Donderdag 3 augustus – Kokkerbomenbos, Giant’s Playground, Fish River Canyon
Vandaag staat er een lange rit op het programma. We vertrekken bijtijds met als eindbestemming de Canon Lodge. Hiermee hebben we een rit van ca. 415km voor de boeg, wat neerkomt op 5 tot 6 uur rijden. We rijden eerst via Mariental richting Keetmanshoop. Dat is al ongeveer 250km en behalve de eerste 35km, ook allemaal op geasfalteerde weg. Halverwege maken we even een korte stop, nadat we vlak daarvoor zowaar een Secretarisvogel langs de kant van de weg zagen staan. Wat een machtig gezicht! Onderweg komen we ook een nieuw, grappig verkeersbord tegen dat we interpreteren als: Verboden te liften.

Vlak voor we bij deze stad zijn, slaan we af voor een detour langs de Quivertree Forest; het Kokerbomenbos. Het lopen door dit bos is een heel andere belevenis dan het lopen door Twickel. De geel-witte bomen staan ver uit elkaar en de ondergrond is zanderig, vol met rotsen. Her en der zien we salamanders. De bomen groeien alleen in dit deel van Zuid Afrika. De holle takken van de boom werden door de bushmen vaak gebruikt als kokers om bijv. pijlen in te dragen. Bovendien worden de bomen door veel vogels bewoond die er met behulp van het lage dorre gras, mooie nesten in hebben gemaakt met de opening aan de onderzijde.

Vervolgens rijden we naar de Giant’s Playground een paar km verderop. Fons en ik hadden verwacht dat het zou gaan om een aantal enorme stenen, zoals de Moeraki Boulders in Nieuw Zeeland of Devils Marbles in Australië. Dat is echter niet het geval. Het blijkt een enorme vlakte te zijn die vol ligt met gestapelde rotsen. Met de naam (Giant’s Playground) in het achterhoofd, voelde ik me zo klein als een mier, die tussen de kleivormige ‘knikkers’ doorliep en elk moment door een reus verplet kon worden. Hoewel er her en der bordjes staan, is het zaak om goed in de gaten te houden waar je loopt. De rotshopen zijn zo hoog dat je maar op een paar plekken overzicht krijgt en er dus makkelijk kunt verdwalen. Zoals Floris het terecht opmerkt, “het lijkt wel een doolhof maar dan met stenen in plaats van heggen”. In dit woestijnachtige gebied een riskante happening, wanneer je zonder water op pad gaat.

Eenmaal weer terug bij de auto eten we een boterham en wat fruit voor we weer de auto in stappen. Daarna rijden we richting Keetmanshoop, waar we tanken en wat boodschappen doen. Het is niet een bijzonder stadje alhoewel het wel wat Duitse koloniale roots heeft en van behoorlijke omvang is. De rit die daarop volgt is vrij intensief om te rijden. Ca. 150km vindt plaats over een ‘wasbord-wegdek’. Fons focust zich op de weg en heeft na een uur bijna verkrampte handen. De combinatie van de ribbels en het zand maken het een hele uitdaging. Maar hij doet het super en de rest van de familie zit dan ook lekker naar een luisterboek van de Boskampi’s en muziek van Adele te luisteren. De omgeving wisselt steeds, maar is elke keer weer indrukwekkend. Sommige delen zien we alleen zand en her en der een gele graspol, andere delen alleen kleine stenen, en dan weer een stuk waar ook grotere bosschages en bomen zijn. In de verte zien we tafelbergen. Bizar hoe plat ze bovenop zijn. Ook rijden we regelmatig door een droge rivierbedding of over een brug waar geen water onder door stroomt. Af en toe zien we ook wat wild, zoals Springbokken

En dan opeens, zijn we weer in een oase beland. Na een paar uur door the middle of nowhere te hebben gereden, dwars door de woestijn, ontdekken we huisjes tegen de rotsen. Het blijken de huisjes van onze lodge te zijn; echte super gedaan. In een gebiedje tussen een paar rotspartijen staan her en der kleine huisjes voor 2 of 3 personen. Wij hebben twee naast elkaar gelegen huisjes. Ertussen ligt gras dat dagelijks wordt besproeid.

En, weer een nieuwe ervaring; na het kamperen tussen de koala’s en kangaroes in NZ en Australië, lopen er hier oryxen over het terrein. Prachtige dieren met mooie zwart witte vlakken en indrukwekkende spiesvormige geweien. Het gebied is niet omheind en de dieren kunnen dus gaan en staan waar ze willen. Aangezien ze hier lopen, neem ik aan dat ze enigszins gewend zijn aan mensen. Tam zijn ze geenszins, want wanneer Floris en ik ’s avonds naar de centrale lodge lopen, passeren we er eentje die met de kop naar beneden gaat staan en de hoorns omhoog. Hmmm…. langzaam lopen we er met een bochtje omheen. En bij nader inzien was teruglopen en wachten tot hij verder weg is ook geen slechte optie geweest. Het zijn en blijven wilde dieren en dus onvoorspelbaar.

