Zaterdag 26 december – 2^e Kerstdag, rit naar de Catlins
Vandaag trekken we weer verder naar het zuiden. Het is een schitterend, onbewolkte dag (wat boffen we toch met het weer!!). Het eerste stuk zien we nog veel heuvels en bergen met besneeuwde toppen. Eenmaal halverwege wanen we ons bijna in Nederland; vlak, vlak en zo plat als een dubbeltje. En ook hier zien we weer veel schapen en runderen grazen op de grote grasvlakten. Een eerste echte stop maken we bij de Clifden Suspension Bridge, een knap staaltje ingenieurskunst uit 1898. De houten brug is tot in de jaren ’70 van de vorige eeuw in gebruik geweest, terwijl het ooit alleen gebouwd is met de gedachte dat er paard met wagen overheen moest en dan ook nog eens in 1 richting. Leuk om te zien en leuk om een stuk overeenkomst te zien met de Hampden suspension bridge die we in Kangaroo Valley, Australië hebben gezien en waar we zelfs toen overheen gereden zijn. De ontwerpen lijken behoorlijk op elkaar, al is deze brug wel een stuk langer.

Na een uurtje stoppen we bij de Last Light Lodge in Tuatapere voor iets lekkers. We hebben namelijk wat te vieren; deze 20 dagen tussen Pepijns verjaardag en die van mij zijn we met zijn vijven precies 100 jaar! We hadden bedacht om dat te vieren met een-kopje-koffie-met-iets-lekkers. Dat past ons altijd wel goed. En dus zoeken we iets lekkers uit en gaan zitten op het gezellige terras buiten. Even later zitten we allemaal te smullen. Ze maken hier ook heel lekkere smoothies (zonder zuivel of siroop, dus helemaal puur fruit). Floris en Aafje spelen nog even snoeker terwijl de rest gezellig zit te kletsen. Eigenlijk wilden we in Riverton stoppen bij Mrs Clark café waar naar het schijnt de lekkerste koffie van NZ wordt geschonken maar we hadden vooraf al gezien dat die op Boxing day gesloten is.

Na een uurtje stappen we de auto weer in en vervolgen we de Southern Scenic route. We maken verschillende stops bij mooie uitzichten en oa ook bij Gemstone Beach, waar we even uitgebreid uitstappen om over het strand te wandelen en te kijken of we mooie stenen kunnen vinden. We zien veel verschillende gekleurde stenen, maar echte gemstones vinden we niet. Wel is mooi de kusterosie te zien en de gelaagdheid van de aarde direct aan zee met zandsteen, grote keien, etc. De zee heeft hier vroeger wel eens hoger gelegen!

Eenmaal in Invergarcill, stoppen we om te tanken. We tanken diesel voor NZD 1,05 per liter. Hier gaat nog NZD 0,08 per liter korting vanaf, en zo betalen we uiteindelijk voor EUR 0,60 per liter! Een stukje verderop staan we even stil bij de oude watertoren van Invergarcill en maken we een boterham. Daarna vervolgen we de Southern Scenic route weer.

We rijden langs enorm uitgestrekte landerijen waar menig Nederlandse boer met gepaste jaloezie naar zou kijken. En dan het aantal schapen…. honderden per veld. We hebben nog nooit zoveel schapen op een dag gezien. We herkennen ze inmiddels als Merino schapen; de vol ziet er vanaf een afstandje al anders uit. Rond 15.30u checken we in op onze camping in Curio Bay. Deze ligt erg fraai aan de baai met uitzicht naar zowel de baai als de zee en de woeste golven die op de rotsen inbeuken. De camping heeft vrij eenvoudige faciliteiten, maar mooie door flax afgeschermde plekjes.

Na het eten maken we een korte wandeling naar de versteende boomstronken (fossilized forest); een bos van 180 miljoen jaar oud is hier ooit eens door lava en zee overspoeld geweest, versteend en vervolgens weer gedeeltelijk uitgesleten en aan het oppervlak gekomen. Een apart gezicht. Deze plek is ook bekend als een broedplek voor de zeer zeldzame yellow-eyed pinguïn. En ja hoor, op het moment dat we aankomen staat er al eentje zich net op te warmen na een dag vissen op zee. Even later komt er verderop nog eentje uit de zee. Eigenlijk zouden we moeten blijven zitten tot een uur of 10 wanneer het donker wordt om er nog meer te zien, maar het is al een lange dag en we besluiten op tijd weer terug te gaan naar de camper en lekker te gaan slapen.

