Donderdag/Vrijdag 17-18 september – reis Kaapstad naar Sydney
De wind is wat gaan liggen als we opstaan; gisteravond begon het opeens weer te stormen. Toch fijn als we straks de lucht in gaan dat het een beetje tot rust gekomen is. We vliegen pas rond 11.00u, dus we kunnen rustig opstaan en genieten nog even een laatste moment van dit leuke huis. Het is maar een kort ritje van 15min naar het vliegveld waar we de auto inleveren. De meneer van het verhuurbedrijf brengt ons in onze eigen auto naar de drop&go zone, zodat we ook maar een klein eindje hoeven te lopen naar de balie om de bagage af te geven. Op het vliegveld kopen we het kookboek Potjekos met typisch Zuid Afrikaanse recepten; een potje dat gevuld met lekkers uren op het vuur staat te sudderen. Tijdens het wachten worden de kinderen op de foto gezegd door enkele Japanse dames, die maar nauwelijks van ze af kunnen blijven; grappig om te zien en de kinderen kijken de dames met verbaasde blikken aan. We vliegen eerst naar Johannesburg en van daaruit naar Sydney; aangezien de overstaptijd van bijna 6 uur, moeten we onze bagage in Johannesburg eerst weer ophalen. Ze willen de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van de bagage voor die tijdsduur namelijk niet garanderen. Alhoewel we het belachelijk vinden (want je haalt je bagage op en levert hem vrijwel direct weer in bij een incheckbalie, dus wat is nu precies het verschil?), lopen we toch maar naar de lopende band. Dan hebben we ook wat te doen in die 6 uur, zullen we maar zeggen.

De vlucht naar Johannesburg duurt slechts anderhalf uur en we vermaken ons uitstekend met kaartspelletjes (pesten, wizard) en boekjes. Op het vliegveld van Johannesburg lunchen we eerst, leveren daarna de bagage weer in, gaan door security en lopen dan naar het viewing deck; we kijken niet alleen naar de vliegtuigen maar ook een expositie van Oliver Tambo (naar wie het internationale vliegveld van Johannesburg is vernoemd). Dit was net als Nelson Mandela en vele anderen een strijder tegen apartheid. Hij was oa de leider van het ANC in de periode dat Mandela en de andere kopstukken op Robben eiland zaten en het ANC in Zuid-Afrika was verboden. Hij was degene die in die moeilijke periode de boel bij elkaar hield en ook de contacten met het buitenland onderhield. Het was een bijzondere man, die zo hard werkte voor deze strijd dat hij uiteindelijk zodanige gezondheidsklachten kreeg dat hij in de jaren ’90 een stap terug moest doen.

Wanneer we bij de gate aankomen, blijkt dat we weer een soort security check hebben; dit keer gaat men handmatig door de bovenste spullen van ieders tassen. Navraag leert dat men vooral vloeistoffen controleert. Bijzonder, als je weet dat Australië zich vooral zorgen maakt over bacteriën e.d. die via voedsel, grond etc. het land binnenkomen. In ieder geval mogen wij onze appels en broodjes gewoon houden en lijkt de zeer oppervlakkige controle van de tassen een schoolvoorbeeld van verborgen werkloosheid. En ja, natuurlijk is het fijn voor deze mensen dat ze werk hebben terwijl ze dat anders wellicht niet zouden hebben, maar in onze ogen blijft het dan nog steeds verborgen werkloosheid. Maar ja, onze logica is wel vaker getart deze reis.

De vlucht verloopt, na ongeveer 45min te laat vertrokken te zijn, prima; dit keer het op één na grootste vliegtuig, een boeing 747. We hebben 7 stoelen met zijn vijven, dus dat is helemaal top. Aafje en Alphons zitten aan de raamkant en hebben drie stoelen, zodat Aafje helemaal plat kan liggen om te slapen (en daar ook gretig gebruik van maakt; ze ligt op haar zij, dan weer op haar rug, dan weer buik). Annemarit en de jongens zitten in het midden en hebben gezamenlijk 4 stoelen; de jongens gebruiken samen 3 stoelen. Zo komen de kinderen redelijk aan slapen toe, ze slapen wel 6 uur! Ondertussen hebben we behoorlijke rugwind (soms halen we een snelheid boven 1100km/u) en in plaats van 11u50min, duurt de vlucht ‘maar’ 10u50min. Door het tijdsverschil van 8uur, komen we uiteindelijk rond 15:00u in Sydney aan.

