Veilig komen we aan de overkant en rijden we verder richting de kust.

Uiteindelijk arriveren in Shoalhaven heads, waar we een leuke camping aan zee weten te vinden. Het is er niet druk en we krijgen een mooi plekje bij de speeltuin met zwembad en luchtkussen (jumping pillow). Het is inmiddels aardig mooi weer en vooral warm (27-28 graden); de kinderen kleden zich direct om en gaan spelen in het water. Vervolgens worden de verschillende Pies samen met een salade opgepeuzeld. Ze vallen allemaal goed in de smaak.

Zaterdag 7 november – rustdag Shoalhaven Heads
Bij het opstaan wordt al snel duidelijk dat het een regenachtig dagje zal worden. We kunnen nog net buiten ontbijten, maar daarna gaan we naar binnen. Pepijn doet schoolwerk en gaat daarna met Alphons en Aafje boodschappen doen. Floris en ik blijven op de camping om samen schoolwerk te doen. Afgelopen week heeft Floris zelfstandig schoolwerk gedaan, het is tijd om samen het een en ander te doen. In een overdekt huisje wordt gerekend.

Flor zit even niet zo lekker in zijn vel en dus besluiten we het voor een keer over een andere boeg te gooien. Na een klein halfuurtje rekenen gaan we op pad; tijd voor de vakken ‘lichamelijke oefening’, ‘Engels’, ‘voedselproject’ en ‘taal’; we lopen naar een koffietentje waar Floris in het Engels een lekker taartje mag bestellen en drinken voor ons beiden. Terwijl we daar van genieten, doen we Nederlands dictee. Hij heeft nog nooit zo glunderend zijn dicteewoorden geschreven. Zelfs geen gemopper wanneer hij woorden als ‘succes’ en ‘actrice’ drie keer achter elkaar moest schrijven. Top. Na een uurtje lopen we weer terug langs het water en zien drie albatrossen opstijgen. Wanneer we aankomen op de camping zien we Alphons, Pepijn en Aafje ook net de camping weer oprijden. Ze hadden een heel stuk moeten rijden voor de winkel, maar hebben alles gevonden.

’s Middags wordt er gespeeld. Floris heeft veel plezier met een groepje jongens van de camping. Hij leert hen wat woorden Nederlands en doet verder mee met de spelletjes die ze doen. Pepijn doet af en toe ook mee, maar kan er minder zijn draai vinden. Hij werkt nog aan zijn werkstuk over Aboriginals. Alphons en ik maken de ‘Mungo’ posting af en proberen bij te werken met het weblog. Aafje leeft zich uit op het mega grote springkussen, kijkt naar de andere kinderen en wil ook graag wat schoolwerk doen. Ze oefent het getal 13, wat lastiger blijkt te zijn dan de 11 en 12. Ze vindt het leuk om het over te trekken en we bedenken een spelletje waarbij ze kaarten van 1 t/m 14 in oplopende grootte neer legt.

Alphons loopt aan het eind van de middag even naar de ‘Bottleshop’ iets verderop in de straat. Even later komt hij terug met een bruine zak waarvan niemand zal vermoeden dat er een fles wijn in zit. We vonden deze bruine zakken in Londen al onnozel en moeten er nog steeds een beetje om lachen. Maar goed, de wijn die hij eruit weet te toveren is van een lokale wijnboer en we vinden het heerlijk. Hoewel we de wijn om 16.30uur inschenken, wat voor ons een prima borreltijd is, lopen we hopeloos achter bij onze buren die het bier reeds om 10.00uur in de hand hadden. Sinds we gezien hebben dat een van hun kinderen rond stept met een legerhelm met SS teken en hakenkruis, is de behoefte om een praatje met ze aan te knopen drastisch gedaald.

