Donderdag 15 oktober – Met de camper naar Wilsons Promontory NP
De spulletjes worden weer gepakt, het appartement aan kant gemaakt; iedereen doet zijn/haar ding volgens inmiddels redelijk vast ritueel. Het gaat allemaal heel soepel. De tas die gisteren nog niet klaar was, gaat Anne ophalen. Wanneer ze terugkomt met tas en een lekkere koffie, kunnen ook de laatste dingetjes ingepakt worden en staan we klaar voor de taxi. De taxi brengt ons naar de camperverhuurder in het Westen van de stad; een ritje van ongeveer 20 minuten, gedeeltelijk ook langs het havengebied waar we ons vergapen aan de kleurrijke rijen hoog opgestapelde containers.

We worden door een vriendelijke dame en man ontvangen bij de verhuur. Na de gebruikelijke papierwinkel, worden we naar onze camper gebracht. Het is weer dezelfde soort camper als we hiervoor hadden, dat is helemaal top. Deze is weliswaar niet spiksplinternieuw, maar nog maar 10 maanden oud; helemaal prima! Overigens staan er wel al ruim 42.000km op de teller; hij is dus al goed verhuurd geweest. Naast de verhuur is een grote supermarkt, dus we doen meteen grote boodschappen.

Even na de middag kunnen we dan ‘En route’ in zuidoostelijke richting. Plan is om te kijken hoe het met het verkeer gesteld is en afhankelijk van hoe de reis gaat, bepalen we waar we zullen overnachten. De rit, die weer gedeeltelijk door Melbourne terug voert, verloopt voorspoedig en de kinderen vermaken zich prima. We besluiten het lange eind door te rijden, helemaal tot aan de camping bij Tidal River in Wilsons Promontory NP. Uiteindelijk hebben we ruim 3.5 uur gereden. Onderweg genieten we van de prachtige omgeving en vergezichten.

Na het meest zuidelijke puntje van Zuid Afrika, zijn we nu in het meest zuidelijke puntje van het Australische ‘vasteland’. De camping ligt prachtig aan de voet van Mt Oberon en vrijwel direct aan zee. Het is er op dit moment erg rustig en in onze directe omgeving staat niemand. Wel is er een klas schoolkinderen, maar die kamperen op een apart veld. De kinderen vinden het heel leuk en spannend om zo in de natuur te kamperen. Ze gaan gelijk op onderzoek uit en peuteren met stokjes in keutels. Wat is er gegeten? Wie heeft dat gedaan? En, is het een verse keutel of niet? Na de game drives in Zuid Afrika hebben we er echte rangers bij gekregen ;-).

Het is op dit moment warm en tijdens het eten zijn er veel vliegen. Als we klaar zijn met eten, loopt er achter onze camper een Black Wallaby met een kleintje in de buidel voorbij. Wat een mooi gezicht. Ook zijn er weer veel papegaaien en cockatoes. Annemarit gaat met de kinderen naar het strand en geniet van de zonsondergang. Melbourne en het appartement lijken alweer heel lang geleden.

Vrijdag 16 oktober – wandelen door Wilsons Promontory NP
We worden wakker na een nachtje dat vanwege hitte en vliegen onrustig was. Ondanks horren en dergelijke, waren die er toch in geslaagd om binnen te komen. Wel is het vandaag duidelijk koeler dan gisteren en het is bewolkt. Het weer kan snel omslaan; als de zon doorkomt, wordt het snel warm, maar nog geen kwartier later regent het weer en koelt het af. Na het ontbijt (binnen!) wandelen we naar het Visitors centre om ons officieel aan te melden aangezien ze gisteren al dicht waren toen wij aankwamen. Het centre heeft interessante informatieborden en ook een grote bak met gevonden botten van verschillende dieren, die de kinderen aandachtig bestuderen. Een schouderblad van een zeehond, koraal, koppen van wallabies etc.

Daarna wandelen we verder over de Tidal river zelf heen, richting de Lilly Pilly Gully rondwandeling. Deze wandeling gaat min of meer over de flanken van Mt Bishop door het regenwoud richting een moerasachtig gebied (Lilly Pilly Gully), waar een boardwalk is aangelegd door het gebied. Het is een mooie wandeling met af en toe fraaie uitzichten. Wat opvalt is dat er hier veel grote, afgeronde rotsen zijn, iets heel anders dan de meer grove, rechte rotsen die we totnutoe gewend zijn te zien. Toch nog eens de geologie en ontstaansgeschiedenis nalezen van dit gebied.

In 2009 is er een grote bushfire geweest in dit gebied en alhoewel er al een hoop hersteld is (verbazingwekkend veel zelfs), zie je toch ook nog wel de restanten: veel zwartgeblakerde bomen, restanten van dode bomen en veel licht in het woud. Bij Lilly Pilly Gully zien we Reuzevarens, die een belangrijke rol spelen in de ontwikkeling van het woud; aan de schors van deze varens blijven namelijk heel gemakkelijk allerlei sporen en zaden plakken van andere soorten planten die vervolgens daar ontkiemen en na een regenbui of storm hun reis weer voortzetten. Ook verwonderen we ons over de verschillende soorten boomschorsen. Ook zien we de ‘schoorstenen’ van crayfish, de holletjes van kleine kreeftjes die hier langs het riviertje en in het moeras leven.

