Vrijdag 11 augustus – autorit naar Swakupmund
Wat een super locatie is dit! Vanuit het bed kijk je zo de vallei in. Schitterend! De lucht is hier heel droog. Gisteravond is een shirt van Aafje helemaal nat geworden en vanochtend was het al droog. Zelf heb ik gedurende de nacht ook een have liter water gedronken, al dragen de 2 glazen wijn van gisteravond daar wellicht ook aan bij.

Na buiten de dag te zijn begonnen met schrijven, ontbijten we weer samen met de Duitse gasten die we gisteren bij het avondeten hebben ontmoet. Ook het eten is weer heerlijk. Voor wie wil ‘roer eierkies of een gebak ei mé spek’. Willem komt ook vanochtend ons weer gedag zeggen en maakt weer een praatje met ‘de prinses’ Aafje. Hij is duidelijk gecharmeerd van haar.

Wanneer we Hannetjie, Willem en de Duitse gasten gedag hebben gezegd, stappen we de auto weer in. We rijden terug richting Solitaire en nemen de C14 richting Walvisbaai. De laatste dagen en ook vandaag weer, alleen maar gravel-/dirt roads. Vaak van prima kwaliteit, maar we zijn ook met regelmaat heel erg blij dat we zo’n goede 4×4 rijden, waarmee de kans op kapotte banden of vastzitten al een stuk kleiner is.

Het landschap verandert geleidelijk van relatief groen, geel naar rood, geel. Wanneer we over de Gaub en Kuiseb Pass rijden zien we alleen grijs, bruin, donkerbruin steen in canyon-achtige formaties. Het lijkt hier wel een maanlandschap, voor zover we weten hoe dat eruit ziet. Heel indrukwekkend en we stoppen dan ook vele malen om het wat beter te bekijken. Verderop is het opeens weer vrij vlak en zien we alleen een grijsbruine grond bezaaid met kiezels.

De weg is op sommige stukken extreem slecht. Wasbord, wasbord, mul zand, wasbord. Vlak voor we Walvisbay binnenrijden steekt de wind de kop op. De weg is inmiddels weer geasfalteerd en het zand stuift erover. We komen aan bij de Atlantische Oceaan. We rijden Walvisbay in op zoek naar de lagune. Wanneer we bij de lagune aankomen, zien we net een hele zwerm flamingo’s vliegen. Er wonen hier duizenden flamingo’s en vele andere vogels waaronder ook pelikanen. We proberen zo dichtbij mogelijk te komen. Er staat een forse wind die het enthousiasme om langs de Esplanade te lopen in de kiem smoort. Brrr… het is gelijk een stuk kouder hier. Fons gaat er even uit om iets dichterbij de vogels te komen en een foto te nemen. Hij ziet er ook een aantal ‘landen’ waarbij de flamingo’s vlak voor ze het water raken hun poten uitstrekken waardoor het net lijkt of ze even over het water lopen.

Wanneer we weer verder rijden naar Swakopmund rijden we parallel aan de zee. Met de zee aan de linkerhand en de woestijn aan de rechterhand leggen we de laatste 40km af. De koude stroming die hier vanuit de zuidpool bij land komt, zorgt voor een koude, relatief droge lucht, waardoor een groene, plantrijke strook langs de kust ontbreekt.

Komende twee nachten zitten we in het Atlantic Villa Guesthouse. Hoewel we liever een kleinschalige accommodatie hebben, is het voor twee nachten nu wel even prima. Het blijkt dat we twee kamers hebben; een kamer voor twee personen en een appartement voor vier personen. Het appartement is groot; naast de twee slaapkamers en de badkamer is er een keuken, woonkamer en nog een overdekt terras. We vragen of ze een matras op een van de kamers erbij kunnen leggen, zodat we allemaal bij elkaar zijn. Gelukkig is dat geen punt. De andere kamer blijkt een half uur later al weer door anderen bezet te zijn. Het is druk. Maar daar merken we in ons appartement verder niks van, dat ligt mooi in een hoek en we horen niks of niemand.

De kinderen hebben een half overdekte ruimte gevonden waar ze met zijn drieën kunnen spelen. Een nieuwe variant van tikkertje en verstoppertje. Na de lange autorit moet er nog wat energie uit. Daarna duiken de jongens weer in hun leesboeken. We hebben hier voor het eerst in Namibië goed internet (yes!) en hebben gelijk een paar boeken op de Ipad gezet, zodat ze weer tegelijkertijd kunnen lezen. Floris heeft het lezen weer ontdekt en heeft er veel plezier in. Top. Aafje is er wat minder blij mee nu haar speelmaatje vaker een boek in duikt. Ze komt naast me aan tafel zitten om te kleuren, terwijl ik weer wat voor het blog schrijf.

