Woensdag 10 augustus – Verder op weg naar het noorden, via Solitaire
Vanochtend houdt Aafje me gezelschap. We gaan samen rond 6.30uur naar buiten om op het terras te tekenen. Aafje is gisteren begonnen met het schrijven van een boek voor Pepijn. Ze heeft de lol van het schrijven ontdekt en schrijft nu zinnen over uit een boek of bedenkt ze zelf.
Na het ontbijt checken we uit en beginnen we aan een wandeling van 7km vanuit de lodge. Er zouden rotstekeningen te zien zijn. Aangezien we vandaag maar 132km (ca 2 uur) hoeven te rijden, hebben we hier alle tijd voor. Aafje heeft er niet veel zin in en het duurt dan ook even voor de boze blik is verdwenen en de afleiding van het verhalen vertellen aanslaat. De jongens lopen ondertussen met Alphons voorop en stoppen na 4 km wanneer ze de rotstekeningen gevonden denken te hebben. Hmm…. we voelen ons enigszins genept. Er is een heleboel fantasie nodig om ze goed te kunnen zien. “Heb ik daar nu in deze hitte zo ver voor gelopen?” vraagt Aafje. Tja. Hoewel het ca 30 graden is, vinden we de temperatuur eigenlijk prima te doen. In Nederland zou het zweet over de rug lopen, maar de lucht is hier zo droog, dat daar hier geen sprake van is.
We lopen terug naar de lodge en stappen vlak na het middaguur in de auto op weg naar de volgende bestemming. Verder naar het Noorden en naar Solitaire. Solitaire is feitelijk niks anders dan een benzinepomp met een winkeltje en plek waar je wat kunt eten. Het is bekend geworden door de Nederlander Ton van der Lee, die op zoek naar rust en een ander leven zich hier uiteindelijk vestigde. Na enkele maanden kreeg hij ruimte in zijn hoofd en begon een restaurantje met kleine camping en een paar kamers. Als gevolg van het succes kwamen er steeds meer toeristen, wat het einde van de rust betekende. Over zijn tijd hier heeft hij het boek ‘Solitair’ geschreven. In vele opzichten een interessant boek. Ik zal de afloop van zijn avontuur niet prijsgeven, maar eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik hier wel met gemengde gevoelens rondloop. Tegenwoordig is er nog steeds een cafe, genaamd “Café Van der Lee”, waar je oa appeltaart kunt krijgen. De naam verbaast me, gezien de afloopt van het boek. Maar goed. Dubbele gevoelens of niet, we besluiten toch te genieten van een lekkere appeltaart en proberen ons voor te stellen hoe het hier 15 a 20 jaar geleden uit heeft gezien.
Solitaire is nu een echt toeristische plek waar vele bussen en tours een stop maken; ook zitten er opvallend veel Nederlanders aan de tafels. Weer eens wat anders; af en toe deze reis komen we Nederlanders tegen, maar de meeste toeristen die we zien zijn Duitsers, Zwitsers of Italianen.
Na Solitaire is het nog maar een kleine 25km naar onze volgende bestemming; Barchan Dune Retreat. Het ligt aan de voet van de Spreetshoogtepas, één van de mooiste passen van Zuidelijk Afrika, naar het schijnt. Die bewaren we voor een volgende keer… De omgeving is inderdaad weer erg mooi; het is bergachtig met veel geel gras en her en der bomen. Met het licht van de namiddag een prachtig beeld. De lodge ligt in een soort kom en de huisjes zijn in het landschap verwerkt en nauwelijks zichtbaar. Prachtig gedaan.
We worden erg vriendelijk ontvangen door Hannetjie (spreek uit: Hannekie) en Willem, de eigenaren, die hier sinds 2000 een lodge houden. Sinds 1990 zijn ze eigenaar van het terrein en gebruikten ze het als weekend-/zomerhuis, terwijl ze werkten in Windhoek. Al snel maken de kinderen weer indruk op ze en wordt er uitgebreid in Afrikaans met elkaar gesproken. Ook zijn er honden en de kids vermaken zicht direct uitstekend. De huisjes zijn prachtig en de uitzichten vanuit de huisjes nog mooier. We zien veel vogels en een meerkat.
Na wat spullen uitgepakt te hebben, trekken we de bergschoenen aan en maken een korte, maar leuke wandeling de berg op die direct naast de lodge ligt. We genieten van de uitzichten en de ondergaande zon. Prachtig is het hier. De kids tonen zich weer ware berggeiten. Aafje is in “training” bij Pepijn en Floris en heeft al een bronzen berggeit-medaille verdiend met haar prestaties op de berg. Zo is het een gezellige boel.
Na terugkomst frissen we ons op. Daarna spelen we een spelletje, met een chipje en openen we de fles wijn die Fons van het eerste hotel ter gelegenheid van zijn verjaardag heeft gekregen. Daarna gaan we aan tafel. Wat heel leuk is, is dat er hier gezamenlijk aan twee grote tafels gegeten wordt met alle gasten. Hierdoor komen we aan tafel met een Duits gezin en wordt er gezellig gesproken over Namibië, school, hobby’s etc. We beginnen in het Duits, maar al snel merken we dat we ook wat Engels nodig hebben om ons echt goed verstaanbaar te maken, maar goed, dat deert niet; een leuke les voor de kids ook!