Zaterdag 19 augustus – dag Etosha, hallo Waterberg plateau
Fons wordt ’s nachts wakker van lawaai; er is een hoop gemorrel bij de vuilnisbak die buiten het huisje staat. Als hij de gordijnen opendoet om te kijken, schiet er een Honey badger, ofwel een Honingdas of Honingdassie weg. Deze staan bekend om te schooien bij het afval. Ook bij het huisje van Anne blijkt later de vuilnisbak omver gegooid te zijn.

Om 6.40uur gaat de telefoon; er is iemand van het hotel om te helpen met het verwisselen van de band. Snel in de kleren. De band wordt gewisseld, waarna hij de kapotte band meeneemt om te kijken of hij hem kan repareren. De kinderen vermaken zich inmiddels bij de pooltafel. Helaas kan de band niet eenvoudig gemaakt worden. We nemen de gok dat we de band niet nog een keer hoeven te verwisselen en besluiten op pad te gaan, met de kapotte band onder de auto.

We genieten van het ontbijt en zien oa veel squirls en bandit mongoose voorbij lopen. Het ontbijtbuffet is net als bij het avondeten zeer uitgebreid en luxe. Zo zijn er vele soorten noten, kaas, vleeswaren, fruit, etc. Na getankt te hebben en de bandenspanning van het reservewiel op de juiste waarde gebracht te hebben, gaan we op pad. We rijden vandaag 280km naar het Zuiden, waarvan een groot deel op asfalt.

Halverwege de rit komen we Grootfontein en we hebben gelezen dat er in de buurt de grootste (bekende) meteoriet ter wereld te zien is. We besluiten een kleine detour te maken en er langs te rijden. Deze Hoba meteoriet werd in de jaren ’20 van de vorige eeuw ontdekt. Hij is ruim 3 meter in diameter, weegt 50ton en bestaat voor 80% uit ijzer, 13% nikkel en ook wat kobalt. Het unieke is niet alleen zijn omvang maar ook dat hij geen krater heeft veroorzaakt en gewoonweg aan het aardoppervlak ligt. Waarschijnlijk heeft hij onder zo’n hoek de aarde geschampt, dat hij al rollend en stuiterend over het oppervlak uiteindelijk op deze plek tot stilstand is gekomen. Leuk om te zien. We kopen ook een paar mooie steentjes als aandenken (niet van de meteoriet).

We rijden verder; het is een mooie tocht over een goede gravelroad, dwars door boerengebied met veel lage bomen. De weg doorsnijdt vele farms, dus we moeten regelmatig hekken openen en sluiten om verder te kunnen. We lezen dan ook regelmatig “Maak ASB die hek toe”. Om 14.00u komen we aan bij de Wabi Game Lodge, een mooie lodge bij het Waterberg Plateau. We zitten hier in een family chalet en de ‘house lady’ grapt dat we er net in zullen passen… het is inderdaad een zeer ruim opgezet huis, waar we de komende 3 nachten lekker kunnen genieten. We hebben expres zo aan het einde van de reis wat meer dagen ingeruimd op een locatie, zodat we wat kunnen bijkomen van alle indrukken. Daar beginnen we dan ook direct mee!

Heerlijk om lekker de ruimte te hebben en terwijl de kinderen lekker aan het stoeien zijn en een spelletje spelen, halen we de auto leeg. Ergens in de komende dagen zullen we ook eraan moeten geloven om de koffers weer vliegklaar te maken… ’s Avonds genieten we van een lekker diner met oa Oryx filet. Fons heeft op een of andere manier een flinke hoofdpijn (waarschijnlijk toch teveel zon en/of te weinig water gedronken) en valt direct na het eten in een diepe slaap. Niet lang erna ligt iedereen lekker te slapen.

Zondag 20 augustus – rustdagje en een game drive
Iedereen heeft lekker geslapen en we genieten van het ontbijt. De eigenaren van deze lodge zijn Zwitsers en dat laat zich aan het ontbijt tonen: voor het eerst deze reis zien we Nutella staan! Na het ontbijt lekker ontspannen, de kinderen stoeien en spelen. Wij zitten op het terras van ons huisje, heerlijk genieten van een mooi uitzicht op een kleine waterhole; we werken de blog en foto’s bij.

We zien veel vogels hier, oa hornbills, de Grey Go-Away bird (een grijze Loerie) en de Crimson-breasted Shrike, een prachtige zwarte vogel met knalrode buik. Bij de waterhole zien we oa. Warthogs en impala’s. Ondertussen laten we kleren wassen en ook de auto krijgt een wasbeurt; strikt genomen niet echt noodzakelijk, maar eigenlijk vinden we het zelf ook wel fijn, ook al is het nog maar voor een paar dagen.