Rond een uur of zes trekken we er op uit om te gaan eten. Aangekomen bij The Blue Grass, krijgt de parkeerwacht weer zijn tip en het verzoek om op de auto te passen. Niet dat we bang zijn dat er iets gebeurd, maar goed. Hij zit er en zo gaat dat hier, net zoals in Zuid Afrika. The Blue Grass blijkt een prima gezellig restaurant te zijn aan het strand. We zitten net wanneer er een hele groep pelikanen langs vliegt. Wauw! Een geweldig gezicht met de zonsondergang erachter.

Het eten is lekker; enorme garnalen, slakken, Calamari, Hake fillet, Kingklip vis. De jongens hebben de garnalen als hoofdgerecht, maar schrikken een beetje terug als ze zien dat de kop er nog aan zit en ze zelf nog een beetje moeten pellen. Ha ha! Het is gezellig. Vriendelijke bediening. Terug in het hotel rolt iedereen het bed in.

Zaterdag 12 augustus – de Living Desert Tour; op zoek naar de Little Big Five
Yes! Een paar dagen geleden hadden we tevergeefs geprobeerd een Living Desert tour te boeken. Het bleek echter overal vol te zijn. Toen de receptionist van het hotel gisteren vroeg of we al plannen hadden en we lieten vallen dat we eigenlijk de Living Desert Tour hadden willen doen, zei hij nog wel wat te willen proberen. En ja, het lukte. En dus staan we om 7.45uur met gevulde buik klaar om op pad te gaan. De tour wordt gegeven door de vriendelijke Collin van T/A Eco Living Desert Excursions. Nadat we nog twee Duitse vrouwen met hun twee zoons hebben opgehaald, vertrekken we richting de woestijn. Het is een schot in de roos. Collin weet veel te vertellen en kent de woestijn en het gedrag van de dieren.

We gaan op zoek naar the Little Five; de Sidewinder slang, Sand diving Lizard, Cat Wheel spider, Namaqua Cameleon en de Gekko. De Cat Wheel spider valt echter af aangezien inmiddels bekend is dat het de spin drie dagen kost om zijn tunnel te graven, waarin hij kwetsbaar is. Vroeger zochten ze zijn holletje en groeven hem dan uit, maar daarmee breng je dat beestje dan dus voor minimaal 3 dagen in gevaar, dat doen ze dus niet meer. Prima. We hadden hem graag gezien (ha, wie had ooit gedacht dat ik als een wat mindere spinliefhebber dat ooit nog zou zeggen ;-D), maar zijn blij dat er prioriteit wordt gegeven aan het welzijn van de dieren.

Na een stukje te hebben gereden maken we een stop. We zien een rij met botten en skeletten. Het blijkt te gaan om honderden paarden en ezels die hier begin 20e eeuw gestorven en afgemaakt zijn omdat ze een besmettelijke ziekte (ook voor mensen) hadden opgelopen. Dit is een van de drie massagraven die in de loop van de tijd bloot is komen liggen nu de wind al het zand die als bedekking diende heeft verder geblazen.

Daarna rijden we verder en maken we weer een stop. De ranger gaat sporen zoeken terwijl wij een duin kunnen beklimmen voor een mooi uitzicht. Floris vraagt met onweerstaanbaar enthousiasme of hij mee mag zoeken. Nou vooruit dan. Na een tijdje komen ze terug; ze hebben het holletje van een Gekko gevonden. We zien twee gaatjes; eentje is voor de helft weer afgedekt met een hoopje zand en de ander is helemaal schoon. De eerste is de ingang en laat door het naar buitengewerkte zand zien dat het holletje bezet is. Het andere gat is de uitgang. De Gekko is bijna transparant; je ziet de kleuren van de ingewanden. Het is een nachtdiertje en wordt na enige tijd weer naar een holletje gebracht. Helaas is het zand heel zacht en valt het holletje dat de ranger gevonden had steeds in. Hij moet wel drie, vier holletjes proberen voor het lukt om de gekko terug te zetten (in een onbezet holletje). Wanneer de Gekko in het gemaakte holletje gaat, maakt hij het achter zich dicht. De luchtkamer die ontstaan is, geeft samen met de luchtbel die hij zelf voor zich uit blaast genoeg lucht voor een tijdje. Voldoende om een tunneltje te maken en het uit te houden voor hij zich ’s avonds weer een weg naar buiten graaft.

