Woensdag 25 november – Vlindertuin, Gold mining en naar Rotorua
Hij was gisteren al gespot, maar nog gesloten; de vlindertuin. De kinderen willen er heel graag heen en staan vlak voor het open gaat al voor de deur. We dachten dat het bij de camping hoorde en hadden toegezegd te zullen gaan kijken. Wanneer Alphons er met de kinderen gaat kijken, blijk het echter een aparte onderneming te zijn die een flinke toegangsprijs vraagt. Is dat even jammer. Er blijken echter wel heel mooie vlinders te vliegen en de kinderen komen naderhand blij naar buiten. Ondertussen heb ik al het beddengoed gewassen, zodat we vanavond weer een ‘vers bedje’ hebben.

Rond half elf rijden we naar de Gold Mining Experience, een paar kilometer verderop. Het stadje Thames is een van de plaatsen waar vanaf de tweede helft van de 19^e eeuw veel goud is gevonden. Een groep vrijwilligers heeft een museum opgericht waar veel over de goudtijd te zien is. Ze hebben van oude materialen zelfs weer een oude stamper herbouwd. De vrijwilliger die er vandaag is, is erg vriendelijk en leidt ons rond door een tunnel die open is voor publiek. Het begin van deze tunnel is destijds gegraven (met alleen handmaterieel) door Britse goudzoekers (uit Cornwall). Ze hadden er maanden aan gegraven, totdat ze geen geld meer hadden om eten te kopen. Op dat moment hebben ze de tunnel verkocht. Nog geen twee weken nadat de nieuwe eigenaar aan het graven was, stuitte die op een enorme goudader. Oef….!

Na de tunnel proberen we buiten nog even ons geluk; in een bak met water ligt zand met steentjes en flinters goud. Het is een werkje waar veel geduld voor nodig is. Floris blijkt de gelukkige hand te hebben, hij weet diverse keren kleine flinters te vinden. De rest van ons denkt ook goud te vinden, maar dat blijkt nepgoud te zijn. Dit kun je zien doordat het van kleur verandert wanneer je het draait. Helemaal begrijpen doen we het niet, want een gouden ring is vanaf de zijkant gezien ook meer zwartig, maar goed, het blijkt zo te zijn.

Wanneer we de man bedankt hebben voor de rondleiding, eten we in de camper een boterham en rijden we naar Rotorua. Daar aangekomen valt gelijk iets op; de enorm sterke zwavellucht. In de lucht zien we ook een typische wolk, het lijkt wel een tornado (althans zo stellen wij ons dat voor). Hoewel het er op de foto uitziet alsof het beweegt, was dat op het moment zelf niet het geval (niet zichtbaar).

Alphons en mij doet het denken aan de lucht van de Gist-Brocades die over de stad Delft waaide, wanneer de wind uit de verkeerde richting kwam. Floris heeft er als enige van ons een positieve associatie bij; “Hmm lekker, kipkluifjes!”. De term kipkluifjes wordt gedurende onze dagen hier geregeld gebruikt en zorgt er voor dat we de stank kunnen weglachen.

De camping waar we komende twee nachten staan, is prima. Aangezien het nog een rustige tijd is, hebben we alle ruimte en kunnen de kinderen lekker voetballen en spelen met de autoband die aan een touw aan een boom hangt. Er is een grote, mooi verzorgde campkitchen wat voor ons prettig is ivm het afwassen. Buiten staan picknicktafels waar we er een van confisqueren. Het buitentafeltje dat bij de camper hoort is aan de kleine kant, dus wanneer we wat royaler kunnen zitten, maken we zeker gebruik van die gelegenheid.

’s Avonds gaan we met zijn vijven lekker in het warme bad op de camping; er is hier een warmwaterbron. Heerlijk, we badderen in een bad van ca. 42graden en komen er niet veel later heel rozig weer uit. Nog even onder de douche, dan kruipen de kinderen lekker in bed en vallen in een mum van tijd in slaap. Fons en ik kijken nog even naar het plan voor de komende dagen voordat ook onze ogen dichtvallen.

