Zaterdag 23 januari – rit naar Hoi An
Na ons voor de laatste keer deze reis tegoed te hebben gedaan aan het lekkere ontbijt van dit hotel, worden we rond 9.30uur opgehaald om naar Hoi An te rijden. Dag mooi Morin hotel met je ‘good morning’-, ‘good afternoon’- en ‘good evening’-matten in de lift. We hebben genoten van de goede verzorging.

We worden weer gebracht door een vriendelijke gids die over van alles en nog wat verteld. Het valt echter na een paar zinnen op dat hij een stopwoordje heeft (Jaa, we have had many kings, jaa. The first one was ‘x’ jaaa, he reigned from ‘x’ till ‘Y’ jaa, jaa. He was famous for … jaa, jaa etc.) Naast me zie ik opeens dat Pepijn een binnenpretje heeft. Om de paar zinnen, legt hij een extra vinger op zijn been; al glunderend is hij de stopwoordjes aan het tellen. Elke vinger staat voor 10x en zodra de 100x is bereikt, begint hij weer opnieuw en houd ik de honderdtallen bij. We moeten erg ons best doen om niet in lachen uit te barsten. Heerlijk!

Onderweg stoppen we in Danang voor een kop koffie en een noodle soep. De gids weet een leuk tentje aan de weg, waar ze slechts een gerecht serveren wat gelijk erg lekker is! Daarna vervolgen we weer onze weg, door het centrum van Danang; een van de grootste en welvarendste steden van Vietnam. De straten hebben een luxe uitstraling. Omdat het bewolkt en regenachtig weer is, kunnen we helaas niet de Wolkenpas nemen naar Hoi An en genieten van het schijnbaar fenomenale uitzicht; in plaats daarvan rijden we door een ruim 6km lange tunnel.

In Hoi An aangekomen rijden we eerst langs een naaiatelier waar we zijderupsen zien. We zien de rupsen en de cocons waar tussen de 300 en 500m draad van wordt gespannen. Ongelofelijk! De verkoopsters vliegen als vliegen om de stroop om ons heen. “Do you want to buy something? Shall we make you a nice dress? Beautiful fabrics, lovely designs. We can copy as well as design something unique for you.” We maken een rondje en gaan naar het hotel. Commercieel ingesteld of opdringerig; hoe je het ook wilt noemen, het ligt er dik bovenop en we krijgen er een beetje de kriebels van. Eindstand telling ‘jaa’ van de gids: 900x!

Het hotel, Ruby Villa, is vrij authentiek Vietnamees. In een paviljoen worden we ontvangen met een kopje Vietnamese thee. De ruimte is gezellig, al is het met het huidige weer een tochtige plek. De kamers zijn boven; schoon en ok van afmeting. Helaas ga je over een galerij van de ene kamer naar de andere kamer en met dit weer, waaien de wind en regen je om de oren zodra je de kamerdeur open doet. In de zomer een leuk hotel, in de winter (wat het nu nog is) niet ideaal. Maar goed, we blijven op goed weer hopen en dan zal het wel een betere ervaring worden.

Wanneer we de kamers hebben gezien, gaan Rinie en ik op zoek naar een naaiatelier. In het hotel wordt al een kaartje gegeven van een atelier dat ook van de hoteleigenaresse zou zijn. De eigenaresse wil ons met liefde en plezier er naar toe brengen. We slaan het aanbod vriendelijk af en zoeken liever zelf iets uit. Een kwartiertje later zijn we al minimaal tien ateliers gepasseerd wanneer we bij het zaakje komen dat ze had aangeraden. Binnen is een vriendelijk meisje van begin twintig dat ons helpt. Ze is heel blij dat er weer klanten zijn en straalt wanneer Rinie aangeeft dat ze een blouse wil laten maken. Wanneer we nog een mooie stof zien, bestellen we ook daar een blouse van; verjaardagscadeautje.

