Maandag 30 november – Tongariro Alpine Crossing !!
Wauw, wauw, wauw; wat een gave dag!! Een super mooie wandeling, de kinderen hebben gelopen als berggeiten en het weer was top (zonnig, zacht briesje, goed uitzicht). We hebben er weer een hoogtepunt op deze reis bij gekregen. In een tijdsbestek van 7 uur hebben we ca. 19km gelopen met forse klimmen en afdalingen, in een indrukwekkende omgeving.

Vlak voor de wekker gaat, zijn Alphons en ik al wakker. Wanneer we een blik achter het gordijn werpen, zien we dat het weer goed genoeg is om op pad te gaan. De kinderen worden wakker gemaakt en we eten een boterham uit het vuistje cq schaaltje muesli. Om 6.30uur rijden we van de camping af om een kwartiertje later te arriveren op de Mangatepopo parkeerplaats.

Om 7.15uur beginnen we op 1130 meter en wandelen in een prachtig, uitgestrekt landschap met heide en stromende watertjes. Na een uur en een kwartier komen we bij het begin van Devil’s Staircase. De naam doet al vermoeden wat het is; een enorm steile klim. Voor we daar aan beginnen houden we even pauze, wordt er wat water gedronken en komt het rolletje Werthers Echte tevoorschijn dat we gisteren in het winkeltje van de camping zagen liggen. Sommige benen moeten nog een beetje op gang komen en het ‘wandelsnoepje’ doet wonderen. De klim is vrij pittig, mede doordat hij ca. een uur duurt. Ondertussen passeren de verhalen van het Tover-Luciferdoosje, Spiegeltje Rondreis ea de revue. Dank je wel Annie MG Schmitt (AGSMT of AMSGT zoals Aafje haar noemt).

Het is inmiddels vrij druk op de route, we zijn niet de enige die de wandeling doen. Nu hadden we ons hier ook wel op ingesteld, want hij staat bekend als de mooiste dagwandeling van Nieuw Zeeland. Afgezien van onze kinderen zien we maar een ander kind van onder de 16. De kinderen krijgen dan ook menig compliment dat ze hier lopen. Wanneer we Devil’s Staircase hebben afgerond zijn we bij de South Crater en staan op het punt vanwaar je de vulkaan Ngauruhoe (Mount Doom uit Lord of the Rings) kunt beklimmen. Iets wat we overigens niemand zien doen. Later op de dag zien we wel een helikopter met een reddingsteam rondvliegen die zoekende zijn naar iemand die de vulkaan opgeklommen zou zijn.

We lopen verder over een vlakte en pauzeren nog een keer voor een appel en wat water. Het heidelandschap waar we het eerste uur tussen liepen, is inmiddels veranderd in stenen met her en der wat grassen. Er ligt veel vulkanisch materiaal, met de mooiste kleuren; blauw, donker rood, fel rood, oranje, bruin, zwart en bruin. Bij de grotere rotsen zie je aan de vorm dat het ooit vloeibaar is geweest. Heel gaaf.

Na de vlakte (we wandelen in de krater) komt er weer een grote klim, deze keer naar de Red Crater op 1886meter. Deze keer moeten we het pad zelf een beetje vinden. Er liggen veel losse stenen. Aafje gaat aan de hand van Alphons verder omhoog, wat heel goed gaat. Ondertussen maak ik foto’s. De jongens kunnen prima lopen, ondanks de steile helling; de helling waar we lopen is breed genoeg en ze lopen ver van de rand waar je zo naar beneden kunt kukelen. We lopen over een ‘ridge’, een richel die langs de rode krater loopt. We hebben enorm veel mazzel met het weer. Het is helder weer en het uitzicht is rondom prachtig. De thermoshirts zijn inmiddels uit en de jassen ook, het zonnetje schijnt en er waait slechts een zacht briesje. Vlak voor de Red Crater pauzeren we en worden de boterhammen gesmeerd. Een stukje verder ligt een sneeuwveldje waar de kinderen graag even met sneeuw spelen.

We worden aangesproken door Nederlanders die zich verbaasden over de prestatie van de kinderen en het net als wij super cool vinden dat we dit met het gezin kunnen doen. Verderop worden we nog een paar keer door Nederlanders aangesproken. Leuk contact.

3uur en 45min na de start zitten we op 1886m en hebben we ca. 9km gelopen. Wanneer we uitkijken op de Emerald Lakes, wat op de helft van de hele wandeling is, staan we in dubio of we hem nu uit moeten lopen of terug moeten keren. Qua afstand maakt het niet uit. Probleem is alleen dat het geen rondwandeling is en we de auto op een andere parkeerplaats hebben staan dan waar we dan zouden eindigen. Nu rijdt er wel een shuttlebus die mensen ’s ochtends naar het startpunt brengt en ’s middags bij het eindpunt ophaalt, maar die vertelden gisteren dat ze geen kinderen meenemen. Waarschijnlijk vinden ze de wandeling niet geschikt voor kinderen, wat ik me bij slechte weersomstandigheden wel kan voorstellen, en willen ze er de vingers niet aan branden. Even overwegen we nog om toch door te lopen en de gok te wagen dat ze ons wel mee terugnemen (het is dan toch al goed gegaan) of dat ze Alphons mee terugnemen die dan de camper kan ophalen etc. Uiteindelijk besluiten we terug te keren. De route die we hebben gelopen was prachtig en lopen we met plezier nog een keer. Daarbij weten we precies wat er nog komt en dat is prettig mochten de kinderen op een gegeven moment toch erg moe worden.

Om 14.15uur, precies 7 uur na het begin van de wandeling, zijn we weer terug. Inmiddels zijn de benen wel moe en we concluderen dat de ca. 18km met flinke klimmen en afdalingen niet alleen ons nieuwe gezinsrecord is, maar voor nu ook wel de maximum om het nog leuk te houden. Aafje hebben we af en toe even gedragen, die was aan het einde wel op. Mijn knieën hebben het super goed volgehouden, maar zijn aan het einde ook blij dat het klaar is. Verder is iedereen blij om weer te zitten. We rijden voldaan terug naar de camping, waar we naar het winkeltje lopen voor een ijsje. Een beloning voor een topprestatie.

Na het ijsje gaan we gelijk douchen. Het is nog rustig op de camping. Het is een echte wandelaars-camping en veel mensen zijn nog op pad. Bij de dames is een heus ligbad en Floris en Aafje vinden het heerlijk om daar even in te badderen (nadat ik het bad voor de zekerheid nog een keer had schoongemaakt). Daarna koken we aardappelpuree met spinazie, gekookte eieren en kaassaus; een stevige pot die er goed ingaat.

Rozig zitten de kinderen na het eten in de camper op bed, een spelletje te spelen op de telefoon en een boek te lezen. Ik skype nog even met Marjonne, schrijf de ervaring van vandaag op voor het weblog en zo meteen ronden we de dag af. Het is 21.30uur en de ogen vallen dicht. Het was een indrukwekkende dag; het moment dat we de zon achter de top van de vulkaan zagen komen, de diversiteit aan landschappen, de uitzichten en de gezelligheid met elkaar; top! We keken al een tijdje uit naar deze wandeling en zijn er dankbaar voor dat alles zo mee heeft gezeten en zo goed heeft uitgepakt.