Maandag 7 augustus – Van Aus naar Kanaan N/a’an ku sê Desert Retreat – Namib Naukluft Park.
We dachten door de reis wel de kneepjes van het reizen in de vingers te hebben. Maar er blijkt toch nog iets te zijn wat we over het hoofd hebben gezien. Of beter gezegd, waar we nog niet eerder tegenaan waren gelopen; het langdurig reizen in gebieden zonder wifi. Voor het vermaak in de auto hebben we luisterboeken op de Ipod en Iphone en leesboeken op de E-reader en Ipad mini. Maar wat blijkt; kennelijk hangt een boel daarvan nog in de cloud. En daar heb je in een land als Namibië niet zo veel aan. App-jes komen eens in de zoveel dagen nog wel door, maar muziek of luisterboeken uit de cloud halen is er niet bij. Ook de muziek die op mijn gsm staat, blijkt nog in de cloud te staan. Vlak voor vertrek hebben we een backup van ons beider telefoons gemaakt, maar we hebben ons niet gerealiseerd dat alle muziek dan weer in de icloud zouden staan en vandaar opgehaald moeten worden. Hmm…. Balen. Ingewikkeld ook, die cloud… (we worden oud). Gelukkig zijn er diverse luisterboeken die zowel Aaf als Floris leuk vinden en die op de Ipod staan en daar luisteren we dan naar.
Na het ontbijt in de enigszins merkwaardige Klein Aus Lodge, maken we ons klaar om te vertrekken. We kopen voor Floris een hoed waarmee hij nog beter tegen de zon is beschermd. Hij heeft sinds een aantal dagen sterk uitgedroogde lippen, wat is gaan jeuken. Het hele gebiedje rondom de mond is rood, uitgedroogd en pijnlijk. Hij kan zijn mond maar een klein beetje open doen. Heel vervelend voor hem. Een van de dames van de Lapa Lodge herkende het en gaf hem een klein doosje Vaseline van haarzelf wat hij erop kan smeren. Heel attent van haar. Helaas blijkt het door de eucalyptus die erin zit heel erg te prikken. We houden het nu op goed insmeren met zonnebrand (eentje die speciaal voor zijn gevoelige huid is), veel water drinken, uit de zon blijven en veel groenten en fruit eten. Hopelijk verbetert het komende dagen.
Na het uitchecken rijden we naar Aus. De tank wordt gevuld, postkaarten gepost en een paar boodschappen worden gedaan. Daarna helpen we de mensen van het Aus Bahnhof Hotel met het opeten van een paar stukken taart. De eerste keer deze reis, maar het doet ons gelijk denken aan de wereldreis waar we dit in Zuid Afrika, Australië en Nieuw Zeeland met enige regelmaat deden. Een stuk chocoladetaart en twee stukken cheese cake blijken ook nu meer dan genoeg voor ons vijven te zijn. Dat is dus niet veranderd! We spelen hierbij een paar potjes pesten met het Ciske de Rat-kaartspel. Een heel gezellig en ontspannen begin van de dag.
Daarna stappen we de auto in. Het aantal kilometers dat we vandaag af willen leggen is niet zo groot, maar een groot deel is over onverharde weg, dus is de geschatte reistijd nog steeds ca. 2,5uur. Weer is het prachtig weer; strak blauwe lucht, 20-25 graden, het lijkt wel alsof het hier nooit anders is. Onderweg stoppen we een aantal keer om foto’s te maken. Wat is het toch prachtig hier. Echt onvoorstelbaar. We proberen de natuur, het wijdse uitzicht van de vlakten, woestijn en bergen vast te leggen met de camera, maar komen tot de conclusie dat dat best lastig is.
Afgezien van de wasbord structuur op grote delen van de route, zijn hele stukken van de weg bedekt met een dikke laag zand. Heel intensief voor Fons om te rijden, maar het gaat super. Afgezien van een paar kleine schuivers, blijft de auto mooi op de weg. Top gedaan!