Wanneer ze de prijs heeft genoemd, laten we bewust vallen dat we in Ruby Villa logeren, hopend op een korting. Het atelier zou per slot van rekening ook van de eigenaresse van het hotel zijn. Verschrikt kijkt het meisje op en pakt haar telefoon. Ze belt iemand, maar krijgt geen gehoor. Er is iets aan de hand, maar wat dat is wordt ons eerst niet duidelijk. Even later gebaart ze ons om dicht bij haar te komen, ze wil iets vertellen wat niemand anders mag horen (er is overigens verder niemand in het zaakje). Met haar hand voor de mond vertelt ze zachtjes dat iedereen hier met commissie werkt. Had ze eerder geweten dat we waren doorverwezen door Ruby Villa, dan had ze de prijs met $10 verhoogd (in dit geval 40% van de prijs!) om dit deel vervolgens aan het hotel af te geven. Er wordt ons op het hart gedrukt niet te laten weten dat we bij haar iets bestellen, want dan moet ze commissie afdragen terwijl ze die niet aan ons heeft doorberekend. Ok, goed om te weten dat het hier zo werkt.

Even later verlaten we het atelier en keren, weer wat wijzer, terug naar het hotel. De regen heeft doorgezet en we komen natgeregend thuis. ’s Avonds bestellen we een taxi die ons voor een habbekrats naar het centrum brengt. De regen is zo heftig dat we anders doorweekt zouden zijn aangekomen. Het eettentje vinden we erg gezellig. Het heet Mermaid restaurant (Nhu Y) op 2 Tran Phu. Het is een heel gezellig, knus restaurantje, waar we heerlijk eten. Tot onze vreugde is de kaart heel anders dan in Hue (waar namelijk elk restaurant bijna dezelfde kaart had; luxe probleem). Voor het eerst wordt de Hot Pot gegeten! Dit is een soort Vietnamese versie van waterzooi. Lekker, lekker, lekker! Leuk om te merken dat Pepijn zich tijdens de reis in Vietnam heeft eigen gemaakt om steeds iets nieuws uit te proberen. Ook vandaag heeft hij weer iets uitgezocht dat hij noch iemand van ons eerder heeft gegeten. Het is weer een schot in de roos.

Na lekker en gezellig te hebben gegeten, verlaten we het restaurant. We pakken een taxi terug en gaan slapen. Een leuk dagje, we hopen alleen wel op beter weer voor komende dagen. Aangezien we op onze reis bijna altijd mooi (droog) weer hebben gehad, ondanks tegengestelde voorspellingen, hopen we dat dat hier ook op zal gaan en dat het weer zal bijdraaien.

Zondag 24 januari – Hue
Wanneer we de gordijnen openen zien we dat het nog steeds grauw weer is. De wind loeit om het hotel en ook de regen komt in vlagen langs waaien. In de hoop dat de regen toch verder zal verdwijnen (per slot van rekening hebben we, ondanks ongunstige voorspellingen, afgelopen zes maanden geen enkele dag zien verregenen) besluiten we na het ontbijt het centrum te bekijken.

We maken een leuke wandeling door het centrum, dat voornamelijk bestaat uit historische huizen met daarin kledingzaakjes cq naaiateliers, horeca en snuisterijen- cq souvenirwinkeltjes. Bij Bazar, een leuk tentje, drinken we een kop koffie. De Vietnamese koffie valt goed in de smaak, evenals de versgeperste sappen voor de kinderen. Wat vitamines betreft komen we in Vietnam niets tekort.

Pepijn en ik gaan daarna naar een naaiatelier en laten iets van kleding voor mij maken. Ondertussen loopt de rest door Hoi An, naar de Japanse brug. Wij gaan daar later ook nog kijken. In de Japanse brug zien we oa een beeld van een aap en een beeld van een hond, beiden met een rode lap over het hoofd, met bloemen en geurstokjes. In Vietnam volgen ze de maankalender. Volgens deze kalender is het nu nog 2015, het jaar van de geit. Op 7 februari vindt dit jaar de jaarwisseling plaatst en wordt het het jaar van de aap (of net andersom). Vanaf dan is het ook volgens de maankalender 2016.

Een paar uur later kan de eerste doorpas worden gedaan. De blouses van Rinie worden eind van de dag opgehaald en zijn mooi geworden. Alphons die zich al een paar dagen niet helemaal ok voelt, gaat eerder terug naar het hotel om onder de wol te kruipen. In Hanoi kreeg hij al last van de slechte luchtkwaliteit, daarna twee nachten in de trein (naar en vanuit Sapa) waarin hij vrij weinig heeft geslapen en toen (een overigens super hotel met) airco waar we beiden keelpijn van kregen, hebben hem geen goed gedaan. Het ziet er naar uit dat het nu opbreekt.