Immigratie en Douane zijn we gelukkig zo door, omdat we de enige internationale vlucht zijn. Pepijn heeft de vlucht tot de laatste 5min helemaal goed doorgemaakt, maar kennelijk was de landing in combinatie met weinig slaap (en weinig eten; hij had nog steeds de ervaringen van de vorige lange vlucht in zijn hoofd) toch niet helemaal zijn ding. Toch een beetje reisziekte, die zijn papa vroeger op vakantie ook wel eens in de auto had. Gelukkig is het na 1 ‘toiletbezoek’ meteen alweer over. Misschien ook wel een beetje spanning.

Ons gehuurde huisje ligt in Surry Hills, een wijk ten zuiden van het centrum. Op zich met openbaar vervoer goed te bereiken vanaf het vliegveld, maar dan moeten we alsnog een stukje lopen met de twee grote koffers. Daarnaast is de treinverbinding tussen vliegveld en het centraal station een private onderneming en zijn de prijzen voor de tickets navenant; de rekensom is snel gemaakt: het is zowel goedkoper alsook gemakkelijker om een taxi te nemen.

Een kwartiertje later zijn we Surry Hills bij ons huisje; we maken kennis met de eigenaresse en haar twee kinderen van 3 en 7. Vlakbij is een supermarkt en we doen meteen wat boodschappen voor zowel avondeten als de ‘basics’ voor de komende tijd. Het is meteen een ervaring met het verschil tussen Zuid-Afrika en Australië/een verder ontwikkeld land. Ook al waren we in Kaapstad ook wat meer gewend dan in de rest van Zuid-Afrika, de keuze hier is zodanig uitgebreid, ook in verse producten, dat je versteld staat van wat je weer ziet. Overigens ook wel weer fijn, want hierdoor gaat de diversiteit in mogelijke maaltjes etc. ook weer omhoog! Iets later dan normaal gaan we naar bed; benieuwd of de jetlag zich manifesteert nu we naar bed gaan, terwijl het voor onze biologische klok nog maar 13.30uur is.

Zaterdag 19 september – Downtown Sydney en een nieuw onderkomen
Wij zijn weer een ervaring rijker hier in Sydney. Het bleek dat de accommodatie die ik had geboekt niet voor een huis was, zoals ik dacht, maar voor slechts twee kamers (waar we zelfs geen ruimte hadden om de koffer te openen). De rest van het huis (badkamer, keuken, zitkamer) deelden we met het gezin van 4 personen dat er woont. Floris en Aafje vinden het wel leuk om met hun kinderen van 4 en 7 te spelen, maar het concept past ons (A&A) niet. Terwijl wij aan tafel eten, zitten hun kinderen voor de tv te eten. En wanneer we na een paar wakkere uren midden in de ‘jetlag’-nacht, rond een uur of zes nog even in slaap vallen, begint het andere gezin weer met frisse zin aan de nieuwe dag. Ha ha! Zoals ik al zei, een ervaring rijker en tijd voor een nieuw plan.

Babette en Ryan, die we nog vanuit Londen kennen, wonen ook in Sydney. Op de dag van onze aankomst in Sydney zouden zij naar Berlijn vliegen, waar Babette vandaan komt. We besluiten haar te mailen met de vraag of zij vrienden hebben die hun appartement zouden willen verhuren. Wat blijkt? Door omstandigheden vliegt Ryan twee dagen later. Hij is dus nog thuis en ze nodigen ons uit om in hun huis te verblijven. Super! Volgens mij heeft het zo moeten zijn. We zijn heel blij om eind van de dag weer een plekje voor ons zelf te hebben.

Ondertussen pakken we de bus naar Circular Quay om gelijk de iconen van Sydney aan de jongens te kunnen laten zien en de sfeer van de stad op te snuiven. Heerlijk om weer door de stad te rijden en de bekende plekken weer te zien. Grappig dat op zo’n moment ook weer het busnummer te binnen schiet van de bus die ik destijds nam als ik naar de stad ging. Een nutteloos detail dat kennelijk toch nog ergens in een laatje in je brein blijkt te zitten.