Na de boardwalk lopen we een hogere route langs de flanken van Mt Bishop terug; Alphons ziet een zwarte slang wegschieten, maar ziet hem te kort om echt te zien wat het nu precies was. Onderweg zien we nog de schade van een aardverschuiving na een fikse regenbui waardoor een ander looppad onbegaanbaar is geworden. De twee uitersten bij elkaar: flinke regen en bosbrand. We eten onderweg een boterhammetje langs het pad. We vervolgen het pad en genieten. Ook komen we onze ‘vrienden’ weer tegen: de Kookaburra. Die noemen we intussen onze vrienden, aangezien we bijna op elke locatie ze totnutoe tegenkomen, ze reizen als het ware met ons mee; bovendien vinden we ze erg mooi. Even later horen we geritsel in de struiken naast het pad en zien we een Echidna (mierenegel) kruipen. Op het moment dat de camera aanstaat is hij al diep in de struiken weggekropen.

Terug op de camping hebben we al met al ruim 4 uur gewandeld en reden genoeg voor een lekker kopje thee met ‘wat iets lekkers’ (zoals Aafje zegt). Daarna wordt er schoolwerk gedaan en is er nog genoeg tijd om lekker te spelen en even over het strand te wandelen. Tegen het avondeten komen er opeens twee wombats voorbij wandelen bij de camper. De één is gemerkt aan zijn oren, de andere niet. Mooi om ze te zien. Het zijn grappige dieren die wel iets weg hebben van een heel kleine beer.

’s Avonds schrijft Pepijn een ‘Raar maar waar’-verhaal in het kader van de kinderboekenweek. Hij vertelt over de vogels die we gezien hebben op Heron Island, en plaatst het later ook op ons weblog.

Zaterdag 17 oktober – Wandelen Wilsons Promontory NP en rijden naar Inverloch
Na een koel nachtje waarin iedereen lekker heeft geslapen, staan we op tijd op. Na het ontbijt pakken we alles op en rijden we een kort stukje naar de parkeerplaats bij Squeeky Bay. Mooie naam en al snel ontdekken we waarom het zo heet: als we door het zand lopen, maakt het een beetje een knarspiepend geluid, alsof het geolied moet worden. It squeeks! Het zand is hier zo ontzettend fijn (dat merkten we ook bij Tidal river), dat is heel bijzonder. We genieten van het uitzicht en er wordt druk gespeeld tussen en op de grote, afgeronde rotsen.

We verwonderen ons over de mooie kleurenlagen op de rotsen. Wanneer we dichter bij de rotsen komen, zien we dat het zwart komt van heel kleine mosseltjes (ca. 3-10mm lang) en het wit van een soort kokkeltjes. Het water heeft mooie patronen in het zand gemaakt. Ook zien we verderop rode rotsen die aan de onderkant de ‘gewone’ grijze steenkleur laten zien. Het merkwaardige is echter dat deze duidelijke lijn tussen de kleuren niet horizontaal verloopt, wat verklaard zou kunnen worden door het water (vloed), maar schuin. Vragen, vragen, vragen. Hoe meer we zien, des te meer vragen er lijken te ontstaan.

Omdat het wat regent en toch wel fris is met een sterke wind, besluiten we met de camper naar Picnic bay te rijden, in plaats van er naar toe te lopen wat het oorspronkelijke plan was. Eenmaal daar, lopen we eerst naar het uitzichtpunt dat een erg mooi uitzicht biedt op Picnic Bay, Whisky Bay en de rotsformaties vlak voor de kust. Vervolgens de keuze aan de kinderen: bij welke baai gaan we lekker spelen? Het wordt Whisky bay wat alsnog een kleine wandeling betekent. Wederom wordt er heerlijk gespeeld tussen en op de rotsen. Waarom dit strand, dat slechts een klein stukje verder ligt dan Squeeky Beach niet ‘squeekt’ is ons overigens een raadsel…

Ook vanochtend een fraai staaltje van snel omslaand weer, dit keer in positieve zin. Tijdens het spelen in Whisky bay trekt de lucht open en begint de zon te schijnen. De uitzichten waren al mooi maar met een blauwe lucht en zon, wordt de camera weer tevoorschijn gehaald.

Dan is het tijd om in de camper te stappen en op weg te gaan en dit prachtige natuurpark achter ons te laten; vandaag rijden we een stukje naar het Noorden en het Westen. Via wederom mooie landelijke routes die ons door een glooiend, agrarisch landschap leiden komen we na ongeveer 1.5uur in Inverloch, een klein plaatsje aan de kust. We rijden langs een park waar Cricket gespeeld wordt en parkeren bij het informatie centrum. We halen informatie over de omgeving en de Mornington schiereiland waar we de komende dagen naar toe willen. Ook bekijken we wat camping opties. We besluiten in Inverloch te blijven, doen wat boodschappen en checken niet veel later in op de camping direct aan zee.

In de winkel loopt Alphons tegen ‘chocolate bread sprinklers` aan en besluit het mee te nemen. De kinderen zijn door het dolle als ze zien wat het is: hagelslag van de Ruyter. Een iets andere verpakking dan in Nederland inclusief vier Nederlandse vlaggen en een aantal keer de vermelding ‘Dutch’ er op zodat voor ieder duidelijk is waar het vandaan komt. Ha ha! Het smaakt ieder goed en het lukt ieder de daarop volgende dagen zowaar om de boterhammen er dun mee te beleggen, zodat we er extra lang mee doen.

Phillip Island laten we links liggen; er is op dit moment een groot race evenement en erg druk. De pinguïns hadden we uiteraard erg graag gezien, aan de andere kant hebben we er ook al heel veel van dichtbij kunnen bekijken in Betty’s bay.

Op de camping doen we het lekker rustig aan; er wordt heerlijk op het strand gespeeld (het is te fris om te zwemmen), spelletjes gedaan en boeken gelezen. Zowel Pepijn als Floris zitten diep in hun boeken gedoken; Pepijn de hele reis eigenlijk al, maar Floris heeft inmiddels ook heel erg de smaak te pakken. Erg leuk!