We rijden weer verder in de jeep en krijgen verderop uitleg over de marmeren rotsen waar we over lopen. Dit gebeurt door een mevrouw. Leuk voor de kinderen om te zien dat er in dit marmer grafiet zit wat gebruikt wordt om potloden te maken. De rode kleur die we in het zand zien komt van granaat, wat donkerder van kleur wordt wanneer het geoxideerd is. Dit gebeurt wanneer het langere tijd onderhevig is aan hoge temperatuur. Hoe zuidelijker je komt, des te ouder de duin, des te langer het aan hoge temperatuur onderhevig is geweest en dus donkerder van kleur. Het wit komt van kwarts. Ook zien we zwart. Dit is magnetiet; ijzerhoudend zand. De mevrouw heeft een grote magneet in een zakje en gaat hiermee over de grond. Vervolgens loopt ze naar de kinderen en laat ze zien dat ze nu magnetiet deeltjes gemined heeft. Wanneer ze de magneet uit de zak haalt, de deeltjes op de hand van de kinderen doet en de magneet vervolgens onder de hand heen en weer beweegt, zie je de deeltjes allemaal dezelfde kant op bewegen. Een leuk experimentje om de werking van magneten uit te leggen.

Ook wordt uitvoerig verteld over het ontstaan van de duinen. Hoe de rivieren vanuit het Zuid Afrikaanse Drakensbergen sediment meeneemt naar de zee, met name de Oranjerivier. Hier wordt het meegenomen door de sterke Bengaalse stroming vanuit het zuiden die parallel aan de kust naar het noorden stroomt. Dit is een ‘woelende’ stroming die veel materiaal van de zeebodem omwoelt en aan strand spoelt, waar de voornamelijk zuidwesten wind het weer landinwaarts blaast. Op dit moment breidt de woestijn zich zo’n 30 a 40 meter per jaar (!!) uit naar het noorden en landinwaarts. Dit uitbreiden wordt versterkt door menselijke invloed. De rivieren die loodrecht op de kustlijn staan, kunnen de uitbreiding afremmen, ware het niet dat juist deze rivierbeddingen goed zand bezitten om cement van te maken. Door de toenemende bevolking en het groeiende toerisme, is de vraag naar huizen/ hotels/ restaurants echter steeds groter en wordt er dus veel materiaal uit de rivier bodem gehaald. De zeldzame regenbuien die vallen vullen de gaten en bereiken in veel gevallen de zee niet meer. Hoe meer we reizen, hoe bewuster we worden van de effecten van de menselijke footprint. En zo ook van die van ons. Later hebben we het met Collin ook over de huizenprijzen die in Swakupmund mede door de buitenlandse huizenbezitters, hotels en resorts zo zijn opgedreven dat het voor Namibiërs te duur wordt om er te wonen. Toerisme kan een land veel brengen, maar heeft ook grote nadelige gevolgen wanneer er niet tijdig adequaat mee wordt omgegaan. Ergens wringt dat ook wel bij me. We zijn ons er dan ook bewust van dat we onze footprint ook tijdens het reizen zo klein mogelijk moeten houden en dat er tegenover een vlucht bijvoorbeeld, weer andere dingen staan, waarmee we een positieve bijdrage leveren aan een gezonde wereld.

Een stuk verder weet Collin het spoor te vinden van een Hoorn adder. Dit is eigenlijk niet een van de Little Five, dat is de Side Winder; een slang die zich zijdelings voortbeweegt. De Hoornadder is vrij zeldzaam en kan met zijn gif klein prooi doden. Mensen niet, al kan zijn gif wel flink schade toebrengen. Het is geen grote slang, maar erg mooi om te zien. De kinderen zijn in hun nopjes, weer een echte slang!

Her en der zie je gedroogd, fijn plantachtig materiaal. Dit grauwe mengels wordt ook wel Desert Muesli genoemd. Het bestaat uit stukjes gedroogde blaadjes, takjes, zaden en verpulverde botresten en vormt een lekker maaltje voor insecten en kevertjes. Verderop zien we lange rijen met beplanting. In tegenstelling tot bomen en struiken die we vaak zien op plaatsen waar ondergrondse rivieren of watertjes lopen, blijkt dat hier geen rol te spelen. Collin legt uit dat de plek waar nu de planten groeien, precies de onderkant van een duin was. Zaden die meegenomen worden door de wind, vallen in de luwte van de wind neer en belanden met de tijd onderaan een duin. Na een regenbui ontkiemt een deel dat uitgoeit tot planten. De duin verplaatst zich echter continu en ligt met de tijd ver van de planten af. En zo zie je dus de planten in een soort keurige, ietwat gebogen rij achter elkaar staan omgeven door een vlakte; de duin ligt immers alweer meters verderop.