Voor het avondeten lopen we weer even de stad in. In een leuke eetgelegenheid eten we een hapje en gaan dan terug naar het hotel. Het is koud weer en ieder gaat gelijk zijn kamer weer in. Een leuk dagje. We hopen wel dat Alphons zich morgen weer beter voelt.

Maandag 25 januari – fietsen naar de kust
Ondanks de weersvoorspellingen is het droog vandaag. Yes! Gelukkig maar, want we hebben het plan om naar de kust te fietsen. Het hotel heeft fietsen die we voor $1,50 per dag kunnen huren. En daar gaan we weer, in een lange slinger achter elkaar aan. Het verkeer is hier een stuk minder hectisch en druk dan in Hanoi. Alphons stapt ook op de fiets, al voelt hij zich nog niet helemaal ok.

Wanneer we bij het strand aankomen, zien we een strand dat weer heel anders is dan de stranden die we eerder hebben gezien in Zuid Afrika, Australië en Nieuw Zeeland. De golven komen tot een paar meter van de palmbomen; de strook strand is tussen de 2m en 6m. Vlak voor de palmbomen liggen allemaal zakken zand om afkalving tegen te gaan. Tussen de palmbomen zijn blauwe doeken gebonden die zand en ander materiaal dat aanspoelt, tegenhouden.

Even verderop zoeken we een tentje om koffie te drinken. Het is duidelijk laagseizoen en de klandizie is kennelijk zo zeldzaam op dit moment, dat er zelfs mensen de straat op komen om ons te vragen bij hen te komen eten/ drinken. En dat terwijl we fietsen en niet eens stil staan. We kiezen een leuk tentje uit. De fietsen worden aangenomen en we worden voorgegaan naar het strand. In allerijl worden de ligstoelen en kussens schoongeveegd, handdoeken gehaald en de bestelling opgenomen. We voelen ons bijna bezwaard dat ze al dit werk voor ons doen, terwijl we alleen een kopje koffie komen drinken. Ze zijn echter duidelijk blij dat ze wat werk omhanden hebben en dus zetten we dat gevoel maar weer aan de kant.

De kinderen tekenen in het zand, spelen met de golven en spelen hockey met drie kromme stokken die ze hebben opgescharreld. Even later komt de warme koffie er aan en de versgeperste sappen (ananas, citroen en sinaasappel). Het citroensap is aangemaakt met warm water en suiker en is in deze wind eigenlijk best lekker voor een keer.

Via de rijstvelden, fietsen we weer terug naar het centrum. Terwijl Pepijn met me meegaat naar het naaiatelier om de kleding te passen, fietst de rest terug naar het hotel. Alphons duikt het bed weer in.

Wanneer we ’s avonds op weg zijn naar een leuk restaurant, kan ik mijn kleding ophalen. Mijn verjaardagscadeaus van Alphons en mama zijn bij deze verzilverd en mijn garderobe is weer twee jurkjes en een jasje rijker. Blij mee!

We eten vandaag bij een leuk tentje: Mango Green. Het meest luxueuze restaurant tot nu toe. Het eten vinden we erg lekker en wordt zelfs allemaal tegelijk geserveerd (iets wat hier zelden gebeurd; eten wordt geserveerd wanneer het bereid is). We houden de tijd goed in de gaten, want Pepijn heeft een skype afspraak met de klas. Eenmaal thuis wordt de laptop er bij gehaald en zit hij een half uur lang heel gezellig met de klas te praten. Hij geniet er zichtbaar van. Op de vraag of hij graag weer naar huis komt, antwoord hij “Ik wil heel graag Thailand nog zien en dan snel naar Delden toe.”

