Vrijdag 4 december – Wellington Cable car en Botanical Gardens
Tijd om Wellington te gaan verkennen. Aangezien parkeerplaatsen waar ook campers terecht kunnen spaarzaam zijn, nemen we de bus naar het centrum. Het is ongeveer 10min lopen naar de bushalte en vervolgens een dik half uur in de bus; de bus neemt wat omweggetjes door wat voorsteden. We stappen midden in de stad op Lambert Quay uit, min of meer tegenover de ingang naar de Wellington cable car. We nemen meteen de cable car naar boven. Het is de Nieuw Zeelandse versie van een tandratbaan.

Onderweg zijn er zowaar 3 stops en 3 tunnels. Het ritje duurt nog geen 5min en als we boven zijn hebben we een mooi uitzicht over de stad. Het is een mooie heldere dag en halfbewolkt. Naast het bovenstation van de cable car is een klein museum in het gebouw waar voorheen het grote draaiwiel was geplaatst voor de cable car. Inmiddels is het mechanisme gemoderniseerd en is het gebouw overbodig geworden. Het museum geeft een overzicht van de Wellington cable car door de jaren heen. Leuk en informatief. De cable car is in 1902 na een bouw van ongeveer 3 jaar in gebruik genomen. Belangrijkste reden om hem te bouwen was dat Wellington op dat moment de sterkst groeiende stad van NZ was en de grond vlakbij de baai vol raakte en men het hogerop wilde zoeken. Voor de eerste cable cars werd uiteraard gekeken naar Zwitserland en daar kwamen de eerste wagons ook vandaan. In het openingsweekend vervoert de cable car al 1000 mensen. Het is een groot succes en blijft dat tot in de jaren ’70. Na een ongeluk met een spoorwerker die naar achteren stapt juist op het moment dat er een cable car voorbij komt (gelukkig alleen gebroken been) blijkt echter dat het (veiligheids-) systeem hopeloos verouderd is. Vernieuwen is op dat moment zo duur dat de cable car een tijdje stopgezet wordt. Echter, inmiddels is toerisme ook een belangrijke inkomstenbron geworden en enkele jaren later wordt toch besloten tot een grondige vernieuwing en wordt de cable car in jaren’80 weer geopend.

Na het museum lopen we de ernaast gelegen botanical gardens in waar we eerst de sterrenwachten tegenkomen. Dit was een doel van vandaag, echter: gesloten. Nu wisten we dat ze normaliter op vrijdag gesloten waren maar we hadden juist op internet gelezen dat er deze vrijdag dingen te doen zouden zijn. Helaas, of ons geheugen is niet meer goed of er is in de tussentijd iets veranderd. In ieder geval lopen we verder door de botanical gardens. We worden nog aangesproken door een schoolleraar die met zijn klas ook door de tuinen loopt. Hij spreekt ons aan in het Nederlands maar hij is een kiwi (Nieuw-Zeelander). Op zijn 17^e heeft hij een Nederlands meisje leren kennen en heeft toen, gewapend met een Nederlands boek en een Nederlands-Engels woordenboek zichzelf Nederlands geleerd; knap! Inmiddels ruim 25 jaar getrouwd met deze vrouw en zijn Nederlands is bijzonder goed, ook al spreken ze thuis voornamelijk Engels en zijn ze slechts 2x in Nederland geweest om familie te bezoeken (waarvan 1x op huwelijksreis).

De botanical gardens zijn mooi en de wandeling is leuk. In de rozentuin eten we een boterhammetje en vervolgens lopen we weer naar het centrum. Hier slenteren we wat rond en zitten even in een parkje naar een kerstkoortje te luisteren. Leuke sfeer. Pepijn en Anne gaan even een winkel in om iets klein kerstachtigs te kopen. Iets dat we nu in de camper kunnen hangen en volgend jaar thuis in de boom, als herinnering aan kerst in Nieuw Zeeland. Wanneer we met zijn vijven naar het kerstkoortje zitten te luisteren, komt er een mevrouw langs met kerstmuts en collectebus. We doen wat in de goeden doelen bus en horen dat we vanwege de donatie onze handtekening op een kerstauto mogen zetten. En zo staan daar even later drie Nederlandse namen op.