Even verderop ontdekt de ranger de Namaque Kameleon. Wat een prachtig dier; hij zit verscholen in een struik, maar de ranger heeft een aantal meelwormen bij zich en strooit die net buiten de struiken uit. De ogen van de Kameleon schieten direct alle kanten uit; prachtig om te zien dat de ogen onafhankelijk van elkaar bewegen en elk 180 graden bestrijken. Zo gebeurt het dat hij vooruit loopt, opeens omdraait, zijn tong uitrolt en in een flits een meelworm oppeuzelt. Die tong is eveneens indrukwekkend; net zo lang als zijn lichaam net met een enorme snelheid weet hij zijn prooien te pakken. We laten de kameleon verder met rust en hij wordt ook niet door de ranger opgepakt om beter te bekijken. Een kameleon heeft van zichzelf namelijk geen lichaamsgeur en dat is tevens een bescherming tegen vijanden. Wanneer we ze aanraken nemen ze een deel van de geur over waardoor ze nu wel door vijanden te vinden zijn. Met het aanraken van een kameleon teken je dus eigenlijk zijn doodvonnis.

Al rijdend langs de duinen, weet de ranger de Sand-diving lizard te vinden en uit de duinen te vissen. Wanneer hij ons de kenmerken van zijn sporen heeft vertelt, lukt het ons ook deze te ontdekken. Hij graaft een keer met zijn hand door het duin en heeft er een te pakken. Het is een beestje met een pittig karakter. Hij bijt in zijn vinger en weet zo een paar minuten te blijven hangen. Hiermee komen we aan het einde van de tour. We rijden naar een punt waar we wat te drinken krijgen; opeens verschijnt er een vogeltje en die vliegt zo naar de hand van de ranger, die hem een meelworm voert. Het is een Trac Trac Chat, een mooi rank vogeltje en de ranger legt uit dat hij altijd op deze plek op hem wacht en inmiddels weet dat hij wat te eten krijgt.

Een geweldige tour, een echte aanrader en we zijn heel blij dat het toch nog gelukt is, ondanks dat alles vol zat. Bij thuiskomst rijden we naar de supermarkt en doen we wat ‘inkopies’ en eten we een boterham. Daarna lopen we vanuit de lodge naar het strand, dat op een steenworp afstand ligt. Al spelend met de golven en het zand is Aafje volmaakt gelukkig. Dit land biedt met zijn prachtige diverse landschappen, dieren, planten, vriendelijke mensen veel moois, maar ik weet nu al dat het spelen op het strand voor Aafje een van de hoogtepunten zal blijken te zijn. Terwijl de kinderen spelen, lopen Fons en ik afwisselend langs de vloedlijn. Hoewel zwerfvuil hier in Namibië iets is wat we vrijwel niet zien, is er op het strand wel het eea te vinden. Net wanneer ik twee handen vol heb met plastic, flessen ed en bedenk dat ik wel een tas kan gebruiken, zie ik er een liggen. Super! Wanneer Fons met Floris terug gaat naar het hotel om aan het koken te beginnen, neemt hij een groot deel van het vuil mee. In het hotel vraagt hij de jongens van de receptie waar hij het weg kan gooien. Wanneer hij weer lege handen heeft, komt de receptionist naar hem toe om hem te bedanken dat we het strand hebben schoon gemaakt. “Thank you. The least I can do to express our gratitude is to shake your hand and say thank you”. Vriendelijk van hem.

Een half uur later zeggen ook Pepijn, Aafje en ik de zee gedag. De broeken zijn nat, de voeten onder het zand en Aafje gaat op de hakkepak. ‘Thuis’ staat de borrel klaar. Wanneer iedereen weer onder de korte douche vandaan is, gaan we borrelen. Fons heeft een heerlijke pasta met tonijn, kappertjes en sour cream gemaakt. Met een grote kom salade; heerlijk! Fijn om weer even ‘thuis’ te eten. Dank je Fons voor het lekkere maaltje.

Daarna is het voor Aafje tijd om naar bed te gaan. Nadat ze zelf een bladzijde uit Vos en Haas heeft gelezen en we samen nog in het boekje ‘Gedachtenkracht’ hebben gelezen is ze zo moe dat ze al slaapt voor ik de kamer uit ben. De jongens liggen in bed te lezen. Fons leest zich in voor komende dagen. Wat een lekker dagje en wat gaaf dat we toch nog de Living Desert tour konden doen! Baie dankie!