’s Avonds eten we een heel lekker maaltje. In Melbourne hadden we een mooi zaakje met specerijen gevonden, waar we een beetje Black Truffel Sea Salt hadden gekocht. Vandaag experimenteren we hiermee door een heel eenvoudige spaghetti te maken met room, een beetje van dit zout en gekookte broccoli erbij. Top! Zoals de kinderen zeiden: “Superdepuper lekker!” Voor herhaling vatbaar, volgende keer wellicht ook nog wat champignons ed erbij. Het zout moet wel goed afgesloten worden opgeborgen, want het geeft een behoorlijke geur af. Lekker als je het eet, maar niet als het te pas en te onpas vanuit het keukenkastje je neus in waait. Pepijn zit ’s avonds nog even gezellig te skypen met Femke en dan zit de dag er weer op. Prima dagje.

Zondag 8 november – rit Shoalhaven Head naar Kiama
Volgens de voorspellingen zou het vandaag beter weer moeten zijn en met dat in het achterhoofd gaan we na het ontbijt op pad. Dit doen we niet voordat de kinderen nog wat spelen in de speeltuin met de inmiddels gemaakte vriendjes en vriendinnetjes. Stiekem pakken de kinderen op die manier een heleboel Engels mee en dat is mooi meegenomen!

Het is maar een klein half uurtje rijden naar Kiama waar we stoppen bij het Information centre en de ‘blowhole’. Het is inmiddels wel duidelijk: de voorspellingen waren onjuist. Het miezert stevig door en dat wordt al snel een flinke bui. Toch trekken we erop uit. Het valt ons op dat het (zeker voor een zondagochtend) erg druk is in Kiama. In het information centre wordt ons duidelijk waarom: er is een oldtimer show in Kiama vandaag die al vanaf 6uur ’s ochtends te bezoeken was. Het information centre ligt naast de blowhole waar we vervolgens in de stromende regen naar toe lopen. De ‘blowhole’ is feitelijk een gat in de rotsen waar doorheen af en toe het zeewater omhoogspuit doordat de golven tegen de kust aan beuken. We zien een aantal keren het water behoorlijk hoog en met kracht (en geluid) omhoog spuiten; het haalt niet de 60m die het ook schijnt te kunnen bij de juiste omstandigheden, maar indrukwekkend is het wel. Lang blijven we niet plakken, want inmiddels zijn we aardig doorweekt.

Terug in de camper trekt iedereen zijn natte kleren uit, we zetten thee en zetten het spel Monopoly deal klaar. Tijd om de plannen voor vandaag te evalueren onder het genot van warme thee en een koekje! Tegelijkertijd spelen we het spel met zijn vijven; erg gezellig. Ondertussen klaart het toch weer op en we besluiten nog even terug te gaan om nog wat foto’s te kunnen maken.

Daarna rijden we naar het Minnamurra National Park, een kleine 20 minuten landinwaarts. Het is een hele mooie route langs groen, heuvelachtig landschap. Het doet ons erg denken aan Engeland, Schotland. Maar binnen 20 minuten zitten we dus in Minnamurra National Park wat weer erg rotsachtig is met regenwoud. We eten eerst even een boterhammetje en beginnen daarna aan de wandeling. Er is een wandeling door het regenwoud en halverwege heb je dan de mogelijkheid om een wandeling te beginnen naar de Minnamurra watervallen.

Het is een mooie wandeling door regenwoud, langs snelstromende beekjes. Dit gebied werd, zoals vele regenwouden in Australië, eind 19^e begin 20^e eeuw ontgonnen voor de landbouw en de houtwinning. Met name Red Cedars waren erg populair omdat ze groot, dik en vaak kaarsrecht waren en daarnaast prima kwaliteit hout leverden. Nu wordt er met man en macht geprobeerd de oorspronkelijke begroeiing weer terug te krijgen.