Daarna pakken we de bus terug en stappen uit in Petone, een voorstad van Wellington en zo’n 3km van de camping, om boodschappen te doen bij de Countdown. Ieder heeft weer z’n taakje en de kinderen stuiven weg op zoek naar de spulletje die op hun eigen lijstje staan. Na de boodschappen besluiten Pepijn, Floris en Fons om naar de camping te lopen en pakken Aafje en Anne de bus. Aangezien de bus nogal wat omwegen maakt, komt iedereen ongeveer tegelijkertijd aan. De kinderen hebben inmiddels wat vriendjes gemaakt op de camping en kunnen nog even lekker spelen op het luchtkussen en in de speeltuin. Ook wordt er weer wat schoolwerk gedaan. Fijn dagje.

Zaterdag 5 december – Zingen o.l.v. NZ Symfonie Orkest in het Te Papa museum en Sinterklaas
Na een lekker ontbijtje lopen we naar de bus die ons dichtbij het Te Papa museum zal brengen. De locatie van de camping is prima en na 10min lopen zijn we bij de bushalte. Wanneer we in de bus zitten, kijken we op de website van het museum welke exposities er momenteel zijn. We hebben al van velen gehoord dat het een bijzonder leuk museum is voor jong en oud en dus hadden we het op het programma gezet zonder nog precies te weten wat er op dit moment te zien zou zijn. Wat blijkt? Juist vandaag is er een workshop waarin een gelegenheidskoor ’s ochtends 1,5uur stukken van Handel, Verdi en Mozart instudeert en dit ’s middags onder begeleiding van het Nieuw Zeelands Symfonie Orkest ten gehore zal brengen. Wat leuk!

We zijn precies op tijd en Floris en ik gaan samen kijken of we mee kunnen doen. Na een kwartiertje geeft Floris aan dat hij liever in het museum rond gaat kijken. En begrijpelijk ook; de stukken zijn pittig, in het Engels en Italiaans en de dirigent (Richard Gill, een sympathieke Australische dirigent) heeft er flink de vaart in. We zoeken Alphons op die met Aafje en Pepijn bij een tentoonstelling over vulkanisme, aardbevingen in NZ etc is. Zelf ga ik daarna weer terug en geniet ervan om lekker te zingen.

Om 12.oouur is de workshop klaar en ontmoeten we elkaar weer om te lunchen. De kinderen en Alphons komen heel enthousiast terug van wat ze allemaal hebben gezien. Bij de ‘Naturalis’-afdeling hebben ze oa een gigantische Squid gezien, met ogen zo groot als een voetbal (grootste oog van huidig levendige dieren). Verder veel andere mooie dieren en interessants gezien. Na de lunch is het optreden samen met het orkest. Ontzettend leuk om te doen en mee te maken. De partituren gaan als herinnering mee in de tas.

Daarna lopen we nog verder door het museum en gaan we even naar buiten, waar de kinderen in een grote zandbak een ‘fossiel’ kunnen opgraven. Leuk gedaan! Helaas ziet Floris een glazen deur over het hoofd en stoot hij zich flink. Ondanks dat we er gelijk koud water en een ice pack op doen, heeft er zich op zijn voorhoofd al een enorm ei gevormd. Niet veel later vertrekken we richting de camping. Het is vijf december, dus je weet maar nooit of we nog bezoek krijgen van deze of gene…

Wanneer we bij de camper aankomen, worden de kinderen verrast door een gedicht dat op de camper is geplakt. Yes, Piet is langs geweest! Na goed zoeken, zijn de cadeautjes gevonden. Ze zijn voorzien van gedichten, er ligt zelfs een zak pepernoten en voor ieder een kleine chocolade letter. Wat Sinterklaas zich voorafgaand aan de reis niet had gerealiseerd, is dat 7% van de bevolking van NZ Nederlands is of van Nederlandse afkomst. Als gevolg hiervan zijn er redelijk wat winkels die Nederlandse producten verkopen, ook de typische december producten.

De kinderen zijn helemaal in hun nopjes met de knutselspullen, puzzelboekjes en poj. Poj zijn twee balletjes die elk aan een touw zitten. Tijdens de Culturele voorstelling in Whakarewarewa Thermal Village zagen we hoe de vrouwen deze gebruikten tijdens het dansen. Ook de Maori mannen gebruikten het vroeger om sterke en soepele polsen te krijgen voor het vechten. Floris en Aafje waren er toen heel enthousiast over. Het blijkt een schot in de roos te zijn. Fons en ik genieten er van om Sinterklaas op deze manier toch met zijn vijven te kunnen vieren.