Om 15.00u gaan we mee op een game drive over de farm, die 10.000ha groot is. Samen met een Duits echtpaar gaan we op pad. Het is een mooie rit dwars door het heuvelachtige gebied vol met Camelthorn bomen, de nationale boom van Namibië. We zien diverse dieren en vogels, waaronder giraffen, impala’s, springbok, Black wildebeest, elandantilope, en qua vogels oa een bijeneter, grey go-away birds. Tot 15 jaar geleden werd op deze farm gejaagd en ook jachtpartijen georganiseerd; de dieren zijn daarom nogal schuw en zijn dat nog steeds niet vergeten. Zodra ze dus een auto horen, zijn ze op hun hoede.

Halverwege maken we een stop bij een natuurlijke bron, waar we uitstappen en de gids ons de plek aanwijst waar we het water uit de grond omhoog zien borrelen. Het water komt van het Waterberg plateau, dat niet veel verder ligt. Vlakbij de plas met water wijst hij ook een nest van een hamerkop-vogel aan. Het lijkt op een nest van social weavers, maar heeft slechts één ingang. Wat bijzonder is aan deze vogel is dat hij altijd nestelt in de buurt van een waterplaats en vervolgens dit water als zijn eigen territorium en boerderij ziet; hij zorgt er bijvoorbeeld voor dat de vis- en kikkerstand van de waterplaats op peil blijft om in zijn behoeftes te voorzien. Dit doet hij enerzijds door andere dieren, zoals cormorants en reigers, ter verjagen die het ook op deze lekkernijen gemunt hebben. Anderzijds haalt hij uit naburige waterplaatsen eitjes van vissen e.d. op en ‘plant’ die in zijn eigen vijvertje. Zo zien we tilapia rondzwemmen in dit kleine waterplaatsje! Echt weer heel bijzonder hoe de natuur in elkaar zit en wat ontzettend leuk om dat te leren. Mensen zijn dus niet de enige die boeren, dat kunnen dieren zelf ook!

Uiteindelijk komen we bij een grote dam uit die aangelegd is om een grote watervoorraad voor het gebied te hebben. Hier leven oa. veel vogels en nijlpaarden. Wat ontzettend mooi om die hier te zien. De nijlpaarden zijn geïmporteerd en leven weliswaar in het wild maar zijn wel wat afhankelijk van mensen en iedere dag wordt er een baal stro gebracht als voedsel. Hierdoor zijn ze ook gewend aan mensen; ondanks het feit dat de Nijlpaarden tot één van de agressiefste wilde dieren behoort, kunnen we hier toch stoppen en zelfs uitstappen. Bij een ondergaande zon, genieten we van een drankje op een paar meter afstand van deze bijzondere dieren.

Eén nijlpaard is duidelijk wat misvormd aan zijn linker voorpoot; de gids vertelt ons dat dit komt doordat enkele jaren geleden een luidruchtige groep toeristen bij de dam was hetgeen paniek veroorzaakte bij de nijlpaarden. Nijlpaarden trekken zich in zulke gevallen terug naar hun veilige plek en dat is het water. In de paniek is hierbij dit Nijlpaard een stuk van de dam naar beneden gevallen en heeft zijn linker poot gebroken. Hierdoor verblijft dit nijlpaard vooral in het water omdat daarmee de last van het dragen van haar lichaam veel minder is.

In het schemerdonker rijden we terug naar de lodge en frissen we ons op voor het avondeten. We genieten weer van een lekkere bloemkoolsoep, gevolgd door Kudu steak met groenten en een lekker toetje. Aafje drinkt vanavond ook échte kinderwijn (Grapetiser, een soort druivensap) uit een bijbehorend wijnglas.

Maandag 21 augustus – rustdagje en een game drive
Wauw, wat is het toch gaaf om met een gids op pad te gaan. Vandaag vertrokken we om 8.00uur voor een wandeling van ca. 3 uur. We werden begeleid door André; de Namibiër die hier met de scepter zwaait. Een grote man die we op het eerste gezicht als gebruinde blanke hadden ingeschat (waarschijnlijk door zijn korte, steile grijze haar), maar later toch een donkere man bleek te zijn. Hij was opgegroeid op een boerderij in Damaraland, was jarenlang tracer (tracker?) geweest en had zo zijn hele leven in de natuur doorgebracht. Sinds 7 maanden runde hij hier, in opdracht van de eigenaren die met pensioen zijn gegaan en in Swakopmund wonen, met zijn vrouw de boerderij en lodge. Hij bezit een schat aan kennis en wist van alles en nog wat te vertellen. Hij zag en hoorde wat wij niet zagen of hoorden en legde geduldig uit. En ondanks dat er in dit gebied, van 10.000 hectaren, 16 jachtluipaarden rondlopen, voelden we ons helemaal veilig.

Natuurlijk werden er weer de verschillende keutels en sporen van dieren geanalyseerd. Diverse kennen we al, zoals die van een olifant, oryx, vogels, slangen of antilope. Het onderscheid tussen een springbok en impala blijkt te liggen in een spitsere of juist rondere vorm. Bij het ‘kameelpeerd’ (de giraf) blijkt er zelfs verschil te zitten tussen een vrouwtjes afdruk en die van een mannetje. Nieuw was het bepalen van de richting waarin een slangen is gegaan. Wanneer een slang vanuit de struiken door het zand beweegt, kun je zijn richting uit het zandspoor opmaken. Het wandje dat aan de zijkant van zijn spoor wordt gevormd, begint laag en wordt daarna hoger.