De lodges van het Kanaan N/a’an ku sê Desert Retreat liggen in een reserve aan de rand van het Namib Naukluft Park. Ten westen grenst het aan duinen en ten oosten de Tiras Mountains. Ze zijn in 2016 aangelegd door een echtpaar. Oorspronkelijk hadden ze dit gebied gekocht om onderzoek naar cheeta’s te doen. Om fondsen binnen te halen om het onderzoek mee te betalen, hebben ze vervolgens deze lodges aangelegd. Ze zijn onwijs mooi, en voorzien van bedden, een bureautje, prima badkamer met toilet, douche en wastafel. Ze zijn met zorg ingericht. Er zijn acht lodges voor 2 personen. Wij hebben er twee van, waarbij in eentje een stretcher is bijgeplaatst. Prima. Het uitzicht is fenomenaal. De lodge ligt halverwege een rotsformatie geplakt en voor ons is de Namib woestijn.
In de main lodge vindt het eten plaats. Er staan vier verschillende tafels en een leuke zithoek. Buiten op de veranda kun je ook lekker zitten en in de zomer ook eten. Doordat het hier vrijwel nooit regent, kunnen alle meubels met kussens dag en nacht buiten staan. Afgezien van ons zijn er nog een oudere Nederlandse man met zijn jonge vrouw/ dochter en een Italiaans gezin van drie met (schoon)zus en la nonna. De Italianen zijn vriendelijk en vermaken zich uitstekend. De Nederlanders kijken sikkeneurig voor zich uit en lijken de omgeving helemaal niet te zien. Ze zijn er fysiek, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Na wat spullen in de lodge/tent gelegd te hebben, doen we de wandelschoenen aan en wandelen we naar de top van de heuvel waar de lodge tegen aan ligt en vervolgens aan de andere kant eraf richting een droge rivierbedding die door de woestijn trekt. In de rivierbedding is er nog enigszins wat struikgewas hier en daar en soms een boom. Het is erg droog en we zien ook geen dieren. Wel vinden we een schedel van een Springbok; er zitten hier cheetahs en hyena’s, dus het vinden van alleen een schedel en geen andere botten is vrij normaal.
Ook zien we weer een boom met een reusachtig conglomeratie van vogelnesten, die allemaal aan elkaar zijn gemaakt. Dit noemt men Sociable Weavers nests. Het zijn dus een soort mussen die hier als in een Kolchoz hun nesten bij elkaar bouwen op een plek. De nesten hebben allemaal hun ingang aan de onderkant. Overigens is het niet verstandig direct onder zulke nesten te gaan staan, want het zijn ook favoriete plekken van slangen, oa de yellow cape cobra, die zich in een nest verbergen totdat de bewoner thuiskomt of totdat er iets interessants onderdoor loopt..
De zon begint al aardig te zakken en redelijk snel lopen we terug naar de top van de rotsachtige heuvel om de zonsondergang op deze schitterende plek te zien. Prachtig! Daarna lopen we door naar de main lodge, waar we een drankje bestellen en samen een spelletje spelen. De main lodge is super leuk ingericht; het lijkt wel alsof het voor een groot deel door Vitra zelf is gedaan.
Om 19.00u gaan we eten (deze locatie is automatisch inclusief avondeten). We krijgen een heerlijk voorafje; tortellini met lekkere vulling en pittige saus. Als hoofdgerecht is er een super malse kipfilet met oa verse broccoli en wortel. Zo lekker hebben we de kip nog zelden in Nederland gegeten. De borden zijn mooi opgemaakt en de bediening is heel vriendelijk. We leren er weer een nieuwe versie van ‘Bedankt’; Ganggins. In Namibië worden naast Engels, Afrikaans en Duits nog 14 andere talen gesproken; als we het goed hebben was dit in het Namas. Tijdens het eten spelen we hints, waarbij Aafje het ons met haar speciale versie extra moeilijk maakt. De eerste versie is dat ze iets gaat uitbeelden voordat ze bedacht heeft wat het is (en dus zoeken we naar één woord terwijl het er drie blijken te zijn), de tweede versie is dat we moeten raden nog voor ze iets heeft uitgebeeld.
