Donderdag 10 december – wandeling Havelock, Mosselpot, Nelson
We staan op het gemak op. Wanneer de jongens aan het spelen zijn, komt Pepijn op een gegeven moment naar de camper met een taartje. De eigenaresse van de camping had gehoord dat Pepijn morgen jarig is en heeft hem alvast een cakeje gegeven met chocolade topping en een brandend kaarsje. Wat attent! Pepijn is er heel blij mee en besluit na de eerste helft dat we er allemaal even bij moeten komen zitten om de rest te delen. Super (en lekker ;-)) ).

Wanneer we weer helemaal klaar voor vertrek zijn, rijden we naar Havelock. Deze plaats ligt op de route naar Nelson, waar we vannacht gaan overnachten. Ook nu weer een zeer bochtige weg. In Havelock stoppen we om een wandeling te maken naar een waterval. Het is een korte maar leuke wandeling, eigenlijk een soort bospad met af en toe steile stukken; met een uurtje zijn we weer terug. De waterval is niet bijzonder groot maar wel mooi om te zien. Daarna gaan we naar ‘The Mosselpot’. Dit restaurant staat bekend als de plek waar je de lekkerste mosselen van Havelock kunt krijgen, wat weer de mosselhoofdstad van Nieuw Zeeland is, dus dan zou je kunnen concluderen… Ach ja, we gaan gewoon lekker eten.

Op het menu staat een meerpersoons schaal met mosselen die op diverse wijzen zijn klaar gemaakt. Precies iets voor ons! Aafje wil graag zelf bestellen en weet inmiddels precies hoe ze ergens in het Engels om kan vragen. Knap grietje! Even later genieten we van gerookte mosselen, mosselen in zuur, grote Green Lipped Mussels, mosselen met sweet en sour sauce, gegratineerde mosselen en mosselen met curry saus. Vooral de eerste drie zijn onze favorieten.

Op tafel staat een informatieblad over mosselen. Hierop lezen we dat het een mythe blijkt te zijn dat mosselen die na het koken nog dicht zijn, niet gegeten kunnen worden. Blijkbaar kunnen de spieren die een mossel dicht houden verschillend reageren op hete temperaturen. Een daarvan is dat hij verkrampt en de mossel dicht wordt gehouden. Hoe weet je dan wel of een mossel nog goed is? Ook dat staat er vermeld: voor je ze kookt, goed aan ze ruiken; als ze niet goed zijn, stinken ze behoorlijk. We leren nog een heleboel andere dingen, onder andere dat mosselen “filter-eters” zijn en dat ze wel tot 300 liter water per dag ontdoen van plankton en ander klein organisme; met ruim 900miljoen mosselen in de Marlborough sounds alleen al, is dat een heleboel water wat elke dag gefilterd wordt!

We hebben er inmiddels traditie van gemaakt om het afronden van een vak te vieren. Vandaag worden de kinderen in het kader hiervan verwend met een toetje. We vieren het afronden van aardrijkskunde (Pepijn) en natuur (Floris) en het feit dat Aafje inmiddels al 12 letters kent. Aaf heeft er veel plezier in om te leren, wat ook blijkt wanneer ze zelf de menukaart pakt en alle letters leest die ze kent.

Na de lunch rijden we door naar Nelson, waar we boodschappen doen voor komende dagen. En in het bijzonder voor morgen, wanneer Pepijn jarig is. De camping in Nelson is wat anders dan we ons hadden voorgesteld en niet heel charmant te noemen. Beetje vergane glorie. Gelukkig is het rustig, hebben we alle ruimte en zijn de sanitaire voorzieningen prima.

Aafje leert vandaag de letter ‘k’. Deze is geïntroduceerd als de ‘k’ van Kwak, Kikker, Kok en Kopje Koffie met een Koekje. Het leuke is echter dat Aafje hem het liefst ‘de k van je Kunt het!’ noemt.

Vlak voor de kinderen gaan slapen, maken we nog een verjaardagfilmpje voor Marjonne, die vandaag jarig is. Wanneer Aafje en Floris op bed liggen, geeft Pepijn aan dat hij het wel leuk vindt om mee te helpen met het versieren van de camper. En dus halen we de ballonnen tevoorschijn die Floris al had opgeblazen, de slingers die we afgelopen week hadden gehaakt en uit kleurrijke folders hadden geknipt. Het ziet er heel gezellig uit en Pepijn kruipt met grote glimlach (en wat zenuwen) onder het dekbed. Tot slot wordt er weer een slag geslagen met de foto’s van het weblog en zit de dag er weer op. Prima dagje.

