Dinsdag 15 augustus – van Khorixas naar Ugab Terrace lodge
’s Ochtends vertrekken we na het ontbijt, leuk om op deze ‘Staatsbosbeheer camping’ twee andere Nederlandse gezinnen te ontmoeten. Vanochtend bij het ontbijt ontmoeten we namelijk nog een ander Nederlands gezin (weer 2 jongens en een meisje!); ze reizen door Zuidelijk Afrika en doen naast Namibië en Zuid-Afrika ook nog Botswana en Zambia, geweldig; ze reizen met een vouwwagen en wisselen lodges af met campings. Na even doorkletsen blijkt dat ze na Afrika ook nog richting Sri Lanka, Indonesië, Nieuw-Zeeland en Polynesië gaan; ze zijn op wereldreis voor 6 maanden! Wat leuk; snel worden ervaringen uitgewisseld.
Op ons gemak vertrekken we vervolgens naar onze volgende bestemming; Ugab Terrace Lodge, die slechts 60km verderop ligt. Eigenlijk was het de bedoeling dat we hier gisteren al zouden zitten en dan voor 2 nachten, maar het bleek vol te zitten. We besluiten er een rustig dagje van te maken. We rijden op het gemak, doen een snelle boodschap in Khorixas en rijden naar Ugab Terrace lodge, hetgeen dichtbij Vingerklip ligt, een rots in de vorm van een omhoogstekende vinger.
De lodge ligt fenomenaal, precies op de richel van een heuvel. De weg ernaartoe gaat ook precies over de richel en dus manoeuvreren we rustig de auto via een steile, smalle weg richting lodge. Aan het einde van een steile klim staat een bordje: “Difficult roads often lead to beautiful destinations”. Niets is minder waar! Een prachtig aangelegde lodge met een dito uitzicht op een soort canyon die door de Ugab (een rivier) is gevormd. We strijken neer op het terras en genieten van koffie/thee en het uitzicht. We spelen een spelletje met z’n allen.
Nadat we de spullen in de huisjes hebben gelegd (we hebben weer 2 huisjes en dit keer verdelen zitten de jongens bij elkaar en de meisjes in het andere huisje), trekken we de zwembroek aan. Het zwembad is redelijk ondiep en daardoor ietsje warmer dan de andere zwembaden die we totnutoe zijn tegengekomen. Lekker afkoelen en vervolgens luieren op de strandstoelen bij het zwembad. Fons, Floris en Aafje doen een spelletje Monopoly deal; blijft leuk! De dag eindigt met een borrel bij ons huisje en daarna weer lekker eten; dit keer een buffet met oa lam en kip, lekkere salades en groenten. Heerlijk dagje!
Woensdag 16 augustus – naar Etosha!
Anne wordt vroeg wakker van gescharrel rondom het huisje; een diertje is op zoek naar voedsel. Ze stapt uit bed maar kan niks vinden en geniet vervolgens van de zonsopgang en het uitzicht. Na het heerlijke ontbijt gaan we onze adrenaline testen. Op deze locatie hebben ze twee hele lange ziplines, eentje van ruim 800m en een van ruim 600m. Beide gaan ze op redelijke hoogte over een vallei heen. We hebben het gisteren bekeken en iedereen wil het wel proberen; wat een helden!
Met toch wel wat verhoogde hartslag beginnen we allemaal aan deze uitdaging, maar wat is het gaaf! We genieten enorm en ook onze kleinste held kan bijna geen bredere glimlach produceren. De zipline heeft een zodanige kleine dalingshoek dat Aafje wel met een van ons mee moet, want anders zou ze ergens halverwege blijven hangen gezien haar geringe gewicht. De jongens kunnen de langste lijn wel alleen doen, maar moeten de tweede ook samen doen. Top ervaring met fantastisch uitzicht en naderhand een fijne ontlading; dat hebben we allemaal toch maar weer gedaan!
Dag mooie lokatie, op naar Mopane Village lodge, onze lodge vlakbij Etosha. Dit keer rijden we over asfalt; halverwege stoppen we in Outjo waar we boodschappen voor de komende dagen doen en bij de ‘Bakkerij’ koffie drinken met ‘wat iets lekkers’. Rond 14.00u komen we aan bij de lodge waar we vriendelijk ontvangen worden door de eigenaren. Een mooie accommodatie, waar we in 2 grote en-suite tenten verblijven. Op verzoek van Aafje slapen de meisjes weer bij elkaar en de jongens in de andere tent.
Omdat we mooi op tijd zijn, besluiten we om een eerste indruk van Etosha op te doen, met als voordeel dat we meteen een 3-daagse permit kunnen regelen en we morgenochtend niet in een lange rij voor de poort hoeven te wachten. De lodge ligt op 10km van Etosha, dus mooi dichtbij. We zien gelijk al olifanten en voor het eerst: Side striped jakhalzen. Verder een heleboel Zebra’s en Impala’s.
