Maandag 16 november – naar Bay of Islands
Het regent ’s nachts, het regent bij het opstaan; tijd om verder te trekken, al was het eigenlijk de bedoeling om nog een dagje in Auckland door te brengen. Voor we naar het noorden gaan, brengen we een bezoek aan Kelly Tarlton’s Sealife Aquarium. Wanneer we binnen komen, zijn we gelijk in de nagebouwde hut van het onderzoeksteam van Robert Falcon Scott dat van 1901 – 1904 en van 1910 – 1913 op Antartica onderzoek heeft gedaan. Leuk om te zien wat voor equipment ze hadden, hoe de hut er van binnen uitzag, wat voor blikvoedsel ze hadden etc. Geen schoenen of kleding met Goretex, maar veel, dikke wollen kleding.
Na deze hut lopen we langs een grote koude ruimte met pinguïns en diverse aquaria. Tot slot lopen we door een tunnel die in een enorm aquarium is gebouwd. We zien nu de haaien, roggen, alen, tonijnen, schildpadden etc. naast en boven ons zwemmen. Gaaf hoor. Verderop zien we diverse vissen en schildpadden die we tijdens het duiken rond Heron Island hebben zien zwemmen. Aangezien we tijdens het duiken geen foto’s van ze hebben kunnen nemen, maken we nu maar even van de gelegenheid gebruik om ze hier te fotograferen. Minder spectaculair dan in de zee, maar goed, het is het idee. Erg leuk aquarium en de kinderen hebben er ook echt van genoten.
Daarna beginnen we aan de tocht naar het Noorden. Het regent pijpenstelen en we zien weinig van de omgeving. De reis gaat voorspoedig. Onderweg zien we veel campers; het is duidelijk dat er al veel toeristen in Nieuw Zeeland zijn.
We stoppen in Whantarei om een belofte aan Floris in te lossen die we al in Nederland aan hem hadden gemaakt: we zoeken een mooie vishengel voor hem om echt goed te kunnen vissen in Nieuw Zeeland. Voor Pepijn kopen we een voetbal. Hij heeft de smaak te pakken gekregen en vindt het leuk om af en toe met Floris te voetballen. Wanneer we de tocht hervatten laten we de beroemde Whantarei Falls links liggen. Door de regen is er weinig te zien (noch lol aan te beleven om nu buiten te lopen).
Een klein uurtje later vinden we een erg mooie camping in Paihia in de Bay of Islands. De Beachside Holiday Park camping ligt direct aan de baai en heeft hiermee een prachtig uitzicht. Het is mooi aangelegd, kleinschalig, schoon en heeft uitgebreide voorzieningen (sanitair, waskamer, campkitchen etc.) en ook voorzien van een leuk speeltuintje. Kortom, super!
Inmiddels is het droog en uiteraard wordt de nieuwe hengel direct getest. Wie ‘vissen’ zegt, zegt ook ‘knopen’ en ‘klungelen’ en dus zitten we niet veel later met een kluwe draad die ontward moet worden en een teleurgesteld kereltje dat staat te popelen om weer verder te gaan met vissen. Met een beetje geduld is de kluwe even later weer ontward en kan hij verder. Wat een mooi plekje hebben we hier aan het water!
Dinsdag 17 november – boottocht door Bay of Islands
Voor vandaag hebben we het plan opgevat om een rondvaart te doen in de Bay of Islands. We worden pas om 12.30uur opgehaald van de camping, dus beginnen we de dag met wat schoolwerk, spelen op de camping en vissen. Het is een heerlijke dag met een zonnetje.
Wanneer we door het rondvaart bedrijf zijn afgezet in Paihia, hebben we tot onze verrassing nog iets meer dan 30min om onszelf te vermaken, voor we de boot op kunnen. Dan maar even het stadje verkennen en een boodschap doen. Wanneer we de boot op kunnen, weten we vijf plekken op het dek te bemachtigen. Gedurende de rondvaart kunnen we ook wat rondlopen dus prima zo. De boot zit behoorlijk vol en dat voor een dinsdag in november! Pepijn zit naast een Nederlands stel en vermaakt zich heel goed met hen. Hij vindt het heerlijk om weer even Nederlands te kunnen praten en te vertellen over alle belevenissen die we op de reis hebben gehad.
