Zaterdag 5 augustus – Op weg naar Aus
De dag begint vroeg voor Anne en Fons als zij even voor 6 uur opstaan om de zonsopgang te bewonderen. We lopen naar hetzelfde punt als waar we gistermiddag de zonsondergang hebben bekeken, aangezien dit een mooi hoog en centraal punt is met tevens mooi zicht op het Oosten. We genieten wederom van het lichtschouwspel.
Wanneer we weer beneden zijn en terug in de huisjes zijn de kids net wakker. We doen het rustig aan, rustig wakker worden, boekje lezen en rond 8 uur gaan we ontbijten. Lekker op het gemak. Na nog een bezoek gebracht te hebben aan het zwembad wat er hier ook zowaar is en nog wat kaarten gekocht te hebben, gaan we rond 10.15u op pad naar de volgende bestemming; Aus.
Hiervoor moeten we eerst de ruim 120km gravel road terug naar de B4, de weg waar we vandaan kwamen. Het is een stuk terug naar het Noorden. Gelukkig is deze gravelroad redelijk goed, behalve de laatste 20km waar er stukken tussen zitten die je met max 30km/u en soms zelfs stapvoets moet rijden. Het geluid in de auto is natuurlijk niet optimaal, dus soms zijn helaas de luisterboeken niet goed te volgen voor de kids; op stukken dat het geluid minder is, spoelen we dus regelmatig even een paar hoofdstukken terug. Eenmaal op de B4, de geasfalteerde weg tussen Keetmanshoop en Lüderitz helemaal aan de kust, slaan we linksaf richting het Westen, richting Lüderitz en Aus, onze bestemming van vandaag.
We genieten weer van het landschap. Het is erg bijzonder. Zeer droog, maar toch ook vegetatie en afwisseling. Dan weer vlakke stukken met veel zand, dan weer heel rotsachtig terrein. Ook kruizen we weer vele rivieren, die op dit moment allemaal droog staan en dus kijken we continu naar een droge, zanderige rivierbedding, aan de randen geflankeerd door rijen struiken en bomen. Die laatste zie je vaak al vanaf grote afstand; vanuit de auto kun je mooi zien hoe de loop van een rivier is door het landschap door de rij bomen te volgen.
Vlak voor dat we bij Aus zijn verandert plots het landschap en verschijnen er rotsachtige bergen omgeven door voornamelijk woestijn met soms slechts alleen lage begroeiing. Van een afstand lijkt het net alsof de bergen door rode deken omgeven zijn. We rijden Aus zelf in, wat niet veel groter is dan een paar straten met huizen, een hotel en een benzinepomp. We gooien de tank weer vol en tijdens het wachten raken we aan de praat met een Nederlands gezin dat achter ons staat en ons herkent uit het vliegtuig; we zaten op dezelfde vlucht! Zij zijn vanuit Windhoek Westwaarts getrokken en gaan nu naar het Zuiden en zijn op weg naar Fish River Canyon en vervolgens door naar Zuid-Afrika. Mooie tocht. Het blijkt een reislustig gezin te zijn. Bij de benzinepomp trakteren we onszelf ook op het eerste ijsje van deze reis; hmmm, lekker!
Een paar minuten later zijn we op onze bestemming van vandaag, de lodge Klein Aus Vista. Deze ligt weer erg fraai en is omgeven door rotsachtige formaties. We krijgen twee huisjes naast elkaar toegewezen die elk behoorlijk ruim zijn. Bovendien heeft het ene huisje 4 slaapplekken en de ander 3; ze hadden net zo goed in die eerste een bed erbij kunnen zetten, wat gezien de beschikbare ruimte in het huisje ook prima zou kunnen.
Fons en Pepijn besluiten na het uitpakken nog een kleine wandeling van ruim 5km door het nabij gelegen natuurpark te maken. Hiervoor kopen ze een wandelkaart en zijn ze ruim 1.5uur onderweg en pakken ze ook nog een zonsondergang onderweg mee. Het is een mooie wandeling, oa langs fraaie rotsformaties en overblijfselen van Duitse verdedigingswerken (vnl muren gemaakt van losse keien en overgroeide loopgraven). Tijdens de Eerste Wereldoorlog is hier gevochten tussen het Zuid-Afrikaanse leger en de Duitsers. Dit was (in heel Namibië) geen lange strijd want de Duitsers werden snel onder de voet gelopen; er was ook geen grote strijdmacht aanwezig in deze Duitse kolonie. Maar in dit gebied waren 6 jaar daarvoor, in 1908, wel diamanten gevonden. Dus enig belang was er wel; zeker ook voor Zuid-Afrika! Na de Eerste Wereldoorlog kwam Namibië officieel onder het gezag van Zuid-Afrika.
’s Avonds genieten we van een lekker diner in de lodge en liggen we er vroeg in.
Zondag 6 augustus – De spookstad Kolmanskop en Lüderitz
Na weer een lekker ontbijtje met genoeg keuze, gaan we op pad. Vandaag een dikke 120km naar het Westen, naar de kust, naar Lüderitz. Wel geheel geasfalteerd, dus het rijdt lekker door. Zo’n 10km voor Lüderitz komen we bij Kolmanskop. De naam Kolmanskop komt overigens van ene handelaar genaamd Kolman, die met zijn Ossewagen op dit punt strandde. Dit was vroeger de ‘hoofdstad’ van de diamant-mijn operaties, werd gesticht rond 1908 vlak nadat de eerste diamanten in het gebied gevonden waren en waar zich oa het hoofdkwartier bevond. Echter, toen tientallen kilometers naar het Zuiden in Oranjemund, net over de grens in Zuid-Afrika, er meer diamanten gevonden werden, verplaatste alle activiteit zich daar naar toe en stroomde de stad langzaam leeg.