Zondag 27 december – boarden in de zee en een rit naar het ziekenhuis
De dag begint mooi met heerlijk weer. We slapen lekker uit en stappen rond een uur of acht uit bed. Alphons loopt langs het huisje van de surfschool om Pepijn op te geven voor een les. Floris maakt zich zorgen om ze zeeleeuwen die hier in de zee zijn. Hij wil eerst weten of het wel veilig is.

We eten in ons tuintje; aan drie kanten van de camper staat flax, de hoge bloemen die je overal in het zuiden van het zuidereiland tegen komt. We genieten nog even van het lekkere sourdoug bread dat we gisteren vers hadden gekocht.

Na het eten gaan de kinderen huiswerk doen. Aafje wil ook wat doen en is spelenderwijs met de letters bezig. Ze versiert de h als huisje, de r met een regenboog, z als zon etc. Ze vindt het heel leuk om met de letters bezig te zijn (en net als haar broers huiswerk te doen). Inmiddels kent ze al 20 letters. Hoewel ze graag wil lezen, heb ik het idee dat haar koppie daar nog niet helemaal klaar voor is. Het oplezen van letters gaat prima, maar om ze dan sneller achter elkaar te zetten tot je het woord erin hoort, is nog een hele stap. Grappig om te zien.

Wanneer de kinderen aan het werk zijn, maakt Fons een ommetje en geeft zichzelf op voor een surfles. Na het koffiedrinken gaan we met zijn alle naar het strand voor een korte wandeling. We zien weer fascinerende structuren in de stenen. Soms lijkt het wel een versteende spons of spinnenweb. Er liggen ook wat stenen die erg lijken op de restanten van het versteende bos die we gisteren op het andere strand hebben gezien en een soort pancake rocks (foto Aafje). In de rotswand zie je weer heel mooi allerlei verschillende lagen. Gaaf hoor, reizend door dit mooie land ontkom je er bijna niet aan om interesse in geologie te krijgen.

En dan is het tijd om een boterham te eten en de zwembroeken aan te trekken. Bij de surfschool gekomen, vertelt de surfinstructeur dat Pepijn nog te jong is om mee te gaan; het is nog te zwaar om met board en al steeds de zee in te lopen. Voor de zeeleeuwen hoeven we niet bang te zijn, zegt hij. Hij doet er vrij luchtig over. Hij is er vandaag nog geen tegen gekomen, en mocht dat wel gebeuren, dan ga je het water uit. Niet helemaal geruststellend, maar voldoende om toch het water in te gaan waar andere mensen ook zijn.

We huren surfpakken en korte boards voor de jongens en spullen voor Fons. Daarna lopen we een stuk het strand op, waar de golven wat hoger zijn en Fons les zal krijgen met vier anderen. De jongens gaan in de buurt het water in. Aafje gaat met het zand spelen en ik houd de jongens in de gaten, maak foto’s en speel met haar mee.

Nadat Fons zijn instructie heeft gekregen, gaat ook zijn groepje het water in. Het blijkt nog best pittig te zijn. De jongens vermaken zich goed en het is leuk om te zien dat ze zich gaanderweg wat verder in het water durven te begeven. Heerlijk om te zien dat ze het rustig aan doen, hun gevoel volgen en pas bij verder gaan wanneer ze voldoende vertrouwd zijn met het water en de plank. Top !

Op het strand staan ook diverse auto’s. De eigenaren zitten er naast op stoeltjes of liggen op een badlaken te zonnebaden. Hoewel er ruimte in overvloed is, vinden wij het er niet heel gezellig uit zien (maar goed, ik ben dan ook geen auto fan).

Na ca. 45min. komt Fons uit het water. Hij heeft zijn plank tegen zijn lip gekregen, nadat hij voor zijn plank in het water was gevallen en de plank met de volgende golf naar voren was geschoten. Hij heeft een enorm diepe jaap in zijn lip. Geen twijfel over mogelijk; dat moet gehecht worden. We gaan gelijk met zijn allen terug naar de camping waar de eigenaar de dokter belt. Helaas, die is er niet en we moeten helemaal naar de eerste hulp in Invercargill. Een uur rijden. Hmm… We plakken vier hechtstrips over zijn lip, kleden ons snel om, maken de camper rijklaar en gaan op pad. Een uur later (om 16.30u) arriveren we bij de EHBO en begint het wachten. De kinderen gedragen zich super. Ze spelen wat, vermaken zich op een schermpje en eten wat fruit. Wanneer Fons naar binnen wordt geroepen is het 18.45uur. De kinderen vinden het geen probleem als ik met Fons mee ga en dus blijven ze met zijn drieën in de wachtkamer.

