Zaterdag 26 september – Myall National Park, regenwoud
En jawel, het ziet er vandaag zonniger uit. Lekker hoor. Na een paar dagen met enorm veel regenval zijn we erg blij om de zon weer te kunnen zien en voelen. We zien ook weer een paar mooie vogels, waaronder een Kingfisher en een paar papegaaien; leuk hoor!

We rijden naar Myall Lakes NP en hopen hier vannacht op een camping in het natuurpark te kunnen staan. Wanneer we langs een stand rijden, besluiten we even te stoppen om koffie te drinken en van het uitzicht te genieten. Vanaf dit punt kijk je uit over een eiland waar je met een tent kunt kamperen. Het blijft fascinerend om vanuit de kust te kijken naar een eiland met heuvels of rotsen.

Op het strand zien we heel veel blauwe dingen liggen. Op het eerste gezicht lijkt het iets heel kunstmatigs; plastic, of een soort foam-achtig materiaal waar lucht in zit. Uit automatisme stoppen we een heleboel van die ‘troep’ in een plastic zak, bij de aangespoelde slipper en een blikje dat ook op het strand ligt. We vinden ook nog twee kokosnoten, die zijn aangespoeld. De jongens willen er graag een openmaken, maar we hebben er niet het goede gereedschap voor dus dat gaat niet lukken. De kinderen gaan lekker tekenen en schrijven in het zand. Wanneer we bijna weggaan zien we dat de golven andere blauwe dingen aan land brengen. Deze zijn nog niet opgeblazen. Wanneer we er voorzichtig met een vinger aanzitten, voelt het ook een beetje plakkerig aan. Hoewel we geen mond/ ogen/ kiewen ed zien, hebben we nu toch wel het idee dat dit levende materiaal is. Hmm… dan is hetgeen we net voor troep hebben aangezien, wellicht de uitgedroogde/ dode versie ervan?

Een half uurtje later komen we uit bij een camping in het Mayall Natuurpark. Het is een prima camping; mooie plekjes vlakbij het meer, waar de kinderen al snel weer pelikanen in het water vinden. Er zijn ook andere kinderen, waar ze contact mee maken. Enige minpuntje is de milieuvriendelijke toilet die wel heel basic is en niet uitblinkt in hygiëne.

Vanaf de camping maken we een wandeling door het regenwoud, met als einddoel een vissersdorpje. Bijzonder hoor; we horen allerlei onbekende geluiden van vogels, kikkers, en ja, wat loopt hier nog meer rond? Er zouden hier ook dingo’s kunnen zijn, maar die komen niet zo snel op een groep mensen af en zien we dan ook niet. Naast het pad is veel moeras. Af en toe horen we een heel bizar/ nieuw geluid; een toon die van zacht en laag aanzwelt naar hard en hoog. Wat zou dat zijn?

Helaas valt het eindpunt wat tegen. Het uitzicht op het vissersdorp is wat minder romantisch dan we ons erbij voorgesteld hadden; zeker wanneer er een bootje met 4 dronken vissers aanmeert. We houden het dan ook snel voor gezien en lopen terug. Inmiddels valt er af en toe weer een druppel; de voorspelling voor komende dagen is nog steeds zonnig dus daar houden we ons maar aan vast!

Zondag 27 september – rit naar Crowdy bay national park
Ook vandaag rijden we weer een stuk naar het noorden. Vlak na het vertrek van de camping nemen we een pontje, wat ons een stuk omrijden scheelt. Fijn dat we mee konden, want zo groot was de pont niet en we vinden onze camper toch nog steeds wel erg groot (en lomp). Gelukkig is het allemaal stevig genoeg en komen we veilig over waar de volgende uitdaging voor onze camper wacht: gravelroad. Het gaat allemaal goed en onze spiksplinternieuwe camper ziet er meteen niet meer nieuw uit; door de regen van de afgelopen tijd (en ook vanochtend regent het af en toe weer) verdwijnt de witte glans onder een dikke laag bruinrode modder.