’s Avonds bereiden we de reis voor het Zuidereiland verder voor. Met het naderen van de lokale zomervakantie in het achterhoofd besluiten we om toch maar wat campings te reserveren. Daarna duik ik nog even in mijn super spannende boek van Dan Brown.

Zondag 6 december – Wellington Te Papa museum
We staan rustig op, ontbijten en ruimen alles op. Vandaag verruilen we deze camping voor eentje die dichterbij de veerboot ligt omdat we morgenochtend al voor 8.00u ingecheckt moeten zijn bij de veerboot en we geen risico willen lopen met spits e.d.

Aangezien er nog een heleboel te zien en iedereen zich gisteren er prima vermaakt heeft, besluiten we weer naar het Te Papa museum te gaan; dit keer met de camper. Gisteren hadden we al gezien dat er ruime parkeerplaatsen zijn. Eenmaal bij het museum, blijkt een groot deel van de parkeerplaats in beslag genomen te zijn door een markt. Na wat gemanoeuvreer (met 7.2m lengte altijd gezellig) parkeren we schuin op 2 ‘normale’ parkeerplaatsen en half op de stoep, maar we staan! Als eerste gaan we naar de 3^e verdieping waar een tentoonstelling is over hoe het landschap, de natuur en dieren veranderd zijn als gevolg van het bevolken van Nieuw Zeeland, eerst door de Maori’s en later door de Europeanen. Heel informatief; zowel de Maori’s als de Europeanen (en de laatste in grotere mate en in een kleiner tijdsbestek) hebben een sterke stempel gedrukt op de ontwikkeling van flora en fauna. De Maori’s namen op hun catamarans al dieren en zaden mee met de intentie deze te introduceren in de nieuwe gebieden die ze zouden ontdekken. De Pacific hond en de zoete aardappel (Kumara) zijn daar voorbeelden van. De Engelsen brachten in eerste instantie ook hun eigen dieren en eten zoals schapen, vee en aardappelen. Niet veel later volgden ook allerlei dieren en planten meer voor ‘vermaak’ en omdat men eraan gewend was. Het landschap veranderde drastisch met name door ontbossing; toen de Engelsen kwamen begin 19^e eeuw hadden de Maori’s reeds 55% van het oorspronkelijke woud gekapt en vervangen door tuinen, graslanden etc. De Engelsen werkten binnen 50 jaar nog eens ruim 30% weg.

Hierna is het tijd voor een kopje koffie en zitten we gezellig op de 4^e verdieping in heerlijke fauteuils. Op de 4^e verdieping bezoeken we verscheidene tentoonstellingen, o.a. eentje over de immigratie van verschillende culturen naar Nieuw Zeeland over de jaren heen en dan met name de persoonlijke verhalen erachter. Van vluchtelingen tot Poolse kinderen in WWII, van goudzoekers in 19^e eeuw tot Nederlandse boeren in de jaren’50 van de 20^e eeuw. Hier komen we ook onze Nederlandse buren van de camping tegen; een leuk gezin met 2 jongens van 3 en 5 jaar oud die 6 weken rondreizen door Nieuw Zeeland. Ze voorzien ons nog van wat leuke tips voor het Zuidereiland waar zij al geweest zijn.

Na het museum verlaten te hebben, lopen we nog even binnen bij een ruimte waar we de schokdempers van het museum zien. Met een gemiddelde van een aardbeving per week in Wellington (waarvan het merendeel minder dan 3 op de schaal van Richter) zijn schokdempers geen overbodig luxe. Middels een schaalmodel en een animatie op een beeldscherm wordt duidelijk gemaakt hoe de werking van de schokdempers is. Ook kun je een klein stukje onder het gebouw kijken, waar je een aantal van de schokdempers ziet. Zowel voor ons als voor de jongens was het heel interessant om zo concreet te zien hoe men hier met de aardbevingen omgaat.

Hierna rijden we binnen 10min naar onze laatste camping op het Noordereiland; nou ja, camping. Het is meer een parkeerplaats voor campers met een toiletgebouw. Dat wisten we ook wel en we gebruiken dit ook alleen maar als makkelijke basis voor morgenochtend. Gelukkig is er wel een grasveldje en een picknicktafel, zodat er lekker gespeeld kan worden en we gezellig buiten eten in het zonnetje. Vervolgens op tijd naar bed, wat Anne en Fons niet erg goed lukt want het boek is spannend!