Even later genieten we allemaal van een drankje. Fons is erg enthousiast over het Namibische Tafel lager. Het spel van gisteren komt ook weer op tafel. Het eten vinden we weer erg lekker. Aafje ontpopt zich deze vakantie als een ware carnivoor; bacon en worstjes bij het ontbijt (als het aan haar ligt elke ochtend), biltong onderweg, kudu en oryx biefstuk; kom maar door. Wanneer je je realiseert dat we in een woestijn zijn, is het bijna onvoorstelbaar dat deze oase hier ooit is gebouwd. De grote lodge waar we ’s avonds eten doet me een beetje denken aan een traditionele Oostenrijkse/ Duitse berghut. Gezellig, met vriendelijke mensen.

Vrijdag 4 augustus – Fish River Canyon
Vandaag rijden we naar Fish River Canyon. De rit er naar toe genieten we van het wisselende landschap. Dan opeens staan we bij het uitkijkpunt. Het enige dat we zien vanuit de auto is een bezoekerscentrum, voorzien van documentatieborden over de geschiedenis van het gebied, totstandkoming van de Canyon, info over de planten en dieren etc. Pas wanneer we hier de trap oplopen, zien we het; we staan aan de rand van de op één na grootste canyon ter wereld te kijken. Het is een canyon in een canyon en erg indrukwekkend om te zien.

Nadat we de Canyon vanaf hier uitgebreid hebben bekeken, lopen we naar “Hiker’s viewpoint”; wederom een mooi uitzicht. Iets in het uitzicht doet ons even denken aan het uitzicht dat we hadden op de top van ‘Mount Doom’ tijdens de Trans Alpine Crossing. En dat terwijl het toch weer heel anders is. We raken aan de praat met een ouder Zuid-Afrikaans echtpaar dat een aantal jaar in Utrecht heeft gewoond toen hij voor de Universiteit daar werkte. En zo staan we aan de rand van de Fish River Canyon opeens te praten over Utrecht en fietsen van Driebergen naar Wijk bij Duurstede.

In de Canyon zien we mensen lopen. Ze zijn vanochtend begonnen aan een 5-daagse hike die je vanaf hier onder begeleiding van een gids kunt doen. Behoorlijk bikkelen denk ik, maar wel super gaaf. We krijgen haast niet genoeg van het uitzicht, maar nemen toch afscheid.

Rond het middaguur zijn we terug bij de lodge, waar de kinderen lekker klauteren op de rotsen. We spelen met zijn allen een nieuw, coöperatief spelletjes; Hanabi. Grappig wel; hierbij houd je je kaarten van jezelf afgekeerd, waardoor de andere spelers je kaarten zien, maar jij zelf niet. Door elkaar hints te geven, moet je uitvogelen wanneer welke kaart opgelegd moet worden.

Daarna schrijven we weer wat over de belevenissen van afgelopen dagen en bekijken we de route van komende dagen. Aan het einde van de middag doen we mee aan de Sundowners walk; korte wandeling de rotsen op met wat uitleg over de omgeving en een paar planten. Planten die medicinale werking hebben voor dieren, maar voor ons mensen giftig zijn. En andere die juist door de bushmen werden gebruikt bij het genezen van bepaalde kwalen; keelpijn (net zoals wij stomen). We zien ook een plek waar de grond bruin is en een speciale structuur heeft. Dit zou wijzen op de aanwezigheid van water, diep in de grond.

Boven op de rots krijgen we een drankje, biltong en droge worst. Plots komt Aafje trots met een tand in haar hand aanlopen. “Hij is er uit!”. Het gat in de mond is nu zo groot dat de sperziebonen in een keer naar binnen geschoven kunnen worden. Hij wiebelde al een tijdje en hier op de rotsen is het dan zo ver.

We genieten van de ondergaande zon. En dat niet alleen, ook een fantastisch mooi uitzicht op de omgeving; aan de ene kant, rotsen en prachtige steen formaties, vooral stapels afgeronde stenen die de fraaiste vormen aannemen. Aan de andere kant een enorme vlakte met zand, her en der vegetatie en omringd door gebergte. Tevens zien we op afstand enkele contouren van de canyon. De kids stelen de show door de gidsen enthousiast vragen te stellen en vooral ook in het Afrikaans/Nederlands te communiceren. De gidsen vinden het prachtig.

Eenmaal terug doen we weer het spelletje Hanabi met z’n allen waarna we weer gezellig aan tafel gaan in de lodge. We laten het ons weer goed smaken en liggen op tijd in bed. Morgen weer op pad naar de volgende bestemming. Maar wat heeft dit deel van Namibië een indruk gemaakt; wat een bijzonder en prachtig landschap.