Vrijdag 11 december – Pepijn’s verjaardag!
We hebben een jarige vandaag! Om 7.00uur wordt Pepijn ‘wakker’ gezongen. Vervolgens komt hij in ons grote bed liggen waar hij onze Nieuw Zeelandse variant op een beschuitje en versgeperste sinaasappels krijgt; een schaaltje verse ananas en een toastje met kaas. Tot Pepijns verrassing is er zelfs een heleboel post uit Nederland! Wel vier kaarten! Dank je wel allemaal!! Hij is heel blij met de Maroon 5 cd die hij van Floris krijgt, het puzzelboekje van Aafje en de duikles (in Thailand) die hij van ons krijgt.

Dan komt de laptop tevoorschijn; David en Jits zitten beiden thuis achter de computer om met Pepijn te skypen. Pepijn vindt het super leuk en voelt zich heel jarig! Grappig hoe het tegenwoordig gaat. Waar Alphons en ik ergens in de twintig waren toen we voor het eerst een telephone conference (op het werk) hadden, doen de kinderen dat nu al vanaf de keukentafel/ camper.

We eten het verjaardag ontbijtje buiten aan de piqniquetafel (mét croissants). Daarna ga ik even kijken of de grote waterglijbaan waar Pepijn graag naar toe had gewild, open is. Helaas, er staat op het bord dat hij alleen in het weekeind open is. Plan B: het strand. Wanneer we even later bepakt met strandspulletjes langs het zwembad lopen, zien we echter toch kinderen op de glijbaan. De kinderen zijn door het dolle heen; yes hij is toch open! Maar nee, wat blijkt; het is een prive feestje. Gelukkig is de dame zo aardig om ons toch een half uur toegang te geven, zodat de jongens even later met grote glimlach van de glijbaan zoeven. Aafje wil ook graag in het water poedelen, maar vindt de glijbaan te lawaaierig. Zodoende staan we even later met de benen in het water van wat wij denken dat het zwembad is. Dit blijkt echter voor bootjes te zijn… Het blijkt hier allemaal anders te zijn dan we denken, maar dat hindert niet. De jongens genieten met volle teugen van de glijbaan en zijn na het half uur ook weer klaar om verder te gaan.

Op het strand wordt lekker gegraven. Het fantasiespel van de ‘modderfabriek’ waar ook chocolademelk met slagroom wordt verkocht wordt weer opgepakt. Meeste producten zijn gratis, maar als je wilt mag je bij Aafje met schelpen betalen, die dan in de gemaakte kassa gaan.

Rond het middaguur wordt Pepijn door Rinie en Leo via de labtop op het strand toegezongen! Van midden in de nacht in winters Bennekom, naar midden op de dag op het strand aan de andere kant van de wereld, waar de kinderen in de zwembroek aan het graven zijn. De techniek staat voor niets, maar wij blijven het bijzonder vinden.

Wanneer de magen beginnen te rommelen pakken we het boeltje op en lopen we naar het Beach Cafe voor koffie met verjaardagstaart. Pepijn zoekt vijf lekkere taartjes uit, we zetten op elk stuk twee kaarsjes en zingen Pepijn nog een keer toe. Hij glundert, en wij dus ook. Nadat de kinderen nog even in de speeltuin hebben gespeeld lopen we terug naar de camping.

Op de camping teruggekomen maken Pepijn en Fons pannenkoekenbeslag. Aafje, Floris en ik leven ons uit met midgetgolfen. Na de borrel begint het te regenen, waardoor we in de camper de pannenkoeken opeten. Eigenlijk wel zo gezellig, zeker met alle slingers en ballonnen die er hangen. Wanneer Floris en Aafje ’s avonds op bed liggen, zit Pepijn nog gezellig bij ons. Hij koestert het uurtje dat hij ’s avonds alleen met ons is. We doen samen nog een puzzel uit zijn nieuwe puzzelboek en dan kruipen we allemaal onder de dekens. Wat een top dag!