Donderdag 26 november – Whakarewarewa Thermal Village
Vandaag bezoeken we Whakarewarewa Thermal Village. We worden met door een vriendelijke Māori met ‘Kia Ora’ welkom geheten. Kia Ora heeft meerdere betekenissen. Naast ‘welkom’, kun je het ook gebruiken als ‘dank je wel’ en ‘goede gezondheid’. De gids gaat uitgebreid in op de taal van de Māori. Het leuke is dat ze de klinkers precies zo uitspreken als wij in het Nederlands doen. Hun alfabet heeft echter minder medeklinkers en daarbij zijn er ook combinaties van letters die weer anders worden uitgesproken. Zoals ‘wh’ wat je uitspreekt als ‘f’. Net wanneer we denken de naam van het dorp met gemak uit te kunnen spreken, vertelt hij dat de officiële naam anders is en daarbij iets langer; Tewhakarewarewatangaoteopetauaawahiao. Overigens is dit nog niet de langste geografische naam in Nieuw Zeeland. Die is toebedeeld aan een heuvel van 305m hoog, ook op het Noordereiland: Taumata­whakatangihanga­koauau­o­tamatea­turi­pukakapiki­maunga­horo­nuku­pokai­whenua­kitanatahu. De naam betekent “De berg waar Tamatea, de man met de grote knieën, de bergbeklimmer, de land-verslinder die over de wereld reist, speelde met zijn neusfluit voor zijn geliefde”.

Na op de taal in te zijn gegaan, vertelt hij over de gidsen die afgelopen honderd jaar mensen door het dorp hebben rondgeleid. Op dit moment zijn ze het enige Māori dorp in Nieuw Zeeland dat gebruik maakt van de natuurlijke warmte bron. Van de 1500 geisers die in het gebied van Mount White tot Tongariro liggen, bevinden zich er ca. 35 geisers in het dorp. Het dorp ligt op de breuklijn die deel uitmaakt van de ‘Pacific Ring of Fire’; een ring van breuklijnen die rijkt tot het Noordelijk Halfrond en nog vrij actief is. Toen de Etna 15jaar geleden uitbrak was er hier dan ook extra activiteit waarneembaar.

Afgezien van de hot pools die voor algemeen gebruik zijn, wordt er ook voor het koken gebruik gemaakt van de warmte van de geisers. Op diverse kleinere geisers zijn ratten gebouwd waar zakken (of pannen met gaatjes) met groenten of vlees in worden gedaan. Ook worden er zakken in de hofpools gelegd. Wanneer een bevroren kip (zo werd ons uitgelegd) er ’s middags in gaat, is hij na een paar uur heerlijk mals.

We lopen langs modderpoelen, hotpools en kijken uit over een van de grotere geisers en een begraafplaats. De graven zijn hier boven de aarde, aangezien graven in de grond gevaren met zich mee brengt. Naast de begraafplaats staat een huis dat die drie geisers op het perceel heeft liggen, waarvan er een onder het huis ligt. Zodra dat duidelijk werd, hebben de mensen het huis moeten verlaten.

Na een wandeling van een klein uurtje is het tijd voor de Cultural Performance. Een groep Maori treden op met zang en dans. Ook hier valt het weer op dat tatoeages onderdeel zijn van de cultuur. Hoewel er weinig versieringen op het gezicht te zien zijn, heeft ieder wel ergens iets van een tatoe staan. De groep laat een  Haka zien; een oorlogsdans die meerdere functies had. Enerzijds was het om de strijders mentaal en fysiek voor te bereiden, anderzijds wilden ze de tegenstander afschrikken en imponeren. De Haka wordt nu nog gebruikt door de Rugby ploeg van Nieuw Zeeland. De dans functioneert inmiddels ook als Erendans en kan gedanst worden wanneer iemand is overleden.

Na de Haka wordt gedanst waarbij de dames Poj hanteren; dit zijn touwen met balletjes eraan die ritme aangeven. Oorspronkelijk werden ze door jongens gebruikt om sterke en soepele polsen te krijgen, wat belangrijk was voor het vechten. Meisjes en vrouwen gebruiken het als toevoeging bij het dansen. Wanneer de voorstelling is afgelopen, gaan Floris en Pepijn met twee mensen op de foto en doen de stoere Haka pose (tong zo ver mogelijk naar buiten).

Voor vandaag staat er ook weer een actiepuntje voor Pepijn op het programma. In zijn vriendenboekje heeft hij van David de opdracht gekregen om Hangi te eten. Als er een geschikte plaats is om dat te eten, dan is het hier wel. En dus gaan we na de Cultural Performance naar het restaurant. Het vlees (kip en draadjesvlees) smaakt heerlijk mals. De (zoete)aardappel ea groenten vinden we ook wel lekker, net als het brood. Er komt zelfs een toetje van een cake die volgens ons ook in de stoom’oven’ is gegaard, met custard, vruchtjes en slagroom. Dank je wel David voor deze leuke opdracht!