Hoewel de wond ‘netjes’ is, gaat het hechten niet heel soepel. De eerste verdoving werkt niet voldoende en dus moet er nog een verdoving bij. Daarna is het zo’n gepriegel met het super kleine naaldje en de pincet dat het wel even duurt voor de hechting er goed in zit. Wanneer de hechtingen (4 stuks uiteindelijk) bijna klaar zijn, ga ik terug naar de kinderen. Ik neem ze mee naar de camper en ga daar snel pasta putanesca koken. We rammelen allemaal van de honger. Nog geen kwartier later komt Fons de camper binnen. Hij is blij dat het er op zit. Over vijf dagen moeten de hechtingen eruit gehaald worden. We eten de pasta op en rijden weer terug naar de camping, waar we rond 21.30u aankomen. Blij dat het erop zit en dat we het weer als een team hebben kunnen oppakken. Terug op de camping gaan we allemaal slapen. Morgen weer een dag met een leuk begin én leuk einde.

Maandag 28 december – Cathedral Cave & McLean Falls
Wanneer we de gordijnen open schuiven zien we dat het weer een heerlijk zonnige dag gaat worden. We staan op tijd op en ontbijten buiten in ons ‘tuintje’ achter de camping tussen het flax; lekker beschut en met privacy. Tegen half tien verlaten we de camping om naar de Cathedral Caves te rijden. Dit zijn twee grotten die bij eb te bereiken zijn via het strand. Alphons heeft gisteren uitgezocht dat het rond 11.30u eb is, dus proberen we ruim voor die tijd aan de wandeling te beginnen.

Eerst lopen we door een stukje regenwoud. We hebben inmiddels al zoveel wandelingen door regenwoud gemaakt, dat de kinderen niet meer op of omkijken als ze de palmbomen, varens en dikke plakken mos tegen de bomen of rotsen zien.

Na een kwartiertje komen we op het strand, waar we zien dat we niet de enige zijn die de grot bezoeken. Hoewel het eb aan het worden is, komen er af en toe golven die toch nog een stuk verder het strand op komen, dan die ervoor. Met opgerolde korte broek lopen we op blote voeten over het strand, af en toe moeten we even wachten tot de golven zich terugtrekken, voor we weer een sprintje kunnen trekken naar de volgende rotsten. Aafje vindt het heel spannend en wordt gedragen. De rest heeft er wel lol in.

De Cathedral Caves komen aan hun naam door de hoogte van de grotten. We schatten dat het plafond op de meeste stukken ca. 8m boven de grond was en op enkele stukken waren er brokken naar beneden gevallen waardoor het ter plaatste nog hoger was. Het bijzondere aan deze grotten is de manier waarop ze gevormd zijn. De meeste grotten vormen zich als gevolg van een chemische reactie, waarbij kalk oplost in het zoute zeewater. Deze grotten daarentegen zijn puur gevormd door het mechanische geweld van de golven en stenen die er tegenaan beuken.

Op de wanden zien we tot onze verrassing heel veel mooie kleuren. Diep rood, oranje, geel, licht en donker groen, grijs, bruin etc. Ook zien we heel veel kleine (ca 5mm lang) mosseltjes, net als bij Squeaky Beach in Wilsons Promontory. Op sommige stukken kun je goed de verschillende aardlagen zien. Heel gaaf allemaal.

We lopen door de eerste grot en komen aan het eind bij het deel waar de andere grot ook op uitkomt. Wanneer we vervolgens door de tweede grot naar buiten lopen, lijken de wanden zwart. De ogen krijgen zoveel licht van buiten dat we geen kleur meer onderscheiden. Pepijn en ik draaien ons hier om en lopen vervolgens achteruit de grot uit. En ja, de ogen wennen weer aan het weinige licht en op de wanden die eerst zwart leken zien we nu kleur, kleur en nog een heleboel kleur!

Nadat we tussen de golven door terug zijn gelopen naar het strand, rijden we naar de parkeerplaats vlakbij de McLean Falls. Een korte wandeling van ca. 20min leidt ons naar de watervallen die we allemaal de mooiste van Nieuw Zeeland vinden; mooie val, breed, niet te hoog, en vooral veel water.