Dinsdag 26 januari – dagje Hoi An
Vandaag vieren we de verjaardag van Rinie. Eigenlijk is ze de 28^e pas jarig, maar omdat ze dan in het vliegtuig naar huis zit, vieren we het nu al. Terwijl Pepijn haar ’s ochtends met een smoesje uit de slaapkamer lokt, versieren we de kamer met de zelfgehaakte verjaardagsslinger die de kinderen eerder tijdens de reis al hadden gemaakt. Wanneer iedereen op de kamer is, wordt ze toegezongen. Tijdens het ontbijt krijgt ze haar verjaardagscadeautjes, waaronder knutsels van de kinderen.

Het weer is vandaag beter dan we eerder hebben gehad. Super! Na het eten lopen we de stad in, een wandeling van ca 20 minuten. We gaan binnen bij een van de leuke koffietentjes (Hoi An Roastery, 135 Tran Phu Street) die we hier hebben gezien en bestellen heerlijke koffie met een taartje. De meegebrachte kaarsjes (een 9 en zes losse verjaardagskaarsjes) passen net op het taartje dat Rinie had besteld. Na nog een keer zingen, genieten we van het lekkers. De Vietnamese koffie valt bij ons erg in de smaak en we besluiten dan ook om een paar pakken mee te nemen om thuis cadeau te doen. (Een cappuccino van Vietnamese koffie, met iets minder melk en een stuk pure chocolade erin is ook iets wat we onthouden voor thuis!)

We lopen verder, gaan nog een van de koopmanshuizen in en lunchen daarna bij een tentje waar we eerder al zijn geweest (Bazar, 36 Tran Phu). Je kunt hier erg leuk zitten, zowel binnen als in de tuin. We bestellen een paar van de huisspecialiteiten (wontons, white roses, springrols) om met zijn allen van te eten. Helaas zijn we niet compleet; Alphons voelt zich nog steeds niet lekker en is halverwege de wandeling terug naar het hotel gelopen om op bed te gaan liggen. Hij voelt zich grieperig en heeft 39graden koorts. (Ik heb ook wat griepverschijnselen, maar die zijn minder sterk en er is ook geen sprake van koorts, dus die strooien verder geen roet in het eten.) Hopelijk trekt het komende dagen bij, anders gaan we in Bangkok even langs de dokter. Nadat we hebben uitgezocht wat malaria verschijnselen zijn, kunnen we die zorg gelukkig uit de weg ruimen.

Na de lunch lopen we nog even rond en gaan vervolgens ook naar huis. Tijd om de koffers te pakken en huiswerk te doen. Pepijn en Floris verzetten weer een boel werk en hebben inmiddels ook hfst 8 van rekenen afgerond. Floris heeft ook al het taalwerk af dat juf had opgestuurd, dus vanaf nu alleen nog dictees ed. Ook Aafje wil wat schoolwerk doen en maakt de laatste pagina’s van haar cijferwerkboek.

Vanavond kookt de eigenaresse van het hotel voor ons. Ze heeft ons uitgenodigd voor Vietnamees banket, we zijn benieuwd wat het is. Wanneer we rond 18.30u naar beneden komen, zien we rijstpapiertjes op tafel, sla en komkommer en schaaltjes pindasaus. Er worden kleine, dunne omeletjes met varkensvlees en garnaaltjes gebakken die we op het rijstpapier leggen. Hierop komt wat sla en komkommer en dan rollen we het weer op. Even in de pindasaus dopen en eten maar. Heerlijk! De eigenaar biedt aan om ons het recept te geven, we hopen dit straks in de koffer mee naar huis te nemen.

Wanneer we weer op de kamer zijn, blijkt dat de paracetamol op is. Wanneer ik beneden vraag waar ik die kan kopen, wordt me een ritje op de scooter aangeboden. En zo zit ik, op de laatste dag van onze Vietnam reis, als nog achterop een scooter, voor ons zo kenmerkend voor Vietnam. Binnen een kwartiertje zijn we terug met de boodschap. Een fijn dagje. Hopelijk gaat het morgen weer wat beter met Alphons.

Woensdag 27 januari – Ochtend in Hoi An, terug naar Hanoi, afscheid Rinie & Leo
Rond 5uur in de nacht horen we haangekraai. Niet het gebruikelijke hanengeluid, maar verschillende hanen die keer op keer opnieuw van zich laten horen, met daar tussendoor gejuich van mensen. Bah, wat een vervelend geluid; we vermoeden dat het een hanengevecht is en horen het liever niet dan wel.