Het nagerecht valt wat minder in de smaak. Een schaaltje met een soort karamel mouse en stukjes chocolade wordt afgetopt met een luchtige mint mousse. Ondanks de liefde en aandacht die aan de maaltijd is bereid, hebben we het idee dat we de opgeklopte inhoud van een tube tandpasta eten. Zelfs onze mint liefhebber Pepijn is er niet weg van en laat het staan. Aangezien ze speciaal voor mij een wat aangepaste versie hebben gemaakt zonder de ei bevattende koeklaag halverwege, voelt ik me ongemakkelijk om het geheel te laten staan en vis ik de onderste lagen met enige moeite er onderuit.
Wanneer we klaar zijn met eten gaat Fons met de jongens en een ranger op pad om schorpioenen te zoeken. De kans dat ze er eentje vinden is vrij klein; het is winter én volle maan en er zijn er afgelopen weken geen gezien, afgezien van deze ochtend toen er twee zijn gespot. Desondanks willen ze een poging wagen. Ondertussen leg ik Aafje op bed. Aangezien er op de kamer wel thee en koffie spullen staan, maar geen waterkoker, krijg ik een thermosfles met heet water mee. Super! Ook laat ik voor de kinderen een warme kruik vullen. “O lekker mam, een pruik voor in bed!” Wanneer ze vraagt waarom ik moet lachen, leg ik uit dat het grappig klinkt. Evengoed heeft ze het daarna en de dag erna weer over een warmte pruik, welke we er maar inhouden. Heerlijk die grappige woorden, over een tijdje is dat er uit, dus we genieten er nog maar even van.
Tijdens de schorpioen zoektocht vinden we inderdaad niks. Maar het is wel heel leerzaam en gezellig met de ranger. Bovendien is het altijd een beetje spannend, zo in het donker rondlopen. De jongens vuren de ene vraag na de andere af op de ranger. Het is een leuke, redelijk jonge kerel, die met passie antwoorden geeft en vertelt over de omgeving, de dieren en de schorpioenen ook al zien we er geen. Eén van de andere redenen waarom we weinig kans maken een schorpioen te vinden is omdat er op dit moment in dit gebied er gewoon weinig zijn. Dit komt door extreme droogte de afgelopen 7 jaar. Het is hier zo droog dat zelfs de Oryx uit het gebied is weggetrokken. De Oryx kan over het algemeen 3 dagen zonder water in een woestijnachtig gebied leven en in een ‘normaal’ gebied waar gewoon veel groene bladeren en groen gras is, kan het zelfs 15 jaar zonder ook maar een keer puur water te drinken. Omdat er geen Oryx is, zijn er ook weinig uitwerpselen en daardoor zijn er weinig insecten en kevers. Daardoor zijn er weer weinig schorpioenen en gekko’s. En dus zijn er weinig meerkatten, genets en andere kleine dieren; deze laatste groep is weer voedsel voor grotere carnivoren, dus die blijven ook weg en dus is er nog minder mest, etcetc. Hopelijk komt er snel weer wat regen voor dit gebied!
Dinsdag 8 augustus – van Kanaan naar Hammerhead
Wat een prachtige gebied is het hier! ’s Nachts is het stil geweest, heel stil. Afgezien van de wind die het tentdoek doet klapperen is er niets te horen. Ik word rond 6.00uur wakker en besluit eruit te gaan om de zonsopgang te bekijken. De jongens slapen nog. De kleuren zijn fantastisch en de maan is nog goed zichtbaar. Wanneer ik weer terug ben van de ‘top’ haal ik een thermosfles warm water om me vervolgens met een kop thee op de veranda van de lodge te installeren. De jongens slapen nog, maar Aafje en dus ook Alphons, die in de naastgelegen lodge slapen zijn wakker geworden en even later zit Fons eveneens met een kop thee op de veranda. Het uitzicht is fascinerend. Door het snelle opkomen van de zon verandert het uitzicht steeds. De lange schaduwen worden steeds korter en de kleuren veranderen.