We lopen terug door wederom een regenwoud en rijden richting de camping. Aangezien we op onze camping in Curio Bay het afvalwater niet kunnen dumpen, genieten we inmiddels weer van de speciale ‘odeur de camper’. Wanneer we langs een kiwi camping rijden, besluiten we een poging te wagen om het vuile water inclusief geur daar te dumpen. De camping blijkt ook een gezellig restaurantje te hebben, waar ze verder wat artikelen verkopen. We kopen er een warm brood en vragen of we het afvalwater kunnen dumpen en vers water kunnen bijvullen, wat tegen een vergoeding blijkt te kunnen. Super! Een kwartiertje later rijden we weer opgeruimd verder, terug naar onze eigen camping.

Op de camping aangekomen lopen we direct naar de receptie cq het winkeltje toe voor een schepijsje. Fons had de kinderen een ijsje beloofd, nav hun teamspirit gedrag de dag ervoor toen het middagje surfen met pannenkoeken in het verschiet, omsloeg in twee keer een uur rijden en drie uur in het ziekenhuis wachten. Even later zitten we op het grasveld boven het strand te genieten van ons ijsje. Als klap op de vuurpijl zien we opeens de Hector dolfijnen langs zwemmen! Wat leuk, eerst is het er eentje, maar al snel zien we er meer. Na een tijdjes springen er een stel uit het water. Het lijkt wel een schoolklas die uit is. Leuk hoor. Het zien van deze dolfijnen is heel bijzonder; voor zover bekend zijn er van deze soort maar 3.000 a 4.000 van op de hele wereld. Ze zijn wat kleiner dan gewone dolfijnen, wat kleurrijker en de vin is meer afgerond.

Wanneer de dolfijnen weg zijn gaan we naar de camper. De jongens doen wat huiswerk, waarbij Floris de laatste opdracht doet van het taalboek (voor zover we het mee hebben). Pepijn rond zijn aardrijkskunde af met een toets en wanneer daarna ook zijn topo is overhoord heeft ook hij alle vakken afgerond (muv rekenen en taal).

Wanneer onze pannenkoekenbakker de eerste koeken bakt, lenen we een koekenpan bij de buren. Met slechts één pan duurt het wel erg lang om de hele stapel op te bouwen. Wanneer we klaar zijn, retourneren we de pan met een pannenkoek erbij en gaan daarna zelf aan tafel. We hadden het voornemen om een pannenkoekenpicknick op het strand te houden, maar het is inmiddels vrij fris en dus bouwen we het grote bed om tot zithoek om daar te eten.

Fons heeft zichzelf weer overtroffen en de kinderen vragen of hij een volgende keer meer kan maken. We gebruiken inmiddels een halve kg bloem, 1l melk en 5 eieren, je zou denken dat het genoeg zou zijn. De maple syrup die we voor Pepijns verjaardag hadden gekocht, staat weer op tafel, naast de uitgebakken spek en appeltjes (want spek- of appelpannenkoeken maken in de pan werkt niet met de bij de camper geleverde koekenpannen) en we halen weer herinneringen op aan de pannenkoeken die we in Zuid Afrika aten; met spek, gebakken banaan en maple syrup. Heerlijk!

Wanneer we klaar zijn, komt de buurman langs. Hij had gisteren een Abalone laten zien die hij had gevangen. Gisteren had hij er curry van gemaakt, vandaag heeft hij er twee gevangen en viskoekjes van gemaakt, waarvan hij er ons drie komt brengen! Wauw, wat leuk! ’s Middags had hij de lege schelpen gebracht, en verteld hoe hij de schelpen van de rots af haalt en opmeet. Wanneer ze kleiner zijn dan ca. 15cm mag je ze niet meenemen, maar moeten ze weer terug op de rots gelegd worden. Hij laat zien dat deze net iets groter zijn. En nu kunnen we proeven hoe het diertje smaakt. Aangezien het diertje vrij taai is, wordt het eerst in dunne plakjes gesneden en daarna in kleine blokjes. Deze worden dan verwerkt met bijv. gebakken ui tot viskoekjes. We vinden het erg lekker! Wat een leuke verrassing.

Hierna is het bedtijd en ronden we de dag weer af. Het was een leuke dag met leuk begin én leuk einde precies waarop we gisteren hoopten. Gave grotten en waterval, met een ijsje in de hand dolfijnen kijken, pannenkoeken en als cherry on the cake; abalone viskoekjes! Topperdetop!