Iets voordat de poort van het park sluit om 17.15u rijden we naar buiten. We zien nog net een groep Bandit mongoose (met streepjes over hun rug) over de weg heen schieten. Aafje heeft het warm en koelt nog even lekker af in het zwembad bij de lodge. De tenten liggen in een Mopane bos waar ook allerlei dieren in leven. Zo zien we oa twee Dik Diks bij onze tent lopen; dit zijn de kleinste soort Antilopen, mooie beestjes, niet veel groter een normale hond. ’s Avonds aan het diner, zien we weer een van de twee Nederlandse gezinnen die we in Khorixas ontmoetten. We eten heerlijk; we krijgen allemaal een bord met rijst, boontjes/maïs en steak van landantilope.
Donderdag 17 augustus – Leeuwen in Etosha
Om 5.30uur gaat de wekker, een half uur later zitten we aan het ontbijt. Vannacht was het rond het vriespunt! Gelukkig hadden we allemaal een lekker dik dekbed en waren er ook dekens voor handen, waardoor iedereen het warm genoeg heeft gehad. De thermokleding die we hadden meegenomen, hebben we nog steeds niet nodig gehad. Na een eenvoudig, maar lekker ontbijt, rijden we rond 6.40uur door de Gate van Etosha. Dankzij de permit die we gisteren hadden gekocht, werden we zo uit de rij gepikt om in een keer door de gate te rijden, langs de rij wachtende auto’s. Hoera!
Bij de eerste waterplaats zien we weer de Side striped jackals, net als een groepje zebra’s. Vervolgens rijden we snel door richting Okaukujo en verder naar het Noorden. We hebben gehoord dat gisteren bij de waterplaats Okondeka leeuwen gezien zijn en misschien hebben we geluk.
Na een uurtje rijden komen we bij de drinkplaats en ja hoor! Leeuwen, een hele groep! Ze liggen lekker lui rondom de drinkplaats, op veilige afstand; we tellen er zo een stuk of 6. We genieten en kijken rustig. Na enige tijd staan er een paar leeuwen op. We dachten dat ze naast een prooi lagen, maar dat blijkt een mannetje te zijn! Vervolgens nog 2 mannetjes en daar, links, nog een paar vrouwtjes. Uiteindelijk tellen we 12 leeuwen, die langzamerhand en met veel lawaai en gegrom er op uit trekken. Wellicht gaan ze weer op jacht? Wat een machtig gezicht, heel bijzonder!
Lang blijven we de leeuwen met het oog volgen totdat ze uit het zicht zijn. We rijden ietsje verder en zien niet ver van de weg een vers kadaver van een Oryx; er is vrijwel niks van over. Dit was ongetwijfeld een prooi van de leeuwen; nu peuzelt een jakhals lekker van de overblijfselen. Op afstand zitten een paar kraaien te wachten op hun beurt. De natuur in zijn volle glorie, wat super!
Rustig vervolgen we onze tocht door het park en langzaamaan rijden we terug richting Okaukuejo waar we een tussenstop maken voor een kopje koffie. Daarna gaan we weer op pad en rijden we rond en bezoeken verschillende waterholes. We zien gedurende de dag oa Olifanten, Impala’s, Zebra’s, Red Hartebeest, Wildebeest, zeldzame Black Faced Impala’s, verschillende soorten Arenden en andere mooie vogels, groepen giraffen, Blackbacked jakhalzen. Gedurende de dag hebben we duizenden impala’s gezien, honderden zebra’s en tientallen olifanten. Ongelofelijk hoeveel dieren hier zitten.
In de middag rijden we via Okaukuejo terug. Daar maken we weer even een tussenstop en genieten we van een ijsje bij de waterhole. Fons neemt een stukje voor Roland Berger op, die dit jaar haar 15-jarig bestaan viert. Als alumnus is hij gevraagd een filmpje op te nemen wat verwerkt zal worden in een presentatie als verrassing voor de partnergroep. Bij de Ombika waterhole vlakbij de Andersson gate maken we onze laatste stop en zien we oa een Martial Eagle, de grootste Arend van Namibië.
Terug op de lodge, spelen de kinderen met Nederlandse kinderen die we eerder ook al zijn tegen gekomen en die op Wereldreis zijn. Wat een toeval; in Khorixas Restcamp hadden we twee Nederlandse gezinnen ontmoet; beiden waren ook hier. ’s Avonds is er een heerlijke soep vooraf (butternut met kaneel en pittig gemaakt door gember), gevolgd door een lekker buffet. Wat een topdag; wat is het bijzonder om zo in de natuur te zijn en de dieren in hun natuurlijke omgeving mee te maken. En wat top dat we leeuwen in het wild hebben gezien!