Wat keutels betreft blijkt het toch een beetje mambodjambo. Klein en rond, ovaal, of juist langwerpig; kennelijk produceren de dieren vrij constante vormen en maten, maar dan nog zijn de verschillen vaak klein. Het is duidelijk dat het toch vooral neerkomt op veel en vaak zien, voor je ze uit elkaar kunt houden. De vrouw van Andre was ook mee. Ook zij was op een boerderij opgegroeid, in Zuid-Afrika, bezat veel natuurkennis en wist ook wat leuke weetjes te vertellen. Zo vertelde ze over wedstrijden ‘zo-ver-mogelijk-keutels-spugen’. Floris kon er niet om lachen en vond het vooral héél vies en onbegrijpelijk. Waarom doen ze dat? Waarom nemen ze niet iets anders om te spugen? Tja, Flor, thuis hebben we kersen voor handen, hier hebben ze opgedroogde, niet meer geurende/ smakende keutels in overvloed.

Gedurende de wandeling verzamelen we wat tips and tricks voor het geval we ooit verdwaald zouden raken in de wildernis. Om te beginnen volg je een wildpad tot hij opsplitst. Meestal gebeurt dat in 2 delen, zodat je er een Y in kan zien. Volg dan altijd de rechte poot; die leidt naar het water. Na het drinken loopt wild namelijk van het water weg en splitst daarna op om te grazen. Ook kun je het water uit (vrijwel?) alle cactussen drinken.

Om je te oriënteren, kun je gebruik maken van termietheuvels. Als je goed kijkt, zie je de top van zo’n heuvel wat hellen in een bepaalde richting. Deze wijzen in 99% van de gevallen met de punt naar het noorden. Termietheuvels hebben overigens een gangenstelsel dat wel 25 km ver gaat onder de grond loopt en zich verbindt met andere termietheuvels. Wanneer het heeft geregend groeien in de buurt van termietheuvels grote, witte paddenstoelen die zowel mens als dier lekker vinden. De reden dat termietheuvels vaak in de buurt van bomen groeien is dat ze zich voeden met het vocht uit de boom(wortels).

Om de nacht door te komen, kun je een verlaten hol van een aardvark opzoeken. Is het hol verlaten, dan kun je hier inkruipen om de nacht door te brengen. Om te zien of het verlaten is, kijk je of er verse sporen zijn bij de ingang en zo ja, welke richting ze op wijzen. De richting is te zien aan de positie van de afdruk en hoe de grond door de poot is ingedrukt. Wanneer een hol verlaten is, kan het echter ook zijn dat er een warthog in zit. Hij kruipt er achterste voren in, omdat hij in het hol niet kan keren en zijn tanden, cq verdedigingsinstrumenten, aan de voorkant zitten. Kun je geen groot, verlaten hol van een aardvarken vinden, zoek dan een open veld op. Zoek daar evt. een boom op waar je in zou kunnen klimmen indien er onraad is. Haal in de buurt van je plek het gras weg voor je een vuurtje maakt, om verspreiding van het vuur te voorkomen.

Her en der zagen we bomen met bloemen. De kameeldoornboom, de nationale boom/ symbool van Namibië, heeft gele bloemen die sterk doen denken aan miniatuur pompoms. Deze boom kan eveneens bosbranden doorstaan, waarbij hetzelfde principe geldt als de sequoia; wanneer een bosbrand de boom bereikt, wordt alle zuurstof uit de stam naar de bast getrokken. Na het afbranden van de bast dooft de vlam. Nieuw leven zit in de kern van de boom en komt kort daarna al naar buiten toe.

Zo leren we ook dat Nijlpaarden water ruiken; dit komt ter sprake wanneer we bij een kleine dam komen en vragen waar die voor dient. André legt uit dat deze aangelegd is toen de grote dam het begeven had en er een tijdelijke watervoorziening moest komen. Vervolgens kwamen na enige tijd de Nijlpaarden van 3km verderop aangewandeld, omdat hun waterplaats bij de kapotte dam inmiddels nagenoeg opgedroogd was.

Het was een erg leuke wandeling; goed gezelschap, mooie natuur en weer veel opgepikt. Floris heeft 3 uur lang zijn vragen afgevuurd; een mooie oefening Engels en leuk om te zien dat hij elke keer weer nieuwe dingen wil weten. Andre en zijn vrouw vonden het duidelijk ook leuk. ‘Baie, baie lieve kinders. Kun zij niet hier blijf?” 😉 Lieve mensen, maar nee, we nemen ze mee naar huis!

Bij terugkomst van de wandeling is het tijd voor het zwembad. Even zwemmen en lekker chillen op de ligstoelen. Daarna nog meer chillen, foto’s uitzoeken, spelletjes spelen, boeken lezen en aan het dagboek schrijven. Een heerlijk dagje.