Na het lekkere ontbijt staat de ranger van gisteravond klaar om ons nog even mee te nemen naar de cheeta’s. Het is een aardige kerel die veel afweet van allerlei katachtigen. Ca vijf jaar geleden schoot een boer uit de buurt een cheeta af omdat hij meende dat ze zijn dieren roofde. Hij zag dat ze twee jonkies had en nam contact op met de onderzoekers, zodat zij ze konden vangen. Aangezien ze te kort bij hun moeder waren geweest en nog niet voldoende hadden geleerd om zelfstandig te overleven in het wild, was de enige mogelijkheid om ze in gevangenschap te laten leven, wat nu gebeurt. Hij vertelt over de dieren, hun gedrag, de rangorde (qua sterkte en dominantie) van de leeuw, caracal, hyena, cheeta etc. Per twee mogen we even met hem door de hekken om binnen de 7 hectaren van de cheeta’s te zijn en de dieren te benaderen. Zonnebrillen moeten af, omdat oogcontact met de dieren belangrijk is. Aafje mag niet mee, omdat ze te klein is en de jongens moeten dicht bij ons blijven, zodat we er als één groot geheel uitzien. De cheeta waar we naar toe lopen, gromt wat en checkt duidelijk bij de ranger of wij ok zijn. Wanneer we iets dichterbij komen staat hij op en loopt een stukje verder waar hij gaat liggen. Floris stelt aan een stuk door vragen en weet zich heel goed verstaanbaar te maken in het Engels. Later horen we van de manager dat de ranger gisteravond na het schorpioen zoeken haar had verteld dat hij verteld stond van hun vragen en interesse. Daarbij had Floris hem kennelijk middenin het vragenvuur out of the blue de vraag gesteld of hij een vriendin had. Ha ha! Wanneer we afscheid van hem nemen zegt hij de kids dat ze later altijd kunnen vragen of ze hier vrijwilligerswerk kunnen doen.
Wanneer we de auto hebben ingepakt, maak ik een praatje met de Nederlandse meneer die ook op de veranda zit. Wanneer ik hem vraag of hij ook zo van de omgeving en de lodge geniet, komt het hele verhaal eruit. Eigenlijk hadden ze elders twee nachten zullen blijven, maar door een onbekende kink in de kabel zijn ze hier een nacht gekomen. Aangezien ze alles vliegend hadden gedaan, heeft iemand van de lodge hen gisteren met de auto opgehaald, waarna ze hier naar toe waren komen rijden. “In 3,5uur zijn we in een rammelende auto hier naar toe gekomen. Er was niets te zien; als we 10 auto’s onderweg zijn tegen gekomen is het veel.” Mijn opmerking dat ze op slechtere plekken terecht hadden kunnen komen en nu kunnen genieten van de rust en het uitzicht wordt weggelachen. “Hier zijn geen mooie kleuren in het landschap. In Sossusvlei zijn kleuren; warm en mooi.” Hoe bizar toch; twee mensen die naar hetzelfde kijken, maar iets totaal anders zien en het compleet anders beleven. Tot slot klaagt hij erover dat hij 50 weken in het jaar moet werken en maar twee weken vakantie heeft. Ik kan niet nalaten om lachend op te merken dat ‘we’ daar zelf voor kiezen. Het lijkt me sterk dat iemand die al vliegend door Namibië reist niet de mogelijkheid heeft om de werkdruk voor zichzelf te verlagen en zelfs op hogere leeftijd nog met de ratrace mee doet.
Even later genieten we met zijn vijven nog even van deze locatie. Onder genot van een heerlijke koffie/ cappuccino/ warme chocomelk spelen de kinderen Monopoly LDN en genieten wij nog even van het uitzicht. Het is een bijzondere locatie en de kleinschaligheid van de accommodatie houdt dat heel mooi in stand.
De rit van vandaag gaat over onverhard pad richting het Noorden, richting Sesriem en Sossusvlei. Het is een mooie rit met weer vele mooie vergezichten, rots-/bergformaties en verschillende kleuren. De droogte blijft, maar we komen langzamerhand wel in terrein met iets meer begroeiing. Het is intensief rijden met af en toe echt diepe ‘wasborden’. Toch komen we mooi op tijd op de volgende locatie, waar de kinderen nog even lekker kunnen spelen en zelfs het zwembad uitproberen. De helden. Het is weliswaar ruim 25 graden en stralende zon, maar het badwater is onverwarmd en behoorlijk koud. Wij zetten ons met een kop thee op een ligstoel bij het zwembad en lezen over het gebied en wat we de komende dagen kunnen doen. Daarna tijd voor een borrel op het terras en een gezellig spelletje met z’n allen voor we aan tafel gaan.