De wandeling is goed te doen aangezien er een ‘boardwalk’ is aangelegd. Op sommige stukken gaan we wel behoorlijk steil omhoog. Na een klein uurtje wandelen en vaak stilstaan om naar vogels te luisteren, bomen te bekijken of zelfs een Lyrebird te spotten, komen we bij de watervallen. Tot 1980 kon je beneden aan de watervallen staan, die in een soort trechterkloof eindigen, maar vanwege een aardverschuiving is dat nu niet meer mogelijk. Wij moeten het doen met de blik van bovenaf, maar die is evengoed zeer de moeite waard. De terugweg gaat wat sneller en rond 15.30h gaan we weer op weg terug naar Kiama.

Onderweg naar Minnamurra zijn we door het plaatsje Jamberoo gereden (942 inwoners volgens het bordje…) en daar hadden we toen een pub gespot. Prima plek om op de terugweg even te stoppen! Annemarit bestelt een heerlijk biertje, maar we moeten toch echt het bargedeelte van de pub verlaten en naar een van de aangrenzende ruimtes (restaurant of een zaaltje waar een lokale dame voor een miniem publiek haar zangkunsten tentoonspreidt) of de Beer garden buiten verhuizen. Waarom? Omdat er gokkasten in het bargedeelte staan en het kennelijk wet is in Australië dat in die ruimtes geen kinderen aanwezig mogen zijn. Alcohol is kennelijk minder erg. Afijn, we gaan naar buiten naar de Beer garden waar we helaas de enige bezoekers zijn, maar dat maakt het niet minder gezellig. Er lijkt inderdaad wel wat alcohol in de limonade van de kinderen gestopt te zijn, zo uitgelaten zijn ze; nadat Aafje al een keer op tafel stond, staat even later zelfs Pepijn op tafel te dansen. Vrolijk lopen we terug naar de camper.

Even later checken we in op de camping midden in Kiama en aan de kust. De camping is erg mooi gelegen. Aangezien het toiletgebouw gerenoveerd wordt (gaat dinsdag open…), krijgen we een plaats met privé badkamertje op de plek zelf, ‘ensuite’ noemen ze dat geloof ik. Prima. De kinderen rennen meteen naar het speeltuintje. Na het eten skypen we met Angela & Anne Bas en zodra dat klaar is skypet David voor Pepijn. Erg leuk om contact te hebben!

Maandag 9 november – rustdag Kiama
Het einde van onze rondreis door Australie komt in zicht. Vandaag blijven we een dagje op de camping, zodat we alle spullen weer door de handen kunnen laten gaan, de camper aan kant kunnen maken en de koffers kunnen pakken. Morgen gaan we naar Sydney waar we bij Babette en Ryan (en kinderen) zullen logeren en dan willen we zo min mogelijk hoeven te doen qua koffers inpakken ed.

De kinderen spelen ondertussen heel lekker in de speeltuin. Later wordt er fijn op het aangrenzende strand gespeeld. Er wordt gegraven, gegraven en gegraven en er komt weer een heel fantasiespel aan te pas. Ze hebben het onwijs gezellig met zijn drieën.

’s Avonds eten we een lekkere zomerse salade met rauwe spinazie, groene asperges, boontjes, uitgebakken spekjes, gekookte aardappeltjes en ei. Tot slot skypt Floris vanuit de Campkitchen met zijn klas. Het is altijd even zoeken naar de plek waar we het beste ontvangst hebben. Deze keer is het in de campkitchen, op het aanrecht, zodat de laptop tegelijkertijd opgeladen kan worden. Juf heeft hem gevraagd of hij bij de muziekles wil zijn. Dat wil hij wel! Hij zingt lekker mee met het lied dat juf de klas leert. Leuk hoor.

Aan het eind van de dag is alles weer op orde; camper en koffers zijn klaar voor de volgende fase. En wij ook. We kijken er naar uit om een paar dagen bij Babette en Ryan te zijn, nog even sfeer proeven in Sydney en daarna….. op naar Nieuw Zeeland. De route is uitgestippeld, we zijn er klaar voor!