Pepijn is heel enthousiast als hij het Opera House ziet en de Harbour Bridge. “Kun je een foto maken? Dan stuur ik die gelijk op naar Ties!” Check; weer een opdracht uit zijn vriendenboekje voltooid. Grappig om te zien dat hij daar aan denkt. We lopen naar het Opera House (welk lidwoord past eigenlijk bij een Engels woord? ‘De’ en ‘het’ klinken beide raar) en maken daarna een wandeling door de Rocks. Het is zaterdag en er zijn her en der gezellige marktjes. Straatmuzikanten en –theater vullen het aan met allerlei acts en de kinderen kijken hun ogen uit. Wat een gezelligheid.

Eind van de middag arriveren we bij Ryan in Neutral Bay. Wij praten met hem bij, terwijl de kinderen zich uitleven met het hier aanwezige speelgoed. Daarna helpt Pepijn met koken en eten we met zijn zessen. We hebben genoten om weer bij te praten met Ryan, wat we anders pas aan het eind van de Australiëreis zouden doen. Dan zien we Babette en de kinderen ook. Nu nog iets leuks bedenken om ze voor hun gastvrijheid te bedanken.

Zondag 20 september – de omgeving verkennen en Harbour bridge
Een prima nacht behalve voor Alphons; iedereen heeft goed geslapen, maar Alphons lag tot 6uur wakker. Toch is hij met Annemarit om 7:30u opgestaan om Ryan uit te zwaaien die voor zijn werk vandaag naar Hong Kong vliegt en daarna door naar Europa waar zijn gezin nu op vakantie is.

Rond 8:30u is de rest ook wakker en hebben we een heerlijk ontbijt met voor het eerst deze reis: croissants. Een beetje feest omdat we in Australië zijn. Het regent behoorlijk vanochtend en we rommelen wat aan, de kinderen spelen in de ruime speelkamer en we doen een wasje. Nadat de kinderen hun schoolwerk af hebben en het droog is buiten, trekken we erop uit.

We wandelen vanuit het huis richting de baai van Sydney, eigenlijk op zoek naar een speeltuintje of park, maar komen niks tegen. We zijn inmiddels dichtbij Harbour bridge en Pepijn dringt erop aan eroverheen te lopen (als het aan hem ligt, beklimmen we hem zelfs). Het is een leuke wandeling, ook al is het wat lawaaierig met de auto’s en treinen die langs je heen over de brug passeren. De uitzichten zijn mooi en het weer is inmiddels aardig opgeknapt; nooit een hele dag regen in Sydney, zeggen ze wel eens.

We zijn dus inmiddels weer bij The Rocks aangekomen en lopen er rustig doorheen, bekijken kort een gallerie en een straatmuzikant. Teruglopen is wat teveel van het goede, dus tijd om een van de beroemde pontjes te nemen. Even later zitten we op een fraaie groen-gele pont en steken we in een paar minuten de baai over om redelijk dichtbij ons huis aan wal te komen. Een leuke ervaring, we voelen ons al aardig thuis in Sydney!

Maandag 21 september – van de lappenmand naar het strand
Een gebroken nacht als uit het boekje; Aafje heeft veel buikpijn en ligt wakker, Pepijn heeft last van groeipijnen en slaapt ook nauwelijks en Floris is daardoor ook uit zijn ritme en ligt veel wakker. De jetlag zal ook nog wel een rol spelen. Annemarit ligt afwisselend bij Aafje en Pepijn en ziet vrijwel alle uren van de klok. Dit wordt dus even de plannen omgooien. Eigenlijk wilden we vandaag lekker wandelen in de stad, met het pontje naar wat verschillende delen van de stad en uiteraard een speeltuin. Maar het is verstandig het even anders in te richten.

Zelf staan we wel redelijk op tijd op en weten Pepijn en Floris te overtuigen toch nog even te gaan slapen, hetgeen snel lukt. Het is voor de jetlag niet echt aan te raden lang uit te slapen, maar ze hebben zo weinig slaap gehad dat we toch eieren voor ons geld kiezen; bovendien denken we dat Pepijn’s groeipijnen dan sneller voorbij zullen zijn. Aangezien Aafje nu ook begint over te geven en zo grauw is als een vaatdoek, gaat Annemarit met haar bij de dokter langs. Ze wordt onderzocht en een kwartiertje later gaan we langs de apotheek voor een paar pilletjes. Na het innemen hiervan en toedienen van wat ORS knapt Aafje in de loop van de middag weer op.