Wanneer we twee uur later een Woolworths langs de weg zien, stoppen we even voor het doen van een boodschap. We worden aangesproken door een Australisch stel dat vragen heeft over de camper. Ze vertellen ons dat er een stukje verder een mooi uitkijkpunt vanaf een heuvel is en we besluiten dat nog even mee te pikken. Bij het uitkijkpunt (North Brother in het Dooragan national park) aangekomen kunnen we weer genieten over een heel gebied langs de kust. Aangezien het ook het hoogste punt van NSW is (New South Wales) is, zijn er diverse herdenkingstekens (zuil, plakkaten ed) geplaatst. Een daarvan herdenkt de ontdekking van dit deel van Australië. Heel begrijpelijk, vinden wij, valt het plakkaat niet bij iedereen in de smaak. Zoals op de foto te zien is, is het woord discovery tussen aanhalingstekens geplaatst. Daaronder staat geschreven:’Always has, always will be Aboriginal land’. Point well taken.

We arriveren een tijdje later op een onwijs leuke camping; natuurcamping Diamond Head bij Crowdy Bay. Bij het oprijden van de camping worden we verwelkomd door twee kleine kangoeroes die tussen de plekken doorlopen. De camping ligt min of meer aan het strand. Er heerst een leuke sfeer; er zijn zowel gezinnen, gepensioneerden en surfdudes tussen de 15 en 50+. Als klap op de vuurpijl zijn er deze keer ook schone toiletten; top!

We maken vanaf de camping gelijk een kleine wandeling naar een mooi uitzichtpunt. Eerlijk gezegd is het uitzicht gedurende de hele wandeling al mooi. Er is veel begroeiing die in Zuid Afrika fijnbosch genoemd wordt, met allemaal bloemen. Wauw! We beamen weer dat we de lente een ideale tijd vinden om te reizen. De temperaturen tussen de 10-25graden zijn ideaal om te reizen en te wandelen. Dat gezegd hebbende; we zijn er niet rouwig om dat we de regen van afgelopen dagen weer achter ons hebben kunnen laten. Maar goed, ook de regen is ‘part of the deal’ zullen we maar zeggen.

Na het wandelingetje wordt er eten gekookt en bereidt Floris zijn projectje voor school voor. Hij vroeg zich pas af waar de dagen van de week hun naam vandaan hadden. Om hem aan te moedigen zelf antwoorden op zijn vragen te vinden en projectjes te doen, hebben we voorgesteld dat hij het ging uitzoeken op internet. Hij vond het heel leuk om wat rond te zoeken op internet en heeft zijn bevindingen vervolgens gedicteerd. Zelf typen kost nog teveel tijd en hij wilde er graag tijdens het skypen met de klas over vertellen. En dus dicteert hij en typt een van ons (mental note: een typcursus regelen binnenkort voor de kinderen!).

Er wordt nog even op het strand gespeeld, gegeten en dan is het tijd om de dag af te ronden. Top dagje!!

Maandag 28 september – bezoek openluchtmuseum Timbertown & rit naar Armidale
We ontbijten voor het eerst buiten! Yes, lekker in het zonnetje, onder de boom. Genieten. Dit is weer zo’n moment waarop we ons weer heel bewust zijn van het bijzondere avontuur waar we inzitten; om op een doordeweekse dag met elkaar te kunnen genieten van het zonnetje en de geluiden van de zee. Heerlijk.

We doen het op het gemakje vanochtend. De kinderen spelen nog even. Ze hebben eergisteren de ‘koplamp’, zoals ze die noemen, ontdekt en Aaf vindt het een geweldige gadget. Ze zet hem vanochtend gelijk bij het opstaan op en loopt er de hele dag mee rond. We doen een handwasje en pakken vervolgens de spulletjes bij elkaar om verder te trekken. We hebben een lange rit voor de boeg. Vanaf de kust van Crowdy Bay willen we naar Armidale rijden. Een rit van ca. 270km en de hooglanden in, dus veel bergweggetjes.

Na een dik half uur stoppen we bij Wauchope om het openlucht museum Timbertown te bekijken. Het museumstadje is nagebouwd als een stadje uit eind 19^e eeuw. We bekijken oa een huis, café, brandweer, ijzersmid en school. En overal van die veranda’s die ieder wel uit cowboystrips en -films kent. Bij het schooltje hangt het reglement, waarin we met verbazing lezen dat er zowaar een regel was dat docenten één avond per week vrij kreeg (mind you; kreeg!) om een dame het hof te maken (‘courting’). Maar, zo ‘soepel’ was men dan ook wel weer: als je goed de bijbel las, kreeg je een avond per week extra vrij als bonus. Vlakbij de school is een demonstratie ‘Bullocky’ waar men laat zien hoe twaalf stieren een kar met een boomstam voorttrekken en hoe dit geheel aangestuurd werd.