Met gevulde maag gaan we vervolgens naar het educatief centrum. Hier lezen we over de uitbarsting van Mount Tarawera die eind 19e eeuw nog uitbarstte. Deze ligt aan de oostkant van Lake Rotorua. Overlevenden uit de dorpen die tegen de vulkaan waren gebouwd, werden na de uitbarsting verdeeld over het land. Een van de stammen kwam in dit dorp wonen en nam hun pastoor mee en de kerkbel, het enige dat teruggevonden was van de Katholieke kerk uit het met lava overspoelde dorp. In het begin ging dat goed, totdat de Anglicaanse dominee, die tot dan toe de hele stam tot zijn gemeente kon rekenen, vragen erover kreeg. “Kan dat wel, twee verschillende kerken in één dorp? En, mag ieder zelf weten naar welke kerk hij gaat?” Het antwoord dat hij daarop gaf was: “Alle mensen die aan de linkerkant van het dorp wonen, gaan naar de Katholieke kerk, de mensen van de rechterkant gaan naar de Anglicaanse Kerk.” Opgelost! De gids vertelde dat hij als jongen naar de ene kerk ging terwijl een deel van zijn familie, die aan de andere kant woonden, naar de Katholieke kerk ging.

Tenslotte doen we nog de ‘Nature walk’ waarbij we door heuvellandschap achter het dorp lopen, de modderpoelen en overige bronnen bekijken. Terug bij het ontmoetinghuis zien we weer houtgravures. Deze hebben als grappig detail iets wat de Engelse invloed zichtbaar maakt; de bolhoed!

Na het bezoek aan het dorp rijden we Rotorua zelf in en parkeren bij het Rotorua museum dat gevestigd is in het oude treinstation. Het is een mooi gebouw met grasvelden ervoor waar authentieke (Britse) balspelen op worden gedaan zoals croquet. De kinderen kijken toe hoe een groep geestelijk gehandicapten onder begeleiding het spelletje speelt. Floris gaat er helemaal in op.

Daarnaast is er ook nog een warme bron. Je krijgt even het gevoel rond te lopen in het kuuroord dat Rotorua begin 20^e eeuw voornamelijk was. Eigenlijk was het ons plan om ook het museum zelf vandaag te bekijken, maar aangezien de dag al behoorlijk ver gevorderd is en we met veel plezier veel tijd hebben doorgebracht in Whakarewarewa, zien we daar vanaf en rijden terug naar de camping.

Op de camping wordt er weer schoolwerk gedaan en lekker gegeten. Vlak voordat het bedtijd is, gaat Fons nog met de kinderen naar de heetwater baden op de camping en ontdekken ze ook het koude bad.

Vrijdag 27 november – Wai-o-Tapu Thermal Wonderland en naar Taupo
We staan op tijd op want vandaag gaan we naar één van de bekendste attracties van deze omgeving: Wai-o-Tapu Thermal Wonderland, een groot park vol met bronnen, (ingezakte) kraters, meren en een beroemde geyser: Lady Knox, die iedere dag om 10:15u spuit. Omdat iedereen dit laatste wil zien, wordt het met name vlak voor die tijd erg druk en dus besluiten wij om ervoor te zorgen dat we al rond 8:45u in het park zijn. Wat we echter niet gelezen hadden was dat je voor Lady Knox toch weer even in de auto moet en naar een andere plek moet rijden…

Nou ja, dan toch eerst maar even het park in. We krijgen een wandelgids mee en eentje met een Nederlandse vertaling waarin alle plekken, geysers, meertjes, kraters en dergelijke in beschreven staan. We zijn meteen diep onder de indruk; wat een kleuren (en geuren!), aparte rotsformaties, kraters, dampende en borrelende poelen, etc. De fotocamera draait overuren. We krijgen vooral geen genoeg van de gele zwavelkleuren en –kristalstructuren. De verschillende kleuren is het gevolg van de aanwezigheid van allerlei mineralen (-elementen) in de stenen. De belangrijkste zijn Zwavel (geel/roze), Silicum (wit), Mangaanoxide (paars), Arsenicum (groen), IJzeroxide (roestbruin), Antimonium (oranje) en koolstof (zwart). We wandelen langs ingezakte kraters, die vanwege de kleuren ook leuke namen hebben gekregen zoals ‘het huis van de duivel’, ‘regenboogkrater’, ‘inktpot van de duivel’, ‘schilderspalet’. We maken eerst de eerste wandeling –eigenlijk de eerste van 3 ‘loops’ die je ook achter elkaar kunt lopen- af en lopen dan terug naar de auto om naar Lady Knox te gaan kijken.

Om 9:45u de auto pakken om de 5 minuten te rijden was inderdaad een goede tip van de mevrouw bij de kassa; hele stromen auto’s rijden naar de parkeerplaats om Lady Knox te bekijken. Eenmaal daar is het een kleine wandeling naar een soort theater rondom Lady Knox. Vol verwachting kijken we op ons klokje en wachten we op 10:15u. Om 10:10u komt een gids met een microfoon die begint te vertellen over de historie van Lady Knox en andere wetenswaardigheden. Zo is deze geyser ontdekt door gevangenen die in dit gebied te werk waren gesteld en op een goede dag in deze warmwater bron hun kleren gingen wassen. Op het moment dat ze dat deden, begon de geyser opeens te spuiten. Al snel legde ze de connectie met het gebruik van zeep. Iedere keer als ze zeep in het water deden, begon enige tijd erna de geyser te spuiten.