We gaan nog even naar Balmoral Beach, een prachtig strand in een van de baaien van Sydney. En ook hier vinden we het weer erg leuk om met de bus te rijden. Wanneer we zelf niet hoeven te rijden is er alle tijd om rond te kijken en te genieten van de wijken, zoals Mosman in dit geval. Op het strand aangekomen gaat het alweer een stuk beter met Aafje en graaft ze zelfs even mee. Fijn! Fascinerend hoe het kan gaan met kinderen. Gedurende twee weken heeft ze het met regelmaat over buikpijn, vannacht kermde ze het uit en moest ze steeds overgeven en na een pilletje (wat alleen tegen het overgeven zou zijn) en wat ORS lijkt het probleem als sneeuw voor de zon verdwenen. Na het eten probeert Floris te skypen met zijn klas. Helaas heeft Skype technische problemen en lukt het niet.

Dinsdag 22 september – schoenen & a trip down Memory Lane
Schoenen! Vandaag gaan we de stad in om schoenen voor Aafje te vinden. Het wordt voor mij tevens een trip down Memory Lane. We beginnen bij het Queen Victoria Building (QVB), het Selfridges van Sydney. Hier liep ik destijds rond genietend van de mozaïeken, het glas in lood, leuke en excentrieke mensen en boetiekjes (student, dus vooral kijken, kijken en nog eens…). De plaats is voor mijn idee nog niet veranderd en nog altijd leuk om rond te kijken.

Hierna gaan we een warenhuis binnen om te kijken naar schoenen voor Aafje. De maat van haar schoenen is nog wel goed, maar de ritsjes blijven naar beneden gaan, dus echt lekker loopt het niet meer. Aaf heeft de keuze uit de klassieke zwart leren, uber degelijke schoenen die onder een schoolkostuum worden gedragen (zie je het al voor je bij Aafje?), roze ballerina achtige schoentjes met glitters (eveneens een misfit bij ons grietje) óf Adidas gympen. Roze weliswaar, maar mét blauw. Bingo! Ze wijst ze zelf al aan en past ze, dus inpakken en wegwezen.

Vervolgens lopen we naar Darling Harbour. Onze missie is om hier een speeltuin te vinden. Darling Harbour zelf is niet heel sprankelend met zijn keten restaurants en grote attracties, maar we weten de speeltuin te vinden dus; missie volbracht. Fons en ik weten een tentje te vinden waar een Spanjaard heel lekkere cappuccino en zwarte koffie voor ons maakt (“You want a black coffee without milk? Ah, you’re not from here, eh, Europe ?”). De kinderen gaan los op het klimrek, de glijbaan en waterbaan etc. Na een tijdje bedanken we de Spanjaard voor zijn lekkere brouwsels en gaan we verder.

Wanneer we het QVB weer voorbij lopen, steken we even de straat over om de Woolworths binnen te gaan. Missie; Tim Tams in de blauwe verpakking met dubbele chocolade laag. Als student die onbetaald stage liep in Sydney kwam ik weinig in cafeetjes ed, maar een Tim Tam wist zijn weg naar mij altijd wel te vinden als ik ’s avonds na het eten thee dronk. En jawel, ze zijn er nog! Via George Street lopen we verder richting the Rocks, waar we nog even een galerie in gaan. Gisteren zijn we er langs gelopen, maar stond de pet er niet bij iedereen naar om naar binnen te gaan. De expositie is heel divers in samenstelling, ieder van ons ziet wel iets wat hem/ haar aanspreekt of wat aanleiding geeft om over te kletsen. Veel kunst van Aboriginals, onderverdeeld in de verschillende technieken. Ik neem me voor om binnenkort wat verf te kopen en komende weken een keer met zijn allen iets in deze stijlen te proberen. Het is heel toegankelijk en ik denk dat iedereen wel zijn eigen draai er aan kan geven en plezier aan kan beleven. Tot slot pakken we ons laatste bootje voor nu naar Neutral Bay en zijn we in een mum van tijd weer thuis.