Vrijdag 18 augustus – Laatste dag in Etosha
Vandaag staan we rustig op; het zijn intensieve dagen en alhoewel je het beste de dieren kunt zien ’s ochtends vroeg en aan het einde van de dag, kiezen we er toch voor om een extra uurtje te slapen; het is ook vakantie en we hebben al zoveel gezien. Vandaag staat weer een hele dag Etosha op het programma waarbij we vanavond in een lodge net buiten de Oostelijke gate van het park slapen. We pakken dus onze spullen in en nemen afscheid van deze fraaie lodge. Aafje heeft een tekening gemaakt voor de mevrouw die ons de tip gaf waar we misschien leeuwen konden vinden.
Omdat we dus vanavond aan de Oostelijke kant zitten, maken we een tocht door het park in Oostelijke richting en komen we op allemaal nieuwe plekken. We hebben een aantal mooie waterholes opgezocht en rijden er langs. Van de Andersson gate naar de Oostelijke gate (de Von Lindquist gate) is het ongeveer 150km, dus af en toe leggen we ook even een flinke afstand af. Maximum snelheid is 60km/u en het is allemaal gravelroad. Als je dieren wilt spotten, moet je langzamer rijden.
We komen weer op mooie plekken, sommige waterholes zijn echt fascinerend qua kleuren. We zien oa Olifanten, mooie Hornbills, super mooie vogels, Kori bustards, Impala’s, Zebra’s, Red Hartebeest, Wildebeest, zeldzame Black Faced Impala’s, Valken en Arenden, groepen giraffen (soms wel 12 bij elkaar), Mongoose. Ook zien we twee mooie Secretaris vogels die bij een waterplaats tussen de Impala’s staan.
Aan het einde van de dag komen we dicht bij de Oostelijke gate waar het plaatsje Namutomi ligt, de plek waar rondom een voormalig Duits fort, een kampement is gemaakt. Daar in de buurt zijn ook nog 2 waterholes waar regelmatig leeuwen en luipaarden worden gespot. Bij een van de waterholes staan we ongeveer 45 minuten stil; we zien mooie vogels, een mongoose en een olifant, maar de luipaarden blijven lekker in hun schuilplaats.
Moe en voldaan rijden we rond 17.00u de Von Lindquist gate uit en gaan meteen rechts, het terrein van de Mokuti Game Lodge op; het is een grote, chique lodge met ruime en mooie kamers; misschien wel iets te chique voor ons. Wanneer we de auto bij het huisje parkeren wijst een van de medewerkers ons op ons linker achterwiel, die wat slap staat. We kijken ernaar en horen een licht sissend geluid. Geen twijfel mogelijk; een lekke band! Dit is toch wel uniek; toen Anne aan het inchecken was, heeft Fons nog de banden gecontroleerd. Dat doet hij eigenlijk elke dag en we hebben ook regelmatig de bandenspanning gecheckt, bijvoorbeeld als we tankten, omdat op gravelwegen het belangrijk is niet al te hoge bandenspanning te hebben (ongeveer 1.8bar en als het zand echt mul wordt, liefst nog lager). Bij die check waren de banden nog prima. Vervolgens rijden we 200m naar ons huisje en hebben we kennelijk over iets scherps gereden. Rijden we 3000km over gravelroads (we hebben inmiddels al bijna 4000km op deze reis gereden), door kuilen, stenen, etc. en dan rijden we een platte band op een chique lodge met goede bestrating… het begint al te schemeren, dus verwisselen van de band laten we wachten tot morgen. Uit voorzorg vragen we alvast wel bij de receptie of er eventueel iemand is die hulp kan bieden mochten we er niet uitkomen. Dat blijkt zo te zijn; er is zelfs een kleine garage op het terrein.
Het restaurant is heel verzorgd en het buffet zeer uitgebreid. Wat een lekker eten! Een uitgebreid salade buffet met verse groenten, geroosterde groente, carpaccio, kazen, soep en zelfs vis. De Koedoe biefstuk smaakt ook weer verrukkelijk. In een poging een stuk maiskolf netjes met de vork te eten, schiet die van mijn bord, precies tegen de broek van de manager van de lodge die op dat moment langs loopt. Enigszins ongemakkelijk mompel ik ‘ Sorry, I tried to eat the corn with mes and fork’. Fons en de kinderen beginnen hard te lachen, maar ik ben te gegeneerd om in de gaten te hebben wat ik net heb gezegd. Even later krijg ik van de vriendelijke man een nieuw stukje mais op een bordje. De verspreking heeft me in één keer van mijn Engelse-voetstuk doen vallen en die ‘mes and fork’ krijg ik dan ook de hele avond naar mijn hoofd, maar eerlijk is eerlijk, het is een heel vrolijk, uitgelaten maaltje.