Op een veranda iets verderop speelt een man gitaar. Hij zingt muziek welke wij cowboymuziek zouden noemen, maar dat is wellicht niet de juiste benaming. Na het eerste liedje begint hij een liedje waar Alphons en ik erg om moeten lachen. Het lijkt wel het Kedeng Kedeng van Guus Meeuwis!! Met een ijsje in de hand lopen we verder en komen bij een geautomatiseerde (=op stoom) houtzagerij die in werking is.

Vlakbij is water, waar Pepijn opeens een varaan tevoorschijn ziet komen. Wat een mooi dier. In Zuid Afrika hadden we er al een van een afstand gezien in iSimagaliso Wetlands Park, maar nu loopt hij op een paar meter afstand van ons. We slaan hem gade terwijl hij op wat eenden afloopt. Ze hebben hem in de gaten en nemen gelijk de benen. Onder een oude treinwagon ligt een kip te broeden. Zij schat haar kans in, blijft roerloos liggen en ontspringt de dans; de varaan heeft haar niet gezien of geroken en loopt / sluipt verder (het lijkt wel buikkruipen).

Na ruim anderhalf uur rijden we de weg weer op. Het is een prachtige route waarbij we uiteindelijk eindigen op ca. 1100m boven zeeniveau. De natuur heeft op sommige plekken wel iets weg van Zuid Afrika, met zijn uitgestrektheid en dorre graslanden. Alphons en Pepijn spotten onderweg een paar keer een koala. Daarnaast behoorlijk wat kangoeroes, helaas ook veel dode op en langs de weg. In de buurt van Uralla rijden we met verbazing over een kleine beek die de naam ‘Bergen op Zoom creek’ draagt. Zouden hier ooit Nederlanders zijn neergestreken? Uralla zelf is wel een leuk plaatsje om door te rijden. We rijden door de hoofdstraat met goed onderhouden winkels in panden van rond 1910. Wanneer we langs een winkel rijden waar ‘guns & ammo’ te koop zijn, stoppen we even voor een foto. Zo toeristisch zijn we dan ook wel weer.

De volgende plaats waar we komen, is Armidale; een vrij grote stad en ruim opgezet. Door de beschikbare ruimte zien we ook hier alleen laagbouw. Het valt ons op dat er enorm veel kerkgebouwen zijn. In twee kruisende straten tellen we er zo al een stuk of negen, waaronder zeker een stuk of vijf / zes grote kerken.

De camping is prima, maar niet meer dan dat. Prima voor een nachtje. Zodra we staan, proberen we gelijk of de internetverbinding van de camping voldoende is om straks met de klas van Floris te skypen. We testen even met Rinie en Leo en dat is maar goed ook, want de verbinding is niet super. Gelukkig hebben we bij de camper ook een kleine router gekregen en blijkt de verbinding daarmee beter te zijn. We eten op verzoek van de kinderen weer het maaltje van broccoli, bloemkool, kangoeroe biefstuk en jus. De jongens vinden het vlees zo lekker dat ze het in ieniemini stukjes snijden om er zo lang mogelijk van te kunnen genieten. Om 19.30uur (11.30uur in NL) heeft Floris weer skype contact met de klas. Hij vindt het heel leuk, maar ook wel spannend. Hij vertelt over de herkomst van de namen van de dagen en de dieren die hij hier heeft gezien. In de klas wordt de speld weer op de huidige locatie van Floris op de kaart geplaatst en dan is het tijd voor vragen. Leuk dat hij op deze manier contact kan hebben met de klas.

Het reizen in de camper gaat overigens erg goed. De kinderen zitten achter de bestuurder aan een tafeltje. Floris en Aafje kunnen probleemloos tegen de rijrichting in zitten, en zitten om beurten naast Pepijn. Ze spelen spelletjes, Floris en Aafje kleuren ‘mandela’s’, er wordt af en toe muziek geluisterd. ’s Avonds eten we tot nu toe steeds binnen omdat het nog wat te kil is rond etenstijd. De kinderen slapen nog steeds met zijn drieën in de ruimte boven de bestuurder en bijrijder, waarbij Aafje wel echt voor Floris naar bed moet gaan, anders is het keten geblazen. Pepijn geniet ervan om als oudste wat langer op te mogen blijven, waarbij hij het theedrinken van ons meepikt (en dan in het bijzonder de Tim Tam).