Zaterdag 12 december – Zalm vissen in Takaka
Vandaag gaan we richting het Abel Tasman NP. Vlak voor we vertrekken, gaan we nog even langs de receptie om te kijken of er nog een verjaardagskaart is aangekomen. We weten dat er nog een onderweg is. Hoewel deze kaart er nog niet is, worden we verrast door een andere kaart die wel is aangekomen. Yes! Voor de nog missende kaart van opa en oma laten we een geschreven enveloppe achter met het verzoek de kaart door te sturen naar een camping waar we over ruim 2 weken zijn.

Op weg naar het Abel Tasman NP maken we een omweg naar een zalmvijver in Takaka. Het is regenachtig, de bewolking hangt laag, waardoor we weinig tot niets van de omgeving zien. Een deel van de rit rijden we zelfs in dichte mist. Om in Takaka te komen moeten we namelijk een bergpas over. Af en toe rijden we maar 15km/u omdat anders de haarspeldbochten e.d. niet goed te zien zijn. De visvijver maakt onderdeel uit van een zalmkwekerij, waardoor de populatie zwemmers wat hoger ligt dan in een gemiddeld natuurlijk water. Tevens kun je je vangst hier gelijk laten bereiden en oppeuzelen. Dat lijkt ons wel wat! Ondanks al het enthousiasme waarmee we tot nu toe gehengeld hebben, hebben we nog geen visje aan de haak geslagen. Bewapend met drie hengels zoeken we een mooi plekje uit aan de rand van de vijver.

Inmiddels miezert het niet meer, maar komt de regen in grote hoeveelheden naar beneden. Ervaren vissers als we zijn, brengt ons dit vooral hoop dat we dit keer wat gaan vangen. En ja hoor! We staan nog geen kwartier te vissen wanneer de eerste zalm zich heeft vastgebeten aan de haak. Binnen! Pepijn haalt hem trots binnen. Daarna de eer aan Fons om hem vlak achter de kop een gat in het lijf te slaan. Geen leuk taakje, helemaal als het dier na drie keer nog steeds blijft spartelen. En dan heeft Floris ook beet! Weer een joekel. Wanneer ook die niet snel uit zijn lijden verlost kan worden, gaan Aaf en ik met de vissen naar iemand van het bedrijf, die er voor zorgt dat het klaar is. Alphons staat inmiddels ook met enthousiasme te vissen. Wanneer Aaf en ik terug lopen, zie we dat Pepijn weer een vis aan de haak heeft geslagen. Aangezien we ze niet terug in de vijver mogen gooien, besluiten we het vissen voor gezien te houden. Drie zalmen (samen ca. 2kg) zijn een grotere vangst dan we hadden gedacht te krijgen.

We lopen naar de keuken, waar we er voor kiezen om een vis te laten roken, eentje te eten als sashimi (rauw dus) en eentje te laten fileren om mee te nemen. De jongens blijven kijken terwijl de vissen worden klaargemaakt en maken een praatje met de kok. Het bedrijf blijkt een aantal jaar geleden overgenomen te zijn door Nederlanders. Afgezien van een Australisch meisje in de bediening, werken er alleen Nederlanders. Naar wat het lijkt een familie. We genieten van de sashimi (nooit zo vers gegeten!) en de gerookte vis. De andere vis nemen we mee.

Daarna rijden we verder (eigenlijk voornamelijk terug) naar Kaiteriteri. Gelukkig is het inmiddels gestopt met regenen en is de bewolking deels opgetrokken. We zien nu veel meer van de omgeving. Gelukkig maar, wat het is zeker de moeite waard. Onderweg passeren we weer diverse one-way bridges, een fenomeen dat we hier veel tegenkomen. Het werkt verbazingwekkend goed, ook zonder stoplicht oid ervoor. De one-way bruggen zijn zo normaal dat we zelfs af en toe een ‘normale’ brug zien waar een bordje bij staat ‘two-way bridge’, hetgeen voor ons nogal wiedes is, zeker als je gewoon voor je kijkt en de weg en de belijning ziet…

Kaiteriteri is een klein plaatsje met een camping vlakbij het water. Camping is prima voor een of twee nachten, ok sanitair en speeltuin, maar mist charme of gezelligheid. Aangezien we voor morgen al plannen hebben om er op uit te trekken, is dat verder geen punt. We eten spaghetti met room en het laatste beetje truffelzout dat we in Melbourne hadden gekocht (wel door de douane gekomen!), en broccoli. Heerlijk maaltje. Leuke dag.