Rond 1955 was de stad verlaten en nam de natuur, dat heet de woestijn en haar zich verplaatsende duinen, het over. Een surrealistisch geheel ontstaat; huizen waarvan ramen en deuren openwaaien en waarlangs zand naar binnen komt. Het effect van vooral zon, wind en zand en de eroderende werking ervan, waardoor glazen breken, huizen half instorten. Op een gegeven moment is men een aantal gebouwen wat gaan restaureren en openstellen voor het publiek. Het hele dorp is te bezichtigen maar niet alle gebouwen kun je in vanwege instortingsgevaar.
We maken een tour samen met een gids die ons langs de belangrijkste plekken leidt. Het was geen prettig bestaan zo midden in de woestijn, vanwege temperatuur, regelmatige zandstormen en uiteraard het gebrek aan water. Er was echter geen gebrek aan geld; het stadje (of liever gehucht) werd geregeerd door enkele Diamant-notabelen en eigenaren van de mijnen en die zorgden wel voor redelijk wat comfort. Zo was er bijvoorbeeld een spoorlijn langs elk huis en winkel. Deze werd initieel alleen gebruikt door het treintje die de 20l water en een blok ijs rondbracht langs elk huis, die elke persoon, elke dag, gratis kreeg. Later mochten de vrouwen er ook gebruik van maken om hun boodschappen te doen. Je moet je voorstellen dat het gehele gehucht nog geen 1 vierkante kilometer beslaat, dus we hebben het niet over grote afstanden. Dat blok ijs werd gemaakt in een ijsmakerij, waar ze met behulp van zeewater, gekoeld gas (heb niet onthouden welke precies, maar het werd aangevoerd vanuit Duitsland), en uiteraard vers water, ijs maakten. Dat verse water kwam overigens per boot uit Kaapstad, want goede ontziltinginstallaties hadden ze nog niet voor elkaar in die tijd. Direct naast de ijsmakerij lag de slager, die een koeling had die van koude voorzien werd door een leiding die van de ijsmakerij kwam.
Ook was er een vrij groot ziekenhuis; het werken in de mijnen was uiteraard niet een erg gezonde bezigheid. Dat ziekenhuis was overigens de eerste in Afrika die een Röntgen apparaat had; ik dacht meteen aan het onderzoeken van stoflongen, maar had het fout. Deze waren bedoeld om de mijnwerkers te controleren op het smokkelen van diamanten. Sommigen pleegden nog wel eens er eentje door te slikken tijdens het werken en zo een extra bijverdienste te genereren. Het ziekenhuis kwamen we overigens ergens halverwege een raam via een zandduin binnen en opeens sta je in een gang met je hoofd bijna tegen het plafond, ook wat apart gevoel.
In Kolmanskop was tevens een theater, een kegelbaan, een kolengestookte elektriciteitscentrale en uiteraard wat grotere villa’s voor de notabelen. Al met al een bijzondere ervaring. Na enkele uren keren we terug naar de auto en rijden we door naar Lüderitz. We hadden gelezen dat het nogal Duits aandoet en dat het wat apart overkomt als je zo vanuit de woestijn het stadje binnenrijdt. Inmiddels is dit wel wat anders. We zien weliswaar een Duits uitziende kerk en wat andere gebouwen, maar de stad is inmiddels al flink uitgedijd (het heeft een belangrijke haven aan de Atlantische Oceaan) en we zijn niet echt onder de indruk. Wellicht komt het ook omdat het zondag is en er weinig leven op straat. Vrijwel alles is gesloten en daardoor valt ons plannetje om ergens even lekker te lunchen ook in het water. Maar niet getreurd, we rijden ietsje het schiereiland op en vinden al snel een leuk klim- en klauterplek tussen grote rotsen aan de Atlantische Oceaan. Daar eten we een zelfgemaakte boterham en genieten van uitzicht op zee en de rotsen.
Op de terugweg naar Aus, niet ver voor onze lodge, zien we opeens een wild paard langs de weg staan. Deze leven in dit gebied; het is niet geheel duidelijk waar de paarden oorspronkelijk vandaan komen, maar de gangbare theorie is dat toen er in 1915 in dit gebied gevochten werd tussen de Duitsers en het Zuid-Afrikaanse leger (WO-I), er een aantal ontsnapt zijn tijdens een van de bombardementen van de Duitsers (ze hadden 1 vliegtuig in Aus gestationeerd!) op een voorraad depot met oa heel veel paarden. Vervolgens zijn deze paarden in staat geweest te overleven in de woestijn en hebben zich aangepast. Het paard dat langs de weg staat ziet er uitgemergeld uit en is ranker en slanker dan we gewend zijn, maar verder wel actief en lijkt gezond.
Iets verder is er een uitkijkpunt bij een waterplaats, waar we even stoppen. Heel in de verte zien we een hele kudde paarden bij elkaar en af en toe komt een groepje van 3 of 4 paarden naar de drinkplaats lopen. Bij de drinkplaats zijn ook Oryx en struisvogels, maar zodra de paarden komen, jagen deze de Oryx weg en waren de struisvogels reeds op gepaste afstand gaan staan. Bijzonder om te zien.
Floris heeft nog steeds veel last van de verbrande lippen en zonne-allergie in zijn gezicht. Het kriebelt en als we er vet, kokosolie of vaseline op doen, doet het enorm pijn. Erg vervelend. We proberen hem zoveel mogelijk uit de zon te houden; eigenlijk zou hij net zoals bij de wintersport een bivakmuts moeten dragen. Niet veel later zijn we weer bij de lodge en spelen we een spelletje voor we weer genieten van een lekker diner. Dit keer wel de beloofde Oryx biefstuk!