De boot vaart tussen diverse eilanden door en monstert even aan bij Russel om wat mensen op te pikken. De omgeving is prachtig; de kust is soms glooiend, soms grillig, her en der zie je een groepje huizen, maar het meest is onbewoond en onaangeraakt. Er zijn erg veel eilanden en rotsen die uit het water steken. Al vrij snel zien we een groep dolfijnen. Yes! De boot wordt stilgelegd en dobbert rond tussen de dolfijnen die zwemmen en springen. Heel gaaf om ze zo van dichtbij te zien.
Wanneer we bij Percy Island zijn, helemaal bij de Oceaan, varen we langs Hole in the rock. Dit is precies zoals de naam al zegt een rots met een groot gat erin waar je onder de juiste weersomstandigheden doorheen kunt varen. Vandaag gaan we er niet doorheen, omdat er teveel deining is.
Ondertussen heeft Floris een vriendje uit de VS gevonden, waar hij mee speelt en krijgt Aafje veel aandacht van medepassagiers. De buurvrouw zegt de kinderen zo beleefd en aardig te vinden dat ze koekjes voor hen wil kopen. Aafje die eigenlijk een beetje misselijk is, heeft acuut geen last meer van haar buik. Toch houden we haar koekjes voor de zekerheid nog maar even apart.
Dan stoppen we bij eiland Urupukapuka (ondanks de soms lange namen, gaat het uitspreken van Maori eigenlijk best gemakkelijk; de klanken komen erg overeen met nederlandse klanken en meeste namen allitereren fijn zullen we maar zeggen), waar we aan wal gaan en een wandeling maken naar de top van een kleine heuvel. Wauw!! Wat een mooie uitzichten! Vanaf hier heb je een rondom een prachtig uitzicht. We proberen het vast te leggen met de camera, en hoewel er een paar mooie foto’s van zijn gekomen, kunnen ze niet tippen aan de werkelijkheid. Wat prachtig hier.
Na de wandeling gaan we de boot weer op en weten een iets beter plekje te bemachtigen. Floris is weer opgesnord door zijn Amerikaanse vriendje en speelt en kletst hier leuk mee. Dé manier om een taal te leren. Pepijn speelt wat met hen mee en zoekt nog even het gezelschap van het Nederlandse stel op. Aafje zit bij ons en krijgt alle aandacht van twee (weer andere) oudere stellen (wel weer uit de VS) die achter ons zitten. Ze spelen kiekeboe, handje klap ed en zetten ons ‘cutie’ op de foto. Wanneer wij op een gegeven moment met de stellen aan de praat raken, is ze helemaal ontstemd dat we ‘haar vriendjes inpikken’.
Rond 18.00u zijn we terug op de camping, waar we omwille van de tijd brood met een gebakken eitje eten. Een erg leuk dagje.
Woensdag 18 november – Waitangi treaty grounds, Haruru falls en Kawiti caves
Aangezien iedereen vrij vermoeid is, staan we vandaag rustig op. We wilden eigenlijk een redelijke wandeling doen, maar besluiten de plannen voor vandaag te wijzigen. Eerst gaan we naar Waitangi treaty grounds. Hier is op 6 februari 1840 een verdrag getekend tussen de Engelsen en Maori. Deze dag wordt nog steeds gevierd als het begin van Nieuw Zeeland. Er is een mooi gebouw geplaatst met een tentoonstelling over de geschiedenis van Nieuw Zeeland en de komst van de Europeanen. Indrukwekkend om te zien.
Destijds hadden veel Maori tegenstrijdige gevoelens, maar over het algemeen heerste er toch een vredelievende sfeer tussen de Maori en de Engelsen. Er is meer sprake van gelijkheid dan in andere koloniën. Ook had de Engelse kroon de onafhankelijkheid van Nieuw Zeeland al rond 1835 erkend, hetgeen tot iets andere verhoudingen leidde dan ten opzichte van hun andere ingelijfde gebieden. Desalniettemin is er nog steeds strijd over landrechten, omdat de Engelsen op dat punt simpelweg alle verdragen aan hun laars lapten.
De kinderen hebben een soort speurtocht gekregen, wat het ook voor hen leuk maakt om hier te zijn en zich te verdiepen in de geschiedenis. We gaan op zoek naar de Waka’s (oorlog kano’s) en vinden een grote ceremoniële kano die door 72 man bemand moet worden. En we leren hoe de Maori 800-1000 jaar geleden met een soort kano-catamaran vanuit de Polynesische eilanden naar Nieuw Zeeland kwamen. In diezelfde tijd gingen ze ook andere eilanden in dit gebied van de Stille Oceaan bewonen.