En dus gooit de gids op een goed moment ook een brok zeep in de geyser waarna het ongeveer 5 minuten duurt voordat de geyser echt gaat spuiten. Beetje nep dus? Nou, ja en nee. Zonder zeep, zou Lady Knox ook spuiten alleen dan iedere 24-36 uur, dus niet steeds op hetzelfde tijdstip. Omwille van het toerisme wordt dit nu wel gedaan. Toch blijft het wel indrukwekkend om te zien. Lady Knox heeft ‘onder de moterkap’ twee kamers, een van ruim 200 graden en een van rond de 90 graden. De zeep zorgt ervoor dat de oppervlaktespanning vermindert en dus het hete gas uit de onderste kamer makkelijker in de bovenste kamer kan komen en dat leidt uiteindelijk tot de uitbarsting.

We lopen en rijden op het gemak terug naar het park en besluiten eerst even een kop koffie te drinken voordat we onze wandeling in het park vervolgen. Ondanks de drukte bij Lady Knox valt het hier nu mee. We wandelen nu eerst langs het Duivelsbad, een helgroen meer, vervolgens langs een zwavelgrot en een krater die ‘birds nest’ wordt genoemd. In de wand van de krater zijn veel vogelnesten te zien. De vogels die hier nestelen, leggen hun eieren in het nest en laten vervolgens de bron en haar hete dampen de rest doen. Er wordt dus niet gebroed; hebben ze mooi tijd voor andere dingen, zullen we maar zeggen ;-)).

Vervolgens komen we uit bij de champagne pool. Dit is een grote bron met een diameter van ongeveer 65m en een diepte van 62m. Het water heeft een temperatuur van 74°C, dus er stijgen continu allerlei dampen op. De reden voor de naam Champagne pool komt van de belletjes die continu naar boven komen. Dit is koolstofdioxide die naar boven komt, omdat het water wat zuur is en met het kalk van de stenen reageert, waarbij o.a. CO2 vrijkomt.

We vinden het allemaal zo leuk en indrukwekkend dat we alle wandelingen en bezoekpunten die mogelijk zijn in het park aflopen. Onderweg zien we ook boomstammen en takken begroeid met een oranje gekleurde alg; het is de Trentepohlia, die overigens geclassificeerd is als een groene alg. Ook voert de route ons langs het gebied waar de Maori’s een nederzetting hadden; dit was namelijk voor hen heilig gebied. Van de nederzetting is niets meer te zien, behalve dat er her en der rododendrons groeien, die normaliter niet hier in het woud te vinden zijn en die kennelijk veel door Maori’s als sierplant in hun nederzettingen werden (worden?) gebruikt.

Het uiterste puntje van het park heeft een prachtig uitzicht over Lake Ngakoro, die bij een eruptie 700 jaar geleden is ontstaan. Op terugweg lopen we nog langs de terrassen die grenzen aan de champagne pool. Water uit de champagne pool, rijk aan onder andere silicum, stroomt hier de heuvel af richting het meer en laat een witgekleurd terras achter door het water dat ondertussen verdampt. We zien tot onze grote verbazing ook een aantal vogels door het water lopen. Vuurvaste pootjes?

In de camper eten we een boterham en vervolgens rijden we een kleine 45minuten naar het zuiden naar Taupo. Onderweg stoppen we af en toe om van de mooie uitzichten te genieten. Bij Taupo bekijken we eerst de gratis camping langs de rivier en vlakbij de Haku falls, waar we ook nog naar toe willen. Het is er behoorlijk druk en we vinden ook niet echt een goed (vlak) plekje om te staan. Bovendien stroomt de rivier wel erg hard op dit stuk, dus ook niet echt handig. Dus rijden we Taupo in. Het is druk in Taupo en we zien aanplakbiljetten voor een wielerkoers die morgen gehouden wordt in Taupo. We doen nog snel even wat boodschappen en checken dan in op een leuke camping niet al te ver van het centrum.

We kiezen een mooi, ruim plekje naast de speeltuin en trampoline; de kinderen rennen er meteen op af. De camping staat aardig vol met wielrenners en ook naast ons komt een groep staan. We ontdekken dat er morgen inderdaad een groot wielerevenement op stapel staat waar wel 10.000 mensen aan meedoen. We eten buiten een lekker stukje vlees met groenten, net voordat het begint te druppelen en we naar binnen gaan. Een bijzondere dag weer!