Gelukkig slapen de meeste van ons er wel doorheen. Met Alphons gaat het vanochtend weer ietsje beter; hij is nog niet de oude, maar de koorts zakt onder de 38,5 graden en de luchtwegen worden ook al wat vrijer. Helaas is Rinie nu ook neusverkouden, hopelijk geeft dat later vandaag tijdens het vliegen niet al teveel last. We staan rustig op en genieten van het ontbijt. Lekker veel fruit, een eitje, lekkere thee. De eigenaresse van het hotel, die in de gaten heeft dat we gisteren Rinie’s verjaardag hebben gevierd, komt langs met een grote bos bloemen. Wat attent.

Daarna pakken we rustig de koffers verder in en maken de kinderen nog wat schoolwerk. Rinie en Leo hebben nog wat ruimte in de koffer en nemen alvast heel wat spul mee in hun koffer naar huis, zoals de thermokleding en winterjas van Aafje en Anne, die we voor Zuid Afrika en Nieuw Zeeland hadden meegenomen. Aan het einde van de ochtend lopen we weer de stad in en lunchen we bij Mermaid, het restaurant waar we de eerste avond ook gegeten hebben. Iedereen geniet weer van heerlijke Vietnameze gerechten.

Op straat zien we op de terugweg grote rekken staan waar wat op ligt te drogen. Het lijkt rijstpapier te zijn. Grappig dat dat zo open en bloot op straat ligt. Dat hebben we overigens wel vaker gezien; spullen die op de privé weg liggen om te drogen. Of het nu houtfineer, essence stokjes, schilderijen of rijst op grote stukken plastic is, het ligt allemaal op of vlak langs de openbare weg.

Rond 14.30u worden we met een taxibusje opgehaald bij ons hotel en naar het vliegveld in Da Nang gebracht. Het is een rit van 45min en dit keer is het wat helderder en zien we wat meer van de omgeving. Naast het strand, zien we rijstvelden, bergen en af en toe rotsige formaties uit het landschap omhoog komen die wat doen denken aan Halong Bay. Wanneer we bij het vliegveld zijn, geeft Rinie de bos bloemen aan de vrouw van de gids die was meegereden. Hoewel het gebaar van de hoteleigenaresse heel leuk was, is het niet echt praktisch om de bloemen mee naar Nederland te nemen. De vrouw is er blij mee, dus zijn er uiteindelijk twee mensen blij gemaakt met dezelfde bos bloemen.

Het inchecken verloopt soepel en het vliegtuig vertrekt mooi op tijd om 17:10u naar Hanoi. Voor de tweede keer zitten we met zijn 7-en in het vliegtuig. Rond 18.30u landen we in Hanoi waar we eerst de koffers ophalen. Rinie en Leo reizen vannacht nog door naar Parijs. Hun vlucht vertrekt rond 12u vannacht en wijzelf vertrekken morgenochtend pas richting Bangkok. Eerst gaan we met z’n allen met een shuttle bus naar het internationale gedeelte van het vliegveld en zoeken we uit waar Rinie en Leo moeten inchecken. De check-in voor hun vlucht is nog niet open, maar ze weten waar ze moeten zijn en er is ook een café/restaurant gelokaliseerd, zodat er wat gegeten en gedronken kan worden tijdens het lange wachten. We nemen afscheid van elkaar; het was heel bijzonder om zo 3 weken met elkaar rond te reizen en wat hebben we het leuk gehad. Veel gelachen, gekletst, spelletjes gedaan, super! Het zal even wennen worden om weer met z’n vijven te reizen!

Na het afscheid pakken wij een taxi naar ons hotel dat dicht bij het vliegveld ligt. Het is inmiddels hard gaan regenen. Het hotel (Viet Village) is prima; de familiekamer is zeer ruim en biedt ruimte aan 4 personen maar er had makkelijk nog een bed in gekund. Afijn; we besluiten de 2^e kamer te houden, met het idee dat Alphons daar alleen kan slapen en in een onverstoorde nacht weer wat verder bij kan komen. In het hotel eten we een lichte maaltijd en vervolgens gaan we lekker slapen. Morgen naar Thailand!