Wanneer we verder lopen hebben we prachtig uitzicht over de baai en de tegenoverliggende kust. Voor het Gouverneur’s gebouw staat een vlaggenmast waar drie vlaggen aan wapperen, waaronder de eerste vlag van Nieuw Zeeland. Rond 1835 hadden diverse Maori stammen een onafhankelijkheidsverklaring getekend met de Engelsen, waarbij de Engelsen hun vlag en dus ook hun onafhankelijkheid erkenden en zouden respecteren. Verder hangen er de huidige vlag van Nieuw Zeeland en de Engelse vlag.
Op het terrein staat een typisch Maori centraal ontmoetingsgebouw, een zogenaamde Wharenui (spreek uit Farenu-i). Deze centrale gebouwen spelen in elk Maori dorp altijd een belangrijke rol als ontmoetings-, overleg- en ceremoniële plaats. Deze is gebouwd in 1934 toen de treaty grounds voor het eerst als belangrijke plaats werd aangemerkt door de regering. De kinderen zijn heel serieus bezig met het maken van de opdrachten (opzoeken van elementen, tekenen van de vlaggen etc). Ook Aafje doet driftig mee en doet erg haar best om namen over te schrijven van borden. Daarna maken we een mooie, korte wandeling door het woud terug naar de parkeerplaats.
In plaats van een wandeling te doen, rijden we naar de Haruru falls waar we bij het uitkijkpunt op de stenen onze boterhammen eten. We hebben ook even ‘groepsoverleg’ zodat iedereen zijn hart kan luchten over hoe dingen nu lopen. Er waren wat dingen die niet helemaal lekker liepen voor iedereen. Het is enorm fijn en mooi om te zien dat dat ‘overleg’ zijn vruchten afwerpt. Er wordt goed naar elkaar geluisterd en iedereen heeft zijn/haar inbreng. En na het overleg is de stemming weer top.
We rijden terug richting Paihia, doen nog wat boodschappen bij de Countdown, en rijden daarna een 20 minuten naar het Zuiden naar de Kawiti caves. Het is een mooie, kleine grot. De grotdoorgang is ca. 200meter. Pepijn heeft hier ook een berichtje over geschreven, zie hier.
We hadden een vriendelijke gids van de Kawiti familie zelf, op wiens land deze grot ligt, en die al 12 generaties lang hier wonen en de rondleidingen in beheer heeft. Het is mooi aangelegd en we lopen op een houten steiger door de grot. Aan het begin geeft ze al aan dat we niet met de handen aan de stenen mogen zitten, aangezien het vet van de vingers op den duur zwarte vlekken zal maken. Er zijn mooie stalagmiet- en stalactiet-formaties, en het is ook duidelijk zichtbaar waar de twee elkaar hebben ontmoet en één kolom vormen. Ze had een grappig ezelsbruggetje om stalagtieten en –mieten uit elkaar te houden: “Stalagmites might get to the top one day”. Dat is weer eens wat anders dan de nederlandse ezelsbruggetjes die we kennen…
De grot is begin 17e eeuw ontdekt toen de vrouwelijke leidster van de lokale stam in de omgeving er continu rook uit zag komen. Deze stam miste al een tijdje met regelmaat zoete aardappels uit hun tuin en ze vroegen zich af hoe dat kwam. Ze volgde het rookspoor en kwam uit bij de nauwe ingang van de grot, waar ze een vrouw aantrof én de zoete aardappels. De vrouw was weggelopen van haar man, woonde in de grot en hield hier dag en nacht een vuur aan. Door de gloeiwormen kon ze altijd haar weg naar buiten vinden.
In de grot zien we veel gloeiwormen; super mooi. Pepijn heeft daar ook een stukje over geschreven, zie onder zijn berichten. De grot is niet heel hoog. Op sommige plekken moeten we dan ook bukken. De gloeiwormen zien we dan ook van redelijk dichtbij. Aan de hand van een schaalmodel legt ze uit hoe de beestjes leven en in elkaar zitten. Gloeiwormen worden ca. 11 maanden oud en zijn dan ongeveer 2,5cm lang. Ze vormen een horizontaal, transparant buisje waar ze in liggen. Van speeksel maken ze draden die naar beneden hangen, als vangnet voor vliegen, muggen etc. Wanneer een vlieg er tegenaan vliegt, blijft het plakken en zuigt de gloeiworm hem met draad en al als spaghetti draden naar binnen.
Afhankelijk van het weer hangen er weinig (5-9 bij droog, zonnig weer) tot veel draden (ca. 70 bij nat, vochtig weer) aan het buisje. Insecten die bij regenachtig weer de grot inkomen om te schuilen, zijn dan redelijk kansloos wanneer ze in de buurt van het verlichte kopje vliegen. Ander leuk detail is de felheid waarmee het lichtje brandt: afhankelijk van hoeveel honger een gloeiworm heeft, brandt zijn lichtje feller (vergroot de kans op aandacht). Grappig detail: ze zijn vrij territoriaal en bijten elkaar als ze te dichtbij komen. Je ziet dus ook heel mooi dat ze overal op ongeveer even grote afstand van elkaar zitten.
Het licht komt tot stand door een chemische reactie van twee stofjes die ze in hun lichaam hebben: luciferase en luciferine, samen gebracht met zuurstof en energie die ze uit hun eten halen. En het mooie is dat ze een rendement van 99% hebben! Slechts 1% wordt omgezet in warmte. In het kader van biomimicry had ik er thuis vorig jaar al over gelezen, super leuk om de diertjes nu in het echt te zien. De kinderen vonden het ook erg leuk. Aafje vond het net een sterrenhemel, Floris en Pepijn stelden diverse vragen.
Helaas mocht je nog geen foto’s maken. Beetje balen wel, want zowel de vorming van de grot als de gloeiwormen zouden we best willen vastleggen om er later nog eens naar te kijken. Nu maar internet afzoeken naar plaatjes. We vonden het erg leuk en heel indrukwekkend. Na de rondleiding leidde een korte wandeling over de grot heen ons weer terug naar de parkeerplaats.
Terug op de camping gaan we aan de slag met het plannetje wat gisteren al gemaakt was. Bij eb vonden we namelijk veel kokkels, mosselen, alikruiken en zelfs oesters. Dus vanavond wordt het Pasta Zeevruchten à la Broekies. Floris heeft hier ook een berichtje over geplaatst, zie hier.
Alphons maakt een lekkere tomatensaus, de kinderen en ik gaan schelpen rapen. Super leuk! Het is weer net zo’n ervaring als in het Citrusdal waar we zelf de sinaasappels van de bomen plukten. Iedereen is er lekker mee bezig en we komen er al gauw achter dat we de meeste schelpen in waterpoeltjes vinden of half ingegraven in de modder.
De oogst is groot en dat is maar goed ook. Bij het schoonmaken valt er een deel af dat leeg blijkt te zijn of toch een ander soort dan waar we naar op zoek waren. Bij de campingbeheerder had ik gisteren even navraag gedaan of dit inderdaad eetbare kokkels en alikruiken waren. Er liggen verschillende soorten schelpdieren en eerlijk gezegd ken ik ze niet allemaal. De grote mosselen die we vinden nemen we ook mee, evenals een paar oesters die volgens de campingbeheerder een ware plaag vormen (je zou zeggen dat je je ergere plagen kunt voorstellen). Op aanraden van hem leggen we de paar oesters die we los konden krijgen van de rots een kwartier in de vriezer. Wanneer we ze daarna 10sec in de magnetron doen, zouden ze met een gewoon mes zo te openen zijn.
Wanneer de schelpdieren goed gewassen zijn (en onze benen en voeten ook…), kookt Fons de pasta, saus en de kokkels, mosselen en alikruiken. Als we in de kruidentuin van de camping op zoek gaan naar peterselie, komt er een dame langs die vertelt dat we wat van haar mogen hebben. Ze staat hier semi permanent op de camping en heeft heel veel peterselie. Super!
En zo genieten we vanavond van een super lekker maaltje! Hoe cool is dit?! Het lukt ons twee oesters te openen. De andere drie niet, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben ze geproeft en ze waren verrukkelijk. Glaasje Nieuw Zeelandse witte wijn uit de Marlborough streek erbij en klaar. Leven als een god in Frankrijk? Als Broekies in Nieuw Zeeland!
Als we tijdens het eten bespreken wat de top(pen) en flop(pen) van de dag waren, zijn er weer veel toppen te noemen; het bezoek aan de Waitangi treaty grounds, de gloeiwormen-grot en met stip op nummer één het bij elkaar geraapte maaltje